Δεν πάει να
λέγεται η Αλφα ή Βήτα εταιρία, ή όπως αλλιώς θέλει να ονομάζεται. Δεν πάει να
πρόκειται για την τάδε ή την άλλη επένδυση. Το πρόβλημα και η λύση του είναι η Παραγωγική Οικονομία.
Δεν υπάρχει πιο εύκολη εξίσωση. Γιατί έτσι μπορείς να πληρώνεις τα χρέη σου με
λεφτά που βγάζεις ο ίδιος. Γιατί έτσι είναι βιώσιμες οι οικονομίες και επιβιώνουν
οι κοινωνίες των ανεπτυγμένων χωρών. Πληρώνουν δηλαδή τα
χρέη που έχουν με δικά τους λεφτά. Ή αν θέλετε η ισχυρή παραγωγική οικονομία
που δημιουργούν τους δίνει την δυνατότητα να παίρνουν χαμηλότοκα δάνεια για να
ξεπληρώνουν τα προηγούμενα υψηλότοκα που πήραν. Για να γίνουν όμως όλα αυτά
πρέπει να έισαι πρόθυμος και ικανός να αξιοποιήσεις τα πλουτοπαραγωγικά σου
πλεονεκτήματα με το όφελος προσανατολισμένο στους πολίτες και τους νέους ανθρώπους, με σταθερές θέσεις
εργασίας και δυναμική υποστήριξη του κοινωνικού κράτους.
Στην περίπτωση
λοιπόν παραγωγικής αξιοποίησης των μεταλλευμάτων στην Ολυμπιάδα, το Στρατώνι
και τις Σκουριές, τα πράγματα είναι γνωστά και χιλιοειπωμένα.
·
Βεβαιωμένα
και δυναμικά αποθέματα πολυμεταλλικών κοιτασμάτων ψευδαργύρου-μολύβδου- αργύρου-
χρυσού και χαλκού-χρυσού, που σε κάθε άλλο μέρος του πλανήτη θα βρισκόντουσαν
ήδη σε πλήρη παραγωγική ετοιμότητα και υλοποίηση.
·
Χιλάδες
επιστήμονες, μεταλλωρύχοι και ελεύθεροι επαγγελματίες που εργάζονται ,
απασχολούνται και αμείβονται με σχετικά υψηλά εισοδήματα, με διασφαλισμένη και
συστηματική φορολογική προσφορά για
πολλά χρόνια μπροστά.
·
Ένα
κράτος που εισπράττει πολλαπλά οικονομικά και άλλα οφέλη, με προοπτική δημιουργίας
ευρύτερων αναπτυξιακών προϋποθέσεων στη υπηρεσία πάντοτε του δημόσιου συμφερόντος και
κοινωφελούς εργασίας.
·
Περιβαλλοντικά
δεδομένα διαχειρίσιμα και συγκεκριμένα ελεγχόμενα σε αντικειμενικά και
επιστημονικά τεκμηριωμένες βάσεις, σε πλήρη διάσταση και αντίθεση στα μυθοπλαστικά
σενάρια που σκαρφίζονται κάποιοι για δικούς τους προσωπικούς ή άλλους λόγους. Γιατί τα περί οικολογικών
καταστροφών από το μετάλλευμα των Σκουριών ανήκει στη σφαίρα της επιστημονικής
φαντασίας ή επιννοείται απλά από, κατά τα φαινόμενα, «σκουριασμένες» αντιλήψεις.
Και βέβαια το
βασικό ερώτημα που πολλοί θέτουν είναι, που πάει τελικά αυτή η χώρα. Πως θα
καταφέρει να λύσει τα προβλήματα της και να αλλάξει τη σημερινή κατάσταση. Ποιοι είναι αυτοί και με ποιο δικάιωμα
καθορίζουν το μέλλον της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Ποιοι παίρνουν τις
αποφάσεις και ποιοι θα έπρεπε πραγματικά να τις παίρνουν. Γιατί καταλήγουν στη χώρα μας πρότυπα να είναι
αυτοί που προτείνουν την καταστροφή και όχι αυτοί που επιλέγουν τη δημιουργία. Να επικρατούν δηλαδή οι καταστροφικές και όχι
οι δημιουργικές δυνάμεις.
Είναι εμφανές ότι
στην Ελλάδα το πρόβλημα ήταν και είναι μάλλον περισσότερο κοινωνικό και
λιγότερο πολιτικό. Γιατί η όποτε η πολιτική προσπάθησε να δώσει τη μάχη με τις
συντεχνίες, τα οικονομικά συμφέροντα και το συστημικό καταστημένο, την έχασε.
Ακόμη και στις περιπτώσεις απλών και σχετικά ανώδυνων μεταρρυθμίσεων. Λέει λοιπόν
η σημερινή διακυβέρνηση ότι όλοι πρέπει να πρέπει να φορολογούνται. Γιατί αυτή
η τόσο απλή και αυτονόητη διαπίστωση οδηγεί ακόμη και σήμερα σε έντονες και
μετωπικές αντιπαραθέσεις? Γιατί την
ίδια στιγμή να μην ανήκουν όλοι οι έλληνες σε ένα σφαλιστικό ταμείο, όπως
με μεγάλη επιτυχία και κυρίως κοινωνική δικαιοσύνη γίνεται αλλού. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, υπάρχουν από την
άλλη πλευρά όλοι αυτοί που, αυτή τη φορά, με την ανοχή και παθητική στάση της
πολιτικής, εκμεταλλεύονται τις περιστασεις και δεν χάνουν την ευκαιρία να ξεσηκώνουν και να παραπλανούν ανυπαψίαστους
πολίτες, πολύ συχνά κόντρα στα
πραγματικά τους συμφέροντα. Και σε αυτό λοιπόν πεδίο θα πρέπει η πολιτική αντιπαράθεση να είναι απόλυτη και
αποφασιστική. Γιατί εδώ κρίνεται το μέλλον και η προοπτική της χώρας. Επιλέγουμε
δηλαδή την Ελλάδα της ακινησίας και της καταστροφής, ή αυτή της ελπίδας και της
δημιουργίας? Θέλουμε πραγματικά να
φτιάξουμε μια χώρα όπου η αλήθεια δεν γίνεται ψέμα και το ψέμα αλήθεια?
