Είναι αυτές οι συγκεκριμένες εποχές και περίοδοι πολιτικής ρευστότητας,
κοινωνικής και οικονομικής φθοράς και διαφθοράς, καθώς και αναζήτησης
κομματικής προστασίας που κάνουν τα άτομα να εμφανίζουν ή ακόμη πιο σωστά, να
μην μπορούν να κρύψουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Προκύπτει άμεσα και
χαρακτηριστικά η διάκριση μεταξύ αυτών που επιλέγουν την αξιοπρέπεια απέναντι
στο επίκαιρο κέρδος, την αλήθεια και όχι
την υποκρισία, την υπεύθυνη και έντιμη συμπεριφορά χωρίς προαπαιτούμενα. Ο
διαχωρισμός και η διαφοροποίηση αυτή είναι ιδιαίτερα εμφανής σε προεκλογικές
περιόδους όταν μοιράζονται υποσχέσεις, επαναλαμβάνονται ψευδείς ισχυρισμοί και
κατασκευάζονται υποκριτικά σενάρια, στη βάση της παράλογης λογικής «ο σκοπός
αγιάζει τα μέσα», που στην προκειμένη περίπτωση αφορά στη κατάληψη θέσεων εξουσίας.
Μια εκφυλιστική κατάσταση, ένας εξουσιοκεντρικός «αχταρμάς» που διαπερνά σε όλο
το πολιτικο-ιδεολογικό φάσμα με μοναδικό στόχο την διάσωση του παλιού, του
κατεστειμένου, των χθεσινών αλλά και των εκάστοτε μεταφερόμενων. Είναι τόσο
εκτεταμένη η εξουσιομανία, και μέσω αυτής η οικονομική διασφάλιση, που κάθε
πικραμένος φτιάχνει το δικό του κομματικό μαγαζί ή παραμάγο. «Ανεξάρτητοι
Έλληνες», λες και όλοι οι άλλοι είναι εξαρτημένοι, «Ελιά», «Ποτάμι» και πάει
λέγοντας. Όχι «Ποτάμι», «Βουνό» ή «Δάσος» έπρεπε να το ονομάσουν. Γιατί το
ποτάμι σκεπάζει τα «κακώς κείμενα» ή τα
μεταφέρει πιο κάτω, και ίσως αυτός να είναι ο σκοπός της συγκεκριμένης κίνησης.
Ενώ για να ανέβεις ένα κακοτράχηλο βουνό χρειάζεται να λύνεις και να ξεπερνάς
τα προβλήματα, και στο δάσος χρειάζεσαι πυξίδα για να μην χαθείς. Άλλωστε η
αλλαγή νοτροπίας, που πρώτα από όλα προηγείται, έχει μακρύ και δύσκολο δρόμο.
Ξαφνικά ο ΣΥΡΙΖΑ, με «copy-paste» ΠΑΣΟΚ συνταγή και
«μια στο καρφί και μια στο πέταλο» πολιτική μετατρέπεται από μια παράταξη
«μπαίνω-δεν μπαίνω-στη βουλή», σε κόμμα εξουσίας. Βρήκε ελεύθερο και ευρύχωρο
πεδίο και το κατέλαβε. Και καλά έκανε και κάνει, και σίγουρα το όποιο
αποτέλεσμα θα κριθεί στην πράξη. Αυτό βέβαια έχει σαν αποτέλεσμα ανεξέλεγκτες
κοινωνικές επιρροές και πρωτόγνωρες συμπεριφορές. Και αν ορίσει κάποιος την
έννοια «αριστερός» σαν κάτι καλό, με βασικά ζητούμενα την κοινωνική αλληλεγγύη,
την «εν γένει» ισότητα, τη διεθνική συνείδυση, την αντιρατσιστική και
αντιφασιστική στάση, το συλλογικό συμφέρον, το δικαίωμα εργασίας, την
οικονομική δικαιοσύνη, την κίνηση, την πρόοδο και την εξέλιξη, τότε σε
πραγματικούς όρους καθημερινής πρακτικής γίνεται ολοφόνερο ότι,
·
«Αριστεροί»
δεν είναι αυτοί που λένε ότι είναι αριστεροί. Γιατί, όπως αναφέρει σπουδαίος
Σουηδός ποιητής, η αριστερή νοοτροπία δεν είναι ετικέτες ούτε περιορίζεται στις
λέξεις, αλλά βρίσκεται στις πράξεις και
τη δράση. Κάτι που είναι κυριολεκτικά άγνωστο στην πλειοψηφία αυτών που
πολιτεύονται σήμερα. Οι περισσότεροι
χωρίς αρχές και αξίες, με μοναδικό κριτήριο την πάση θυσία άλωση και
εκμετάλλευση της εξουσίας. Έτοιμοι να δώσουν και να πάρουν. Κλασσικά
παραδείγματα αριβιστών, αλαζονίας και καιροσκοπίας, αφού έκαναν
επαναλαμβανόμενα αποτυχημένες πτήσεις και απόπειρες εξουσίας, συνεχίζουν το
κομματικό τους ταξίδι, και δίνουν τώρα «γη και ύδωρ» για ένα συγκαταβατικό
νεύμα του ΣΥΡΙΖΑ. Το κύρος η αξιοπρέπεια και η αντικειμενική αλήθεια πάνε
περίπατο. Να κλείσουν τα μεταλλεία. Αφού το λέει ο ΣΥΡΙΖΑ έτσι θα πρέπει να γίνει. Αυτοί ξέρουν
καλύτερα. Το λένε και βουλευτές του κόμματος στη Χαλκιδική και αλλού. Ακόμη άλλα
στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε ευκαιρία. Επικαλούνται, ανάλογα με τις «καιρικές
συνθήκες», οικολογικές ευαισθησίες και ανυσηχιές ή όποτε τους συμφέρει το
σλόγκαν των ξένων εταιριών. Προφανώς δεν έχουν ιδέα τι είναι και τι σημαίνουν
μεταλευτική δραστηριότητα και ενεργά μεταλλεία. Άλλο τώρα αν αυτή η νέα φουρνιά
οικολογών, όπως τουλάχιστον οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι είναι, μπαίνουν στις
αυτοκινητάρες τους, κάνουν το γύρο του κόσμου (με το πολύ πήγαινε-έλα στη
Χαλκιδική, στο Κιλκίς, στο Σιδηρόκαστρο στη Θράκη και απανταχού της χώρας, τόση
είναι η απόσταση που καλύπτουν) και «καθαρίζουν» την ατμόσφαιρα από τους
ρύπους. Μιλάνε στα κινητά τους όλοι μέρα και τα μεταλλικά αντικείμεντα που
κουβαλάνε διπλασιάζει το βάρος τους. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να μην υπάρχουν
μεταλλεία στην αυλή τους. Ο αυστηρά τοπικιστικός σωβινισμός προηγείται πάντοτε
της πλανητικής αλληλεγγύης και της συλλογικής προσφοράς. Άλλοι πάλι εκκολαπτόμενοι,
εποχικοί και ευκαιριακοί οικολόγοι, που ελέω ΠΑΣΟΚ και κληρονομικών καταβολών
βρέθηκαν με πολιτικά αξίωματα, πήγαν τρέχοντας στο ΣΥΡΙΖΑ για να μη τα χάσουν.
Ανήκουν σε αυτούς που πάνε πάντοτε με την ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό. Και
ενώ η χώρα «καιγότανε» και «καίγεται» ακόμη, και το 28% (ένα ακόμη παγκόσμιο
αρνητικό ρεκόρ) των Ελλήνων είναι άνεργοι, αυτοί αχολούνται με την πιθανολογούμενη
απόθεση χημικών όπλων της Συρίας στη Μεσόγειο (σίγουρα σοβαρό θέμα, αν και
πολλές φορές η αλήθεια εδώ έχει πολλά πρόσωπα ανάλογα από την βόρεια, νότια,
ανατολική ή δυτική οπτική γωνία που το βλέπει κάποιος) και το πως θα σταματήσουν και θα κλείσουν τα μεταλλεία. Η
προσφορά όλων αυτών στη χώρα και στο λαό βρίσκεται κοντά στο μηδέν, και αυτό
δεν είναι υπερβολή. Όσο για το «αριστεροί» καμμία φυσικά σχέση. Πρόκειται
μάλλον για παραπλανητικό περιτύλιγμα. Αυτοί θέλουν με το τρόπο τους την Ελλάδα
να γυρίσει πίσω. Τοποθετούνται απέναντι και ενάντια στους εργαζόμενους.
Επενδύουν με μανία στην αντιμεταλλευτική προπαγάνδα. Λένε «Κλείστε τα Μεταλλεία
εδώ και τώρα».
·
«Αριστεροί»
είναι αυτοί που δεν λένε ότι είναι αριστεροί. Οι καθημερινοί άνθρωποι. Οι
πραγματικοί πολιτικοί της ζωής και της προόδου. Αυτοί που έμαθαν να επιβιώνουν
σε δύσκολες συχνά εργασιακές συνθήκες. Γνωρίζουν ότι μπορούν να στηριχτούν μόνο
στις δικές τους δυνατότητες και ικανότητες. Έτσι εισπράττουν την ηθική κυρίως
ικανοποίηση του δικού τους αγώνα. Στην προκειμένη περίπτωση οι μεταλλωρύχοι και οι εργαζόμενοι στα μεταλλεία στη
Χαλκιδική. Δουλεύουν στα μεταλλεία, και ζουν και μεγαλώνουν τα παιδιά τους στο
Στρατώνι, τη Στρατονίκη, το Νεοχώρι τη Βαρβάρα, το Παλαιοχώρι, το Στανό, την
Αρναία, τη Μεγάλη Παναγιά, το Γομάτι, την Ιερισσό, την Ολυμπιάδα και άλλα χωριά
της περιοχής. Είναι περήφανοι για τη μακρόχρονη μεταλευτική τους ιστορία και
κουλτούρα, τα χωριά και την πολιτιστική τους καταγωγή, και δεν
διαπραγματεύονται την προστασία του δικού τους φυσικού περιβάλλοντος. Κινούνται, μετακινούνται και ενεργούν με τρόπο που
περιορίζει τις επιπτώσεις και δείχνει ότι σέβονται τον τόπο τους. Ενώ οι άλλοι
γράφουν και διαχέουν καταστροφολογικά και δυσφημιστικά σενάρια
παραπληροφόρησης, αυτοί επιλέγουν να κολυμπούν στις δικές τους θάλασσες, να
ξαπλώνουν στις δικές τους παραλίες και να προβάλλουν το βοιοτικό τους επίπεδο.
Επενδύουν στην πρόοδο, την εξέλιξη, την επόμενη μέρα, την συλλογικότητα και την
αλληλεγγύη, στην εργασιακή σταθερότητα
και προκοπή, σε μια βιώσιμη προοπτική για αυτούς και τα παιδιά τους. Είναι μοναδικοί
άνθρωποι και αληθινοί «αριστεροί». Για αυτούς αποτελεί βαθειά πεποίθηση και δεν
υπάρχει ούτε ισχύει κάτι άλλο από το «Ναι στα Μεταλλεία, εκεί που ο παλμός χτυπάει
αριστερά».
