Τα «πρόσωπα» της πολιτικής αλλάζουν

Οι πολιτικές παρατάξεις αποτελούν την ιδεολογική και οργανωτική βάση πάνω στην οποία πρωτοβουλίες και κινήσεις πολιτών αναζητούν την εξουσία για να κατακτήσουν συγκεκριμένους κοινωνικούς και οικονομικούς στόχους. Στην υγιή και κανονική τους μορφή τα πολιτικά κόμματα καλούνται να υπηρετήσουν την κοινωνική πρόοδο και τις ανθρώπινες αξίες, ανεξάρτητα από τα πρόσωπα που κατά καιρούς διαχειρίζονται τη λειτουργία τους. Η πραγματικότητα βέβαια είναι πολύ διαφορετική. Αν εξαιρέσει κανείς τις σκανδιναβικές και μερικές άλλες χώρες, όπου οι πολιτικές δυνάμεις παράγουν κοινωφελές έργο με τη διακριτική και συχνά «ανώνυμη» παρουσία των στελεχών τους, η προσωποποίηση της πολιτικής ζωής αποτελεί κυρίαρχο φαινόμενο της εποχής μας. Οι πολιτικοί συμπεριφέρονται περισσότερο με τους όρους της επικοινωνιακής εξουσίας και της δικής τους προβολής και λιγότερο σαν εκφραστές και εγγυητές της λαϊκής εντολής που εκπροσωπούν.
Στην Ελλάδα, εδώ και πολλά χρόνια, βρίσκονται στην πολιτική τα ίδια πρόσωπα. Ο βαθμός ανανέωσης είναι περιορισμένος και κινείται σε προκλητικά χαμηλά επίπεδα. Τα κόμματα και η άσκηση κυβερνητικής και άλλης εξουσίας έχουν ταυτισθεί με τους ίδιους ανθρώπους, που εγκλωβίζονται στο πλαίσιο μιας κατεστημένης, αναποτελεσματικής και εκφυλιστικής κατάστασης. Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ο πρώτος αρχηγός κόμματος που αντιλαμβάνεται το πρόβλημα, μιλά προβεβλημένα γι’ αυτό, αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και αποφασίζει να επαναφέρει την πολιτική στο προσκήνιο με νέους ανθρώπους και ιδέες. Από τη στιγμή που παίρνει στα χέρια του την κυβερνητική λειτουργία και εξελίξεις δείχνει δείγματα γραφής των ανατρεπτικών επιλογών που επαγγέλλεται. Η αξιοκρατικότερος τρόπος επιλογής των κρατικών λειτουργών και άλλων σχετικών στελεχών αποτελεί επίσης μια πρωτόγνωρη εμπειρία για την Ελλάδα.. Φαίνεται όμως ότι στις νέες αλλαγές και τις «ανοιχτές» κοινωνικές διευρύνσεις και συμμαχίες που επιχειρεί βρίσκει μεγαλύτερη στήριξη στους απλούς πολίτες και μικρότερη στους πολιτικούς τους «φίλους».