Ευρωπαίος από την Ελλάδα

Στο επίκαιρο λοιπόν θέμα της Κοινοτικής προοπτικής το βασικό πρόβλημα είναι μάλλον η χαμένη ταυτότητα και η «δημιουργική ασάφεια» που  αφορούν στην Ευρωπαϊκή ιδέα. Η στιγμή δηλαδή εκείνη που όλοι εμείς θα νοιώθαμε και θα  φωνάζαμε ότι είμαστε πρώτα Ευρωπαίοι και μετά πολίτες της χώρας καταγωγής μας. Να λέμε απλά είμαι Ευρωπαίος από την Ισπανία ή είμαι   Ευρωπαίος από την Ελλάδα, κατ’ αντιστοιχία του είμαι Αμερικανός από το Τέξας. Και αυτό ήταν η μεγάλη πρόκληση και στοίχημα που δυστυχώς παραμένει ζητούμενο. Μάλιστα σε μια κλίμακα από το 1 μέχρι το 5, σχετικά με το βαθμό αποδοχής του ευρωπαϊσμού εμείς με το ζόρι θα πιάναμε το 1. Φυσικά οι αρχικές διαφορές και αντιθέσεις  γνωστές και υπαρκτές αλλά πάντοτε στο τραπέζι των συζητήσεων με δυνατές και εφικτές τις κοινές προσεγγίσεις και λύσεις.  Και τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα όταν περιορίζονται στην οικονομική διάσταση και εξέλιξη της όλης πορείας. Στο σημείο δηλαδή εκείνο που η αντικειμενικότητα γίνεται υποκειμενικότητα, η συνεργασία καταλήγει  ατομισμός, η αληλλεγγύη απομόνωση και ο διεθνισμός εθνικισμός. Εμείς στην Ελλάδα ποτέ μάλλον δεν εννοούσαμε να γίνουμε στην πραγματικότητα, και όχι κατ’ όνομα Ευρωπαίοι. Η είσοδος μας στην Κοινότητα/Ένωση και αργότερα στην Ευρωζώνη είχε περισσότερο συμβολική σημασία και λειτούργεισε σαν «διαβατήριο» και πιστοποιητικό ισότιμης νομισματικής αναγνώρισης, αναζήτησης οικονομικής  σταθερότητας και ενδεχόμενα παρουσίας ευρύτερων δυνατοτήτων πλουτισμού. Και βέβαια ευκαιρίες και σχετικά οφέλη υπήρξαν για πολλούς στη κατεύθυνση αυτή. Δυστυχώς όμως οι χρηματοδοτήσεις στη βάση συνεχόμενων Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης, αγροτικών επιδομάτων αλλά και επιχορηγήσεων από άλλα ευρωπαϊκά προγράμματα, χάθηκαν, έγιναν ψίχουλα που τα πήρε ο άνεμος και τα διέλυσε. Αποτέλεσμα η ανάπτυξη να χάσει το δρόμο της και η πολυπόθητη σύγκλιση να μην έρθει ποτέ. Το πρόβλημα σε μας δεν είναι τωρινό, αλλά χρονολογείται δεκαετίες πριν. Η Ένωση αλλά ούτε η Ευρωζώνη θα πρέπει να ενοχοποιηθούν για το σημείο που φθάσαμε και να χρεωθούν από μόνες τους τη σημερινή μας κατάσταση. Ποτέ ή αν θέλετε σπάνια υπήρξε ορθολογιστική οργάνωση στο μηχανισμό του κράτους και αποτελεσματική δημοσιονομική λειτουργία. Δεν ασχοληθήκαμε σοβαρά και στρατηγικά με τη δική μας αναπτυξιακή δυναμική και ιδιαιτερότητα σαν μέρος των Ευρωπαϊκών στόχων, αλλά ούτε αναδείξαμε τα δικά μας  συγκριτικά πλεονεκτήματα όπως είναι οι πρώτες ύλες, ο τουρισμός, η γεωργία. Και αντί να σταθούμε αυτοκριτικά σε αυτές τις αδυναμίες και παραλείψεις, επιμένουμε και επιλέγουμε τις εθνικοπατριωτικές εξάρσεις και επάρσεις, τη συνθηματική συνωμοσιολογία και τους αντιευρωπαϊκούς αφορισμούς. Τακτικές και πρακτικές που ιστορικά  δεν έχουν βοηθήσει καμμία χώρα και σίγουρα αυτό ισχύει μέχρι τώρα και για μας. Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν τα επείγοντα προβλήματα εξακολουθούν να απαιτούν άμεσες και αποτελεσματικές λύσεις. Η συζήτηση για τη δραχμή δείχνει απόλυτη άγνοια κινδύνου για το αποτέλεσμα και επιβεβαιώνει άλλη μια φορά πόσο μακριά βρισκόμαστε ακόμη από μια βιώσιμη και προοδευτική κατάληξη. Κάθε αναφορά στη δραχμή θα πρέπει να σταματήσει εδώ και να διαγραφεί σαν όνομα αλλά κυρίως σαν νόημα από κάθε σύγχρονο Ελληνικό λεξιλόγιο και ρεαλιστικό σενάριο.     

Παραγωγική οικονομία για καλύτερο κοινωνικό κράτος

Είναι βαθιά μου πεποίθηση, όπως είναι και πολλών άλλων, ότι κάθε σύγχρονη και κυρίαρχη χώρα πρέπει να διαθέτει Δημόσια Ραδιολεόραση. Ανεξάρτητη, αντικειμενική, ποιοτική, παραγωγική. Το ίδιο βέβαια ισχύει και στις περιπτώσεις της εκπαίδευσης, της περίθαλψης, αλλά και άλλων υποδομών κοινής ωφέλειας, όπως είναι η γεωεπιστημονική έρευνα.  Σωστή λοιπόν η επαναλειτουργία της ΕΡΤ όπως επίσης είναι και η επαναπρόσληψη των εργαζομένων. Άλλωστε το δικαίωμα στην εργασία είναι συνώνυμο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και βασικός πυλώνας κοινωνικής συνοχής. Από την άλλη πλευρά το κράτος δεν είναι, και μάλλον δεν πρόκειται να γίνει ποτέ καλός επιχειρηματίας. Είναι λοιπόν απαραίτητο (και δεν ανακαλύπτουμε εμείς ξαφνικά την τροχό της άμαξας), όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια και αλλού, πλουτοπαραγωγικοί τομείς όπως η ενέργεια, ο ορυκτός πλούτος να βρεθούν στο επίκεντρο του οικονομικού ενδιαφέροντος σε αποκλειστική σχέση με επενδύσεις ιδιωτικών κεφαλαίων. Να ξεφύγουμε από το σύνδρομο, ότι δημόσιο καλό, ότι ιδιωτικό κακό. Λέγοντας λοιπόν αυτό, προκύπτει και είναι πολύ περίεργο το γεγονός ότι συζητιέται πