Στο επίκαιρο λοιπόν
θέμα της Κοινοτικής προοπτικής το βασικό πρόβλημα είναι μάλλον η χαμένη
ταυτότητα και η «δημιουργική ασάφεια» που
αφορούν στην Ευρωπαϊκή ιδέα. Η στιγμή δηλαδή εκείνη που όλοι εμείς θα
νοιώθαμε και θα φωνάζαμε ότι είμαστε πρώτα
Ευρωπαίοι και μετά πολίτες της χώρας καταγωγής μας. Να λέμε απλά είμαι Ευρωπαίος
από την Ισπανία ή είμαι Ευρωπαίος από την Ελλάδα, κατ’ αντιστοιχία του
είμαι Αμερικανός από το Τέξας. Και αυτό ήταν η μεγάλη πρόκληση και στοίχημα που
δυστυχώς παραμένει ζητούμενο. Μάλιστα σε μια κλίμακα από το 1 μέχρι το 5,
σχετικά με το βαθμό αποδοχής του ευρωπαϊσμού εμείς με το ζόρι θα πιάναμε το 1. Φυσικά
οι αρχικές διαφορές και αντιθέσεις
γνωστές και υπαρκτές αλλά πάντοτε στο τραπέζι των συζητήσεων με δυνατές
και εφικτές τις κοινές προσεγγίσεις και λύσεις. Και τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα όταν
περιορίζονται στην οικονομική διάσταση και εξέλιξη της όλης πορείας. Στο σημείο
δηλαδή εκείνο που η αντικειμενικότητα γίνεται υποκειμενικότητα, η συνεργασία
καταλήγει ατομισμός, η αληλλεγγύη
απομόνωση και ο διεθνισμός εθνικισμός. Εμείς στην Ελλάδα ποτέ μάλλον δεν
εννοούσαμε να γίνουμε στην πραγματικότητα, και όχι κατ’ όνομα Ευρωπαίοι. Η
είσοδος μας στην Κοινότητα/Ένωση και αργότερα στην Ευρωζώνη είχε περισσότερο
συμβολική σημασία και λειτούργεισε σαν «διαβατήριο» και πιστοποιητικό ισότιμης
νομισματικής αναγνώρισης, αναζήτησης οικονομικής σταθερότητας και ενδεχόμενα παρουσίας
ευρύτερων δυνατοτήτων πλουτισμού. Και βέβαια ευκαιρίες και σχετικά οφέλη υπήρξαν
για πολλούς στη κατεύθυνση αυτή. Δυστυχώς όμως οι χρηματοδοτήσεις στη βάση συνεχόμενων
Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης, αγροτικών επιδομάτων αλλά και επιχορηγήσεων από άλλα
ευρωπαϊκά προγράμματα, χάθηκαν, έγιναν ψίχουλα που τα πήρε ο άνεμος και τα
διέλυσε. Αποτέλεσμα η ανάπτυξη να χάσει το δρόμο της και η πολυπόθητη σύγκλιση
να μην έρθει ποτέ. Το πρόβλημα σε μας δεν είναι τωρινό, αλλά χρονολογείται
δεκαετίες πριν. Η Ένωση αλλά ούτε η Ευρωζώνη θα πρέπει να ενοχοποιηθούν για το σημείο
που φθάσαμε και να χρεωθούν από μόνες τους τη σημερινή μας κατάσταση. Ποτέ ή αν
θέλετε σπάνια υπήρξε ορθολογιστική οργάνωση στο μηχανισμό του κράτους και
αποτελεσματική δημοσιονομική λειτουργία. Δεν ασχοληθήκαμε σοβαρά και στρατηγικά
με τη δική μας αναπτυξιακή δυναμική και ιδιαιτερότητα σαν μέρος των Ευρωπαϊκών
στόχων, αλλά ούτε αναδείξαμε τα δικά μας
συγκριτικά πλεονεκτήματα όπως είναι οι πρώτες ύλες, ο τουρισμός, η
γεωργία. Και αντί να σταθούμε αυτοκριτικά σε αυτές τις αδυναμίες και παραλείψεις,
επιμένουμε και επιλέγουμε τις εθνικοπατριωτικές εξάρσεις και επάρσεις, τη
συνθηματική συνωμοσιολογία και τους αντιευρωπαϊκούς αφορισμούς. Τακτικές και
πρακτικές που ιστορικά δεν έχουν
βοηθήσει καμμία χώρα και σίγουρα αυτό ισχύει μέχρι τώρα και για μας. Και ενώ
όλα αυτά συμβαίνουν τα επείγοντα προβλήματα εξακολουθούν να απαιτούν άμεσες και
αποτελεσματικές λύσεις. Η συζήτηση για τη δραχμή δείχνει απόλυτη άγνοια
κινδύνου για το αποτέλεσμα και επιβεβαιώνει άλλη μια φορά πόσο μακριά
βρισκόμαστε ακόμη από μια βιώσιμη και προοδευτική κατάληξη. Κάθε αναφορά στη
δραχμή θα πρέπει να σταματήσει εδώ και να διαγραφεί σαν όνομα αλλά κυρίως σαν νόημα
από κάθε σύγχρονο Ελληνικό λεξιλόγιο και ρεαλιστικό σενάριο.
