Άλλο «καιρός» και άλλο «κλιματική αλλαγή»!!

Η συζήτηση σχετικά με τις ανθρωπογενείς αιτίες για την υπερθέρμανση του πλανήτη έχει το τελευταίο διάστημα κατακλυσθεί από συνεχείς μαρτυρίες για ανακρίβειες, υπερβολές και παραλείψεις στα στοιχεία που αναφέρονται στις εκθέσεις της διακυβερνητικής επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για την κλιματική αλλαγή( της γνωστής IPPC). Αποδείχτηκε ότι το υπόβαθρο στο οποίο η συγκεκριμένη επιτροπή στηρίζει της εκτιμήσεις της προέρχεται βασικά από εκθέσεις ομάδων ακτιβιστών, άρθρων εφημερίδων και εργασίες φοιτητών. Γνωστοί επιστήμονες της (IPPC) , όπως ο καθηγητής Philip Joneς επαναξιολογούν την στάση και τις θέσεις τους. Σε μια πρόσφατη συνέντευξη του στο BBC o Joneς παραδέχτηκε ότι στατιστικά δεν έχει παρατηρηθεί σημαντική υπερθέρμανση του πλανήτη μετά το 1995, ότι δεν αποκλείεται το παγκόσμιο κλίμα να ήταν πιο θερμό στον Μεσαίωνα, και ότι η επιστημονική συζήτηση για την κλιματική αλλαγή δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί. Είναι γεγονός ότι σε οποιοδήποτε άλλο επιστημονικό χώρο οι εξελίξεις αυτές θα δημιουργούσαν αρνητικές επιπτώσεις. Κάτι όμως που δεν συνέβη με την έντονα «πολιτικοποιημένη» κλιματική έρευνα. Στην βάση της «κερδοσκοπικής» σχέσης της έρευνας με την πολιτική κάθε «αβανταδόρικο» θέμα μπορεί γρήγορα να βρεθεί στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, τα κονδύλια να εισρέουν από παντού και οι εμπλεκόμενοι επιστήμονες να δεχθούν τα φώτα της δημοσιότητας σαν άλλοι αστέρες του Χόλυγουντ. Η αποτυχημένη εκτίμηση της IPPC για το λιώσιμο των παγετώνων των Ιμαλάϊων και οι ατυχείς ισχυρισμοί του Αλ Γκόρ στην συνάντηση της Κοπεγχάγης ότι το 75% των αρκτικών πάγων θα λιώσουν στα επόμενα 5 με 7 χρόνια, δεν αποτελούν διαφορετικές προσεγγίσεις από τα άπιαστα μελλοντικά σενάρια που χρησιμοποιούνται στην πολιτική. Και ενώ οι επιστήμονες ζητούν ευχαρίστως την αντιπαράθεση, οι «πολιτικοποιημένοι» ερευνητές της κλιματικής αλλαγής απαιτούν από τον κόσμο να τους εμπιστεύεται χωρίς αντίρρηση. Βέβαια οι πολιτικοί συχνά –πυκνά «πληρώνουν» με κάποιο τρόπο τα λάθη τους. ‘Όταν όμως η επιστήμη «πολιτικοποιείται» τα λάθη, οι παραλείψεις και η αλλοίωση της αλήθειας εγκλωβίζονται σε ένα παιχνίδι διπλών ρόλων και διαπλοκής. Επιφανείς επιστήμονες ακόμη και στην περίπτωση του πρωτόγνωρου φετινού χειμώνα των πολικών θερμοκρασιών εξακολουθούν να προκαλούν την νοημοσύνη των πολιτών επικαλούμενοι το ανεπανάληπτο επιχείρημα ότι άλλο είναι ο καιρός και άλλο η κλιματική αλλαγή.

Το δίκιο της Ευρώπης

Για πρώτη φορά μετά την είσοδο της στην Ε.Ε. η Ελλάδα έχει απέναντι και όχι δίπλα της το σύνολο των κρατών μελών. Τα οικονομικά προβλήματα της χώρας σε μια δύσκολη για τον κόσμο περίοδο βάζουν σε περιπέτειες την προσπάθεια ανάκαμψης της ευρωζώνης. Παρόμοια προβλήματα ταλαιπωρούν το εσωτερικό και άλλων χωρών όπως της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Μεγάλης Βρετανίας. Εκείνο όμως που στην περίπτωση της Ελλάδας ενοχλεί περισσότερο τους Ευρωπαίους είναι τα «μαγειρεμένα» στοιχεία και η στατιστική ανακολουθία που χαρακτηρίζουν τα οικονομικά μεγέθη που παρέχονται τα τελευταία χρόνια. Η τακτική αυτή θεωρήθηκε απαράδεκτος εμπαιγμός και η Ελλάδα αναξιόπιστος εταίρος. Από την άλλη πλευρά ένα τμήμα της ελληνικής κοινής γνώμης αντί να εκτιμήσει την πραγματική διάσταση του προβλήματος και να συμβάλλει στην αντιμετώπιση του διαλέγει μάλλον μια «σοβινιστική» αντίληψη ότι πρόκειται για πρωτοφανή αδικία σε βάρος της χώρας και ότι καλά θα κάνουμε να φύγουμε από την Ένωση. Πολλοί μιλούν για ανθελληνισμό των Σουηδών, των Δανών και άλλων που στην ουσία φοβούνται ότι οι οικονομικές θυσίες και η καταναλωτική πειθαρχία των πολιτών τους θα πάνε χαμένες λόγω των άστοχων ελληνικών χειρισμών. Σε κάθε περίπτωση η Ευρώπη έχει και αυτή το δίκιο της. Για περισσότερες από δύο δεκαετίες διέθεσε στην Ελλάδα σημαντικούς πόρους μέσω των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων, διαφόρων «πακέτων» και αλλεπάλληλων Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης. Μοναδικός όρος και ζητούμενο ήταν η αναπτυξιακή σύγκλιση με επίκεντρο την αύξηση της παραγωγικότητας και της απασχόλησης. Τίποτα από αυτά όμως δεν συνέβη. Αντίθετα υπήρξε κακοδιαχείριση, χρηματοδοτήσεις ακριβοπληρωμένων μελετών και συχνά «πελατειακών» και πρόχειρα σχεδιασμένων έργων. «Κρατικοδίαιτες» επενδύσεις χωρίς προοπτική και μηδενική ανταποδοτικότητα. Και βέβαια όλα αυτά με τους απλούς πολίτες να μην έχουν ουδεμία συμμετοχή και ευθύνη. Παρόλα αυτά οι περισσότεροι είναι διατεθειμένοι να επιστρατευθούν στην λύση του προβλήματος και θα το κάνουν. Άλλωστε αυτός είναι πλέον ο μοναδικός τρόπος και δρόμος επιβίωσης της χώρας μας.