Η Ομάδα Ινστρουκτόρων Μεταλειοφοβίας
(ΟΙΜΕ, η επονομαζόμενη και αποκαλούμενη Οϊμέ), με εφαλτήριο την Χαλκιδική και
«εκτός έδρας» μετακινήσεις για λουκέτο των απανταχού μεταλλείων, έχει βάλει
στόχο να ακρωτηριάσει την αναπτυξιακή πρόοδο και προοπτική της χώρας. Στη βάση
ενός απολυταρχικού καθεστώτος λειτουργίας χρησιμοποιεί κάθε μέσο που εξυπηρετεί
και να κατοχυρώνει τα συμφέροντα της κάθε μια από τις συνιστώσες που την
αποτελούν. Με τρόπο αυταρχικό και καθόλου
δημοκρατικό, η ΟΙΜΕ θέλει να επιβάλλει στην κοινή γνώμη οτιδήποτε βολεύει την διάχυτη
υποκουλτούρα και ηγεμονική αλαζονεία
μιας μικροαστικής νομενκλατούρας. Γιατί,
για παράδειγμα σε τοπικό επίπεδο, ο κόσμος, όπως το κάνει δεκαετίες τώρα, έδωσε
και δίνει απλόχερα την «μεταλλευτική» του ψήφο. Καθαρά και ξάστερα όπως αρμόζει
στην δημοκρατία. Μοναδική εξαίρεση ήταν και είναι οι «λυκοφιλικές» παρέες της
μειοψηφικής ΟΙΜΕ που με «μασονικό» τρόπο διαβάλλουν και διαστρέφουν την αλήθεια
σε βάρος του κοινωνικού συνόλου και του δημόσιου συμφέροντος σε εθνικό επίπεδο. Συμβαίνει λοιπόν το 99,8 % των Ελλήνων να βρίσκεται στην ομηρία και να
είναι υποχρεωμένο να συναρτά το μέλλον του στη βάση των επιθυμιών και των «ρατσιστικών»
επιλογών του γνωστού κέντρου προπαγάνδας της ΟΙΜΕ. Και βέβαια δεν πρόκειται κατ’ανάγκη για τον
συνήθη ρατσισμό των φυλετικών διακρίσεων. Γιατί ο ρατσισμός σαν αντίληψη,
νοοτροπία, συμπεριφορά και πρακτική έχει πολλές εκφάνσεις και πρόσωπα. Μάλιστα
χαρακτηρίζει και σηματοδοτεί, τις περισσότερες φορές, μειοψηφικές ομάδες που
στερούνται και δεν τυγχάνουν ευρύτερης κοινωνικής αποδοχής και αναγνώρισης, και
προσπαθούν να επιβληθούν με ανάρμοστο και απειλητικό τρόπο. Αναπτυξιακός
ρατσισμός, Οικολογικός ρατσισμός, Επιστημονικός ρατσισμός, Γεωγραφικός ή/και
Δημογραφικός ρατσισμός είναι μερικές μορφές ρατσισμού που εντάσσονται στην
καθημερινή τους πρακτική.
Χαρακτηριστικό στοιχείο Αναπτυξιακού
ρατσισμού είναι ότι η μεταλλευτική αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου θεωρείται
καταστροφή για την χώρα. Σύμφωνα με τους «ειδικούς» της ΟΙΜΕ η αναπτυξιακή τύχη
της χώρας βρίσκεται στο Τουρισμό, στην Μελισσοκομία, στα γήπεδα γκολφ, και
οτιδήποτε άλλο κατεβάζει το πονηρό μυαλό τους, αρκεί να μην είναι μεταλλεία. Θα
ήταν φυσικά πολυτέλεια να μπει κανείς στο κόπο
επιστημονικής τεκμηρίωσης, οικονομικής ανάλυσης και αναπτυξιακής
προσέγγισης, όταν έχει να κάνει με ανθρώπους που αρνούνται το διάλογο και
αδιαφορούν για το κοινό καλό.
Ο Οικολογικός ρατσισμός που επίσης
χαρακτηρίζει την ΟΙΜΕ, κινδυνολογεί γύρω από τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις που
χρεώνονται αποκλειστικά στη μεταλλευτική δραστηριότητα ή την περιορισμένη
δασική αποψίλωση που προβλέπεται από τις εξορυκτικές εργασίες. Την ίδια στιγμή
τα στόματα των περιφερόμενων οικολογούντων παραμένουν «ερμητικά κλειστά» όταν
πρόκειται για την εκτεταμένη σήμερα παράνομη υλοτομία, με ξερίζωμα και όχι απλά
κόψιμο των δένδρων, ή κάποια μεγάλη δασική πυρκαγιά. Από την μια λοιπόν ο
οικολογικός αφορισμός της λειτουργίας των μεταλλείων και από την άλλη η «σιωπή
των αμνών» για την ρύπανση που δημιουργούν άλλες ανθρωπογενείς δραστηριότητες,
τις οποίες η ΟΙΜΕ υπερασπίζεται, προστατεύει και προβάλλει με ξεχωριστό ζήλο.
Ο Επιστημονικός ρατσισμός προσομοιάζει
στις φυλετικές διακρίσεις, αφού διαχωρίζει τους επιστήμονες στους ημέτερους,
που συνήθως λένε αυτά που τους λένε να
πουν, και τους άλλους που γενικά και αόριστα, όπως ισχυρίζονται, «λαδώνονται»
για να βάζουν με την ΟΙΜΕ. Η κατηγορία των επιστημόνων αυτών τους «χαλάει τη
σούπα» και πρέπει πάση θυσία να εξοντωθεί. Άλλο τώρα που οι δικοί τους
επιστήμονες ούτε πέρασαν, ούτε άγγιξαν, ούτε σκέφθηκαν και ποτέ δεν ασχολήθηκαν
με μεταλλευτικές περιοχές που «εκ του
μακρώθεν» κρίνουν και με πρωτόγνωρο
φανατισμό καταδικάζουν σε αναπτυξιακό μαρασμό. Οι απόψεις τους είναι μάλλον
αποτέλεσμα της επιπλαστικής τακτικής «σκουπίστε, ψεκάστε, τελειώσατε». Και για
να σώσουν την παρτίδα καταφέρονται με βάναυσο τρόπο και σε προσωπικό επίπεδο
εναντίον αυτών που πραγματικά ξέρουν, ερευνούν χρόνια και έχουν πολλά από
τα μεταλλευτικά έργα δεύτερο σπίτι τους.
Αυτό και αν δεν είναι ο ορισμός του ρατσισμού. Το ερώτημα είναι με ποιο
δικαίωμα πλήττουν την αξιοπρέπεια ανθρώπων με προσωπικότητα και ήθος έτη φωτός από την δικιά τους. Και αυτό αφορά
και τους ανθρώπους που εργάζονται σκληρά για να βγάλουν το ψωμί τους
Ο Γεωγραφικός ή/και Δημογραφικός
ρατσισμός είναι ο πιο επικύνδινος αφού συχνά οδηγεί σε φαινόμενα κοινωνικού
διχασμού. Χωριά και άνθρωποι χωρίζονται σε στρατόπεδα στην βάση του
μεταλλειοφοβικού συνδρόμου που καλλιεργεί ανεύθυνα και ασυνείδητα η ΟΙΜΕ. Διαχωρίζει
τους εργαζόμενους, τους επαγγελματίες, τους δημόσιους λειτουργούς, και κυρίως
τους μαθητές και τους νέους, δηλητηριάζει τις σκέψεις τους, και γενικά
δημιουργεί συνθήκες χαρακωμάτων και έντασης, με βίαιες συγκρούσεις και
«εμφύλιες» συρράξεις. Προκειμένου όμως να πετύχει τους δικούς της στόχους η
ΟΙΜΕ δεν διστάζει να χρησιμοποιεί όλα τα μέσα ψυχολογικής πίεσης χωρίς
κοινωνικούς και ηθικούς περιορισμούς. Τι και αν ο ρατσισμός είναι
καταδικαστέος, άθλιος και απάνθρωπος? Για την ΟΙΜΕ όλα επιτρέπονται, αρκεί το
κέρδος να είναι δικό της. Αυτό μετράει και αυτό θα συνεχίσει να κάνει.
ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ λοιπόν εφόλης της ύλης.
