Το παραγωγικό εισόδημα δημιουργεί φορολογικό πλεόνασμα και λύνει την οικονομική εξίσωση

Καλοκαιρινές διακοπές και σχετική αποστασιοποίηση από την πίεση της καθημερινότητας, με σταθερό όμως το ενδιαφέρον και την προσοχή στις εξελίξεις εντός και εκτός χώρας. Σε μόνιμη κατάστασης αναμονής αλλά και συμμετοχής στις αντιπαραθέσεις, του χθες με το αύριο, του παλιού με το καινούριο, το κατεστειμένου με την αλλαγή, του κεκτειμένου με την δημιουργία, του μόνιμου με την προοπτική και της ακινησίας με την πρόοδο.

Πριν μερικές μέρες λοιπόν υπήρχε στον προσωπικό FB-τοίχο  υπουργού της κυβέρνησης η παρότρυνση «ιδεολογικού» του φίλου ότι είναι πλέον αναγκαίο να προχωρήσει στην ακύρωση, κατάργηση και οριστική απομάκρυνση της μεταλλευτικής επένδυσης στη Χαλκιδική. Σαν μοναδικό λόγο επικαλείται το γεγονός ότι μετά την υποχώρηση της κυβέρνηση στο θέμα της συμφωνίας με την ευρωζώνη, που έπληξε καίρια τις προγραμματικές της δεσμεύσεις, η εξέλιξη αυτή πρέπει απαραίτητα να  αντισταθμισθεί από απόφαση που να δείχνει ότι τηρείται μια άλλη κεντρική προεκλογική εξαγγελία, όπως είναι αυτή της εξόρυξης των πολυμεταλλικών κοιτασμάτων Χαλκιδικής, με κύρια φυσικά αναφορά στις Σκουριές. Δηλαδή  ο άνθρωπος αυτός, που όπως φάνηκε ζει στην άλλη άκρη της χώρας, ζητάει από τον υπουργό να συμβάλλει στην απόλυση 1.500 και πλέον εργαζομένων και σε ότι αυτό συνεπάγεται για την παραπέρα καθίζηση της εθνικής οικονομίας. Να καταρρεύσουν δηλαδή υφιστάμενες κοινωνικές δομές και να καταστραφεί ή Ελλάδα για να σωθεί το πολιτικό προφίλ κομμάτων και κυβέρνησης.  Είναι λοιπόν δυνατόν μια χώρα να έχει μέλλον με τέτοια «μυαλά» και αυτή τη νοοτροπία? Με ποια εφόδια και σε ποιά οικονομική βάση και ποιες κοινωνικές αξίες? Μήπως και σε αυτό φταίνε οι κακοί ευρωπαίοι?

                             
Σε ότι αφορά τώρα στην ουσία του θέματος, με μια απλή, περισσσότερο συστημική προσέγγιση θα μπορούσε κάποιος εύκολα να διαπιστώσει ότι το παραγωγικό εισόδημα είναι σε θέση να μετατρέψει τη σημερινή φορολογική ανισότητα σε μαθηματική εξίσωση. Να δημιουργήσει δηλαδή φορολογικό ισοσκελισμό και πλεόνασμα, και να λύσει έτσι την οικονομική κρίση. Για παράδειγμα  από τις μισθολογικές δαπάνες που λογίζονται στο δημόσιο, επιστρέφεται περίπου στο κράτος, μέσα από  πληρωμές άμεσων και έμμεσων φόρων, στην καλύτερη περίπτωση το 50%. ‘Ετσι  τα κρατικά έσοδα από την πλευρά αυτή τείνουν διαρκώς μειούμενα. 

Από την άλλη πλευρά οι εργαζόμενοι στην παραγωγή, όπως αυτοί που δουλεύουν στα μεταλλεία Χαλκιδικής, για κάθε 100 ευρώ παραγωγικό εισόδημα πληρώνουν τουλάχιστον 50 ευρώ σε φόρους. Στην περίπτωση τους το ποσό αυτό προστίθεται και εμπλουτίζει τον κρατικό προϋπολογισμό. Κάθε εργαζόμενος δηλαδή που αμοίβεται αποκλειστικά από την παραγωγική οικονομία, με ότι αυτό συνεπάγεται, συνεισφέρει με την φορολογία του στο όποιο έλλειμμα του κράτους.. Και βέβαια με τον τρόπο αυτό εξυγιαινεται το ταμείο του κράτους, και διευκολύνεται και διασφαλίζεται η δημόσια λειτουργία του που προφανώς είναι απαραίτητη για την παροχή ποιοτικών υπηρεσιών στη περίθαλψη, παιδεία και τις άλλες κοινωφελείς υποδομές. Και σε αυτή τη θετική διαπίστωση θα πρέπει επίσης να συμπεριληφθεί και ο εταιρικός φόρος που προκύπτει για παράδειγμα από την μεταλλευτική παραγωγή.
Δεν τίθεται συνεπώς θέμα αμφισβήτησης για την συμβολή παραγωγικής αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου στην εθνική οικονομία.

Σε ότι αφορά στην περιβαλλοντική διάσταση καλούνται και προκαλούνται όλοι σε ανοιχτό, διαφανή και δημόσιο διάλογο με όλες τις παράμετρους και δείκτες πάνω στο τραπέζι. Χωρίς οποιουσδήποτε περιορισμους στην επιλογή των επιστημόνων και της ατζέντας. Να τελειώσουν επιτέλους οι προπαγανδιστικές μεθοδεύσεις και κιδυνολογικές αναφορές. Τους ανακριβείς και συχνά ψευδείς ισχυρισμούς να διαδεχθούν η επίστημονική τεκμηρίωση και αλήθεια.  Υφαίνονται, όλο αυτό το διάστημα σε βάρος του κοινού συμφέροντος, καταστροφικά σενάρια που βρίσκουν έδαφος και σπέρνουν τον φόβο στον έτσι και αλλιώς ταλαιπωρημένο ελληνικό λαό.
Άλλο αλήθεια και άλλο πραγματικότητα. Την αλήθεια πολύ δύσκολα την αλλαζεις ενώ την πραγματικότητα την προσαρμοζεις και την πλαθεις όπως θέλεις, ανάλογα με τις προτιμήσεις σου.

Και κάτι ακόμα,στην χώρα αυτή υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που υπηρετούν και συντηρούν το κατεστειμενο και πολλοί λίγοι που προκαλούν και αναζητούν την ανατρεπτικοτητα με ορθανοιχτο το βλέμμα στο μέλλον.

Μεταλλευτική επανεκκίνηση στην αρχή της αναπτυξιακής μεταρρύθμισης

Και τώρα ολική επανεκκίνηση και φουλ τις μηχανές για να σωθεί η «παρτίδα»

 Περίεργη αλλά αναμενόμενη η εξέλιξη της ψηφοφορίας με την έννοια ότι το πλειοψηφικό αποτέλεσμα περιλαμβάνει λιγότερο «κυβέρνηση» και περισσότερο «αντιπολίτευση». Το κυβερνητικό σχήμα βγαίνει για άλλη μια φορά λαβωμένο και παραμορφωμένο. Καταγράφονται ανακολουθίες, αντιφάσεις, αποδράσεις, αλλαζωνίες, παρρησίες, αλλά κυρίως εγωκεντρικές, στείρες, ανάρμοστες και αρτηριοσκληρωτικές συμπεριφόρες και πρακτικές. Προκύπτουν συγκεκριμένες ερμηνείες, εκτιμήσεις, διαστάσεις και διδάγματα μερικά από τα οποία αναφέρονται παρακάτω.

Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα παραμένει βαριά άρρωστο και απολιθωμένο. Είναι φανερό ότι επίλεγονται ακόμη τα κομματικά συμφέροντα και η λογική της ιδεοληπτικής εσωστρέφειας, πριν και πάνω  από την προοπτική και εφαρμογή δημιουργικών μεταρρυθμίσεων για  την χώρα και τον λαό.

Οι βουλευτές που αρνήθηκαν την συμφωνία ισχυρίζονται ότι είπαν μεν ΟΧΙ σε αυτήν  αλλά την ίδια στιγμή λενε ΝΑΙ στη κυβέρνηση. Και εδώ πρόκειται μάλλον για παγκόσμια πρωτοτυπία ή ισχύει το γνωστό «απορώ πως θα ξεμπλέξω από την Κίκη και την Κοκό πια να διαλέξω».  Αλλά βέβαια με τον τρόπο αυτό, από την μια θολώνουν τα νερά και από την άλλη κρατάνε «με ένα σμπάρο δυό τριγώνια». Κάνουν δηλαδή στο ακέραιο το ιδεοληπτικό και λαϊκίστικο τους καθήκον και παράλληλα με την σιγουριά του ΝΑΙ (ελέω αντιπολίτευσης) παραμένουν στην κυβέρνηση. Ουσιαστικά λένε ΟΧΙ αλλά εισπράττουν ΝΑΙ. Στη βάση δηλαδή μιας καλά σχεδιασμένης  διπλοηθικής τακτικής  ψήφισαν και αυτοί, με έμμεσο τρόπο, τη σιγουριά του ΝΑΙ.

Στην περίπτωση κυβερνητικών στελέχων τίθεται κυρίαρχο θέμα συντονι σμού, συνεργασίας και εμπιστοσύνης. Είναι προφανές ότι οι αρνούμενοι την συμφωνία προτίμησαν να συνταχθούν με κομματικά στεγανά, ατέρμονες συνειστώσες και μειοψηφικές ομάδες αντί να στηρίξουν τον πρωθυπουργό, τους συναδέλφους τους στην κυβέρνηση και την ευρύτερα πλειοψηφική συσπείρωση. Και είναι πρωτοφανές και πρωτάκουστο στον κανονικό και φυσιολογικό κόσμο της πολιτικής, ότι ακόμη και μετά από αυτό να αρνούνται να παραιτηθούν δεχόμενοι έτσι να υπηρετήσουν την συμφωνία που οι ίδιοι απέρριψαν. Απίστευτα πράγματα. Το ερώτημα που προκύπτει λοιπόν είναι αν  ο πρωθυπουργός και όλοι εμείς οι άλλοι πρέπει να δεχτούμε κάτι τέτοιο. Η απάντηση βέβαια είναι μία και πολύ συγκεκριμένη. Σε καμμία απολύτως περίπτωση. Εκτός κυβέρνησης και βλέπουμε.

