Σε σχετικό Δελτίο Τύπου ο Δήμος Αριστοτέλη επιπλήττει τον πρωθυπουργό επειδή επιτέλους αντιλήφθηκε την τεράστια σημασία και συμβολή της παραγωγικής αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου της Χαλκιδικής στην απασχόληση και την δημιουργία θέσεων εργασίας. Σε γενικές γραμμές το περιεχόμενο του Δελτίου Τύπου είναι ασυνάρτητο, ανακόλουθο και κατά κύριο λόγο αντιφατικό. Από την μια γίνονται «στρογγυλευμένες» αναφορές του στυλ, «...είμαστε με το μέρος όλων των εργαζομένων και υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα της εργασίας...» ή το άλλλο που λέει «...αποδεχόμαστε όμως, την παραδοσιακά υφιστάμενη μεταλλευτική δραστηριότητα...». Από την άλλη επιχειρήται και επιλέγεται για άλλη μια φορά η αλλοίωση της πραγματικότητας και των αληθινών δεδομένων. Για κάποιον λοιπόν που πιστεύει στην αναπτυξιακή βιωσιμότητα μέσα από την εκμετάλλευση της πλουτοπαραγωγικής μεταλλευτικής αξίας της χώρας, στη βάση πάντα της ισχύουσας επιστημονικής τεκμηρίωσης και ακρίβειας, το συγκεκριμένο κείμενο δεν μπορεί και δεν πρέπει να μείνει ασχολίαστο. Αναφέρει λοιπόν το Δελτίο Τύπου ότι,
• «...σε περίπτωση που δεν ολοκληρωθεί η επένδυση στις Σκουριές και η οποία σε αριθμούς ξεκίνησε από 2000 εργαζόμενους και σε ελάχιστο διάστημα.... έφτασαν τους 5000, χωρίς όμως να εργάζεται κανείς στις Σκουριές, παρά μόνο συνεργεία εργολάβων για τη διαμόρφωση των υποδομών εγκατάστασης...». Σίγουρα ο τρόπος που παρουσιάζεται το θέμα δημιουργεί σύγχυση στον ανυποψίαστο αναγνώστη. Είναι γεγονός και διεθνώς κεκτειμένο ότι κάθε θέση άμεσης μεταλλευτικής εργασίας δημιουργεί σε μόνιμη βάση 2-3 θέσεις έμμεσης απασχόλησης. Είναι παντελώς αδιάφορο αν οι 1500 ή 2000 αμοίβονται από την μεταλλευτική εταιρία και οι 3000 ή 3500 από τις εργολαβικές εταιρίες που υποστηρίζουν τις δραστηριότητες της επένδυσης. Το σημαντικό είναι ότι όλοι αυτοί έχουν παραγωγικά εισοδήματα, πληρώνονται δηλαδή από την παραγωγική οικονομία, και προσθέτουν ανάλογα στα φορολογικά έσοδα. Ακόμη τόσο η μεταλλευτική επιχείρηση όσο και οι εργολάβοι καταβάλουν εταιρικούς φόρους. Συνεπώς το δίλημμα που τίθεται είναι τεχνητό και δεν έχει καμία βάση.
• «...είμαστε αντίθετοι στην επέκταση της μεταλλευτικής δραστηριότητας στις Σκουριές, γιατί μετατρέπει το σύνολο της περιοχής μας, σε μια απέραντη μεταλλευτική ζώνη βαριάς βιομηχανικής εκμετάλλευσης, η οποία θα επιφέρει μη αναστρέψιμες βλάβες, στο περιβάλλον, τον άνθρωπο αλλά και την οικονομία της περιοχής...». Το κοίτασμα των Σκουριών διαθέτει χαμηλή περιεκτικότητα χρυσοφόρων θειούχων ορυκτών χαλκού και των οξειδωμένων παραγώγων τους. Η οικονομικότητα του βρίσκεται στα πλούσια αποθέματα που είναι συνάρτηση του μεγάλου όγκου της μεταλλοφορίας. Τα συγκεκριμένα μεταλλευτικά χαρακτηριστικά, συμπεριλαμβανομένης της ελάχιστης παρουσίας έως απουσίας βαρέων μεγάλλων, σε συνδυασμό με πολύ χαμηλό δυναμικό όξινης απορροής δεν συνηγορούν ούτε δικαιολογούν τους ισχυρισμούς ως προς την υψηλή επικυνδινότητα για το περιβάλλον και τον άνθρωπο. Οι βασικές επιπτώσεις είναι κυρίως γεωμορφολογικού χαρακτήρα αποτέλεσμα της επιφανειακής εξόρυξης που όμως έχουν συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης. Και βέβαια, μετά το πέρας της επιφανειακής εκμετάλλευσης, τα στείρα εξόρυξης, όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο, θα επιστρέψουν στον φυσικό τους χώρο ολοκληρώνοντας έτσι την αποκατάσταση σε πλήρη διάταξη και εφαρμογή.
Τέλος θα πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει η τεχνητή αντιπαράθεση μεταξύ ιδιωτικής και δημόσιας επιχειρηματικότητας. Στο ιστορικό παρελθόν έχει σε παγκόσμιο επίπεδο αποδείχτεί ότι το κράτος οφείλει να ασχολείται και να έχει την ευθύνη ισότιμης και ισόνομης παροχής υπηρεσιών στους πολίτες στην εκπάιδευση, την περίθαλψη και την έρευνα. Θα πρέπει επίσης να θέτει καθαρούς κανόνες και όρους για την επιχειρηματική λειτουργία της ιδιωτικής πρωτοβουλίας σε τομείς της παραγωγικής οικονομίας έτσι ώστε να αποκομίζονται τα μέγιστα δυνατά οφέλη για το δημόσιο συμφέρον. Ο ρόλος του κυρίαρχου κράτους οφείλει λοιπόν να είναι συντονιστικός, διαχειριστικός και εποπτικός και όχι αυτός του επιχειρηματία.
