Τα θέματα της
κλιματικής αλλαγής και υπερθέρμανσης του πλανήτη βρίσκονται εδώ και αρκετά
χρόνια στο επίκεντρο της επικαιρότητας. Η συνάντηση στο Παρίσι ήρθε απλά να
θυμήσει ότι η επικοινωνιακή διείσδυση τους ξεπερνάει κάθε προηγούμενο και
ουσιαστικά δεν έχει αντίπαλο. Πρώτα στην
πολιτική ατζέντα, στα βασικά ενδιαφέροντα της κοινωνίας και σημαία όλων των
ακτιβιστικών κινήσεων. Ίσως είναι τα μοναδικά θέματα στα οποία υπάρχει ταύτιση
απόψεων και δράσεων του «συστήματος» με τους μόνιμους αντιπάλους του. Και βέβαια αυτοί που κυρίως
βγαίνουν κερδισμένοι είναι οι χιλιάδες ερευνητές και κέντρα που στη βάση των
απειλητικών σεναρίων που δημοσιεύουν κρατούν σε «ομηρία» πολιτικούς, δημόσιους
φορείς και διοικήσεις, οικονομικές δραστηριότητες και κοινωνικά σύνολα. Έχουν πετύχει
δηλαδή να ελέγχουν, να καθορίζουν και να επηρεάζουν το σύνολο των αποφάσεων που
παίρνονται σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτό από μόνο του είναι ένα εκπληκτικό, και από
την άλλη όμως τρομακτικό κατόρθωμα.
Αφού λοιπόν το
θέμα «πουλάει» κάθε λαοπλάνος πολιτικός και ο καθένας ψεκασμένος ακτιβιστής «κρεμάει» την ετικέτα ή σηκώνει την σημαία του
ιδεολόγου κλιματιστή με στόχο τις περισσότερες
φορές το περιτύλιγμα και όχι το περιεχόμενο. Διάφοροι ερευνητές και
ερευνητικά κέντρα τρέχουν να δηλώσουν παρόν και έτοιμοι να σώσουν και αυτοί με
τη σειρά τους τον πλανήτη. Μοναδικό τους ενδιαφέρον βέβαια είναι να πάρουν και
αυτοί μερίδιο ή έστω ένα μικρό κομμάτι από το καλά στημένη και πλουσιοπάροχη
χρηματιστηριακή πίττα. Τα ποσά που απλόχερα μοιράζονται αλλοιώνουν κάθε ηθική
αξία επιστημονικής δεοντολογίας και μετατρέπουν ερευνητικά προγράμματα σε υψηλά
αμειβόμενες επιχειρηματικές δραστηριότητες, συχνά με πρακτικές εμπορευματοποίησης,
ενώ σε άλλους οικονομικούς και κοινωνικούς τομείς οι περικοπές διαδέχονται η
μία την άλλη. Οι πηγές και οι κάνουλες
χρηματοδότησης ρέουν σταθερά και ασταμάτητα χωρίς κανένας να ρωτάει πως, τι και
γιατί. Και εδώ που τα λέμε η επιστημονική εξίσωση που καλούνται να λύσουν είναι
μάλλον απλή και το αποτέλεσμα γνωστό προ πολλού. Ότι δηλαδή για την
υπερθέρμανση του πλανήτη ευθύνονται τα ανθρωπογενή αέρια του θερμοκηπίου, με
βασικό ένοχο το διοξείδιο του άνθρακα. Το πρακτικό συμπέρασμα που προκύπτει
είναι περίπου ότι, «εξαφανίζουμε το διοξείδιο του άνθρακα από τη γη και λύσαμε
το πρόβλημα». Μέτρα στην καθημερινότητα λοιπόν , μεγαλόπνοα σχέδια, πιεστικοί
στόχοι για το 2020, 2025, 2050 και πάει λέγοντας. Άλλο τώρα αν η παραγωγή, η
οικονομία και τελικά η κοινωνία δεν μπορούν να ακολουθήσουν με αποτέλεσμα απότομες
και απρόσμενες αρρυθμίες στην ανάπτυξη, και απρόβλεπτες επιπτώσεις στην απασχόληση.
Γιατί φυσικά όλα έχουν το τίμημα τους, το μέγεθος του οποίου πολλασιάζεται λογαριθμικά,
κυρίως σε συνθήκες υστερίας.
Και ενώ η
κλιματική υστερία καλά κρατεί δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι σκοτώνονται και χάνονται
κάθε χρόνο από φυσικές καταστροφές. Σεισμοί, τσουνάμι, κατολισθήσεις, πλημμύρες
πλήττουν καθημερινά την ανθρωπότητα. Και αντί τα ερευνητικά χρήματα να πάνε
στην πρόγνωση, στην διαχείριση και θωράκιση από τους καταστροφικούς αυτούς
κινδύνους, όλα ανάγονται και αιτιολογούνται στη βάση της κλιματικής αλλαγής. Μοναδικός
Για να σώσουμε δηλαδή τον κόσμο από τις φυσικές καταστροφές θα πρέπει πρώτα να σταματήσουμε
τις κλιματικές αλλαγές. Με άλλα λόγια «ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι».
Δεν υπάρχει καμιά
αμφιβολία ότι οι εκπομπές αερίων αποτελούν σοβαρό περιβαλλοντικό κίνδυνο, όχι
όμως για λόγους που συμβάλλουν για την άνοδο της θερμοκρασίας αλλά κυρίως για
τον έλεγχο και τον περιορισμό της ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Εκεί βρίσκεται ο πραγματικός
κλυνδυνος για την ανθρώπινη υγεία και την οικολογική υποβάθμιση των φυσικών
αποδεκτών.
Η κλιματική
αλλαγή έχει διαχρονική σχέση με το γεωλογικό χρόνο και ακολουθεί πιστά συγκεκριμένες
γεωδυναμικές και γεωχημικές εξελίξεις που δρομολογούνται στον πλανήτη. Απέναντι
λοιπόν στην πλεοψηφία που νομίζει ότι θα σταματήσει τις όποιες κλιματικές αλλαγές μειώνοντας το διοξείδιο
του άνθρακα, υπάρχει μια μειονότητα, αιρετική για μερικούς αλλά σίγουρα
επιστημονικά ορθή και αντικειμενική, που μελετά, αναλύει και ερμηνεύει τα
φαινόμενο μέσα από την ιστορία της γης. Γιατί τελικά για την γη πρόκειται. Αυτή
είναι που με την εσωτερική και εξωτερική της λειτουργία ρυθμίζει από μόνη της
το κλίμα και τις αλλαγές του.
Άλλη σχετική
αρθογραφία στις παρακάτω διασυνδέσεις