Ένα άλλο θέμα που ξενίζει, είναι ότι αυτοί που δεν θέλουν την συμφωνία δεν προτείνουν εναλλακτικούς δρόμους βιώσιμης λειτουργίας και παρουσίας της χώρας. Όλες οι συζητήσεις που γίνονται από την πλευρά τους βασίζονται και καταλήγουν στην επιστροφή της δραχμής. Κάτι που κατά γενική ομολογία, όχι μόνο δεν απασχολεί αλλά ούτε καν υπόθεση εργασίας αποτελεί για τους πολίτες και το λαό. Που θέλει σε αντίθεση με τις απόψεις αυτές να πάει μπροστά και όχι πίσω. 

Σε κάθε περίπτωση το μεγάλο στοίχημα από εδώ και πέρα για μας είναι μέσα σε ένα πραγματικά σφιχτό οικονομικό περιβάλλον να πετύχουμε την υλοποίηση των απαραίτητων δομικών και άλλων μεταρρυθμίσεων. Και κυρίως να βάλουμε μπροστά την παραγωγική ανάπτυξη και οικονομία. Εκεί βρίσκονται τα πρόσθετα «αναπτυξιακά» έσοδα για το κράτος, εκεί και η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Ένας βασικός πυλώνας  στην κατεύθυνση κοινωνικο-οικονομικής ανάτασης άποτελεί η παραγωγική αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου της χώρας. Η παρατεταμένη καθυστέρηση στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων στις Σκουριές και άλλων σε εξέλιξη μεταλλευτικών επενδύσεων έχουν τραυματίσει την αξιοπιστία της χώρας σε ότι αφορά κυρίως στις δυνατότητες της να αξιοποιεί αποτελεσματικά την βιομηχανική αξία που διαθέτει. Και είναι πλέον σίγουρο, μετά και από τα τελευταία γεγονότα, ότι και στην περιπτώση του πλούσιων  κοιταμάτων στις Σκουριές της  Χαλκιδικής λειτούργησε, αντίστοιχα με αυτά που συμβαίνουν στη Βουλή και τη κυβέρνηση, η παραποίηση της αλήθειας, οι παραμορφωμένες ειδήσεις και ο διπλός λόγος. Και εδώ η κομματική «φιλία» έκανε θραύση οδηγώντας στον εναγκαλισμό τοπικών αντιμεταλλευτικών συμφερόντων με ορισμένα κυβερνητικά στελέχη, γεγονός που συνέτεινε και παρέτεινε την αβεβαιότητα.  Και στο θέμα αυτό χρειάζεται λοιπόν να πέσει άπλετο φως αλήθειας, αποσαφήνιση της πραγματικότητας και ξεκαθάρισμα τοπίου. Μετά από όλα αυτά που συμβαίνουν και λέγονται, προκύπτει ότι η «εν γένει» παραπληροφόρηση πάει σύννεφο, πράγμα που γίνεται πλέον αντιληπτό και στο πρωθυπουργικό περιβάλλον.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα έχει χαρακτηριστικά μεταλλευτικής χώρας. Παρουσιάζει παγκόσμια παραγωγική υπεροχή σε μια σειρά από ορυκτές πρώτες ύλες, όπως είναι το βωξιτικό αλουμίνιο, το λατεριτικό νικέλιο, ο βεντονίτης, ο περλίτης, ο λευκόλιθος, οι άστριοι, ο χαλαζίας, ο γύψος αλλά και βιομηχανικά ορυκτά ειδικών χρήσεων όπως ο χουντίτης, οι ζεόλιθοι και ο ατταπουλγκίτης. Η μεγάλη όμως πρόκληση και ευκαιρία για την περιφερειακή και εθνική οικονομία πραμένει η παραπέρα παραγωγική υποστήριξη των μεταλλείων στη βάση ολοκληρωτικής πλέον πολυμεταλλικής εκμετάλλευσης, με την συμμετοχή δηλαδή όλων των περιεχόμενων μετάλλων μολύβδου, ψευδαργύρου, χαλκού, χρυσού και αργύρου. Αυτό είναι εφικτό και μπορεί να γίνει πραγματικότητα μόνο μέσα από την εξόρυξη του χαλκούχου κοιτάσματος Σκουριών και της συναρτώμενης  λειτουργίας μεταλλουργίας χρυσού.

Δεν εννοούνται συνεπώς αναπτυξιακές μεταρρυθμίσεις χωρίς την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου. Για να γίνει όμως αυτό πράξη πρέπει να ξεκαθαρίσουν οι προθέσεις και το πολιτικό τοπίο γενικότερα τόσο σε κεντρικό όσο και σε τοπικό επίπεδο. Τότε θα γίνει ένα αποφασιστικό βήμα για να σωθεί η παρτίδα αλλά και η πατρίδα.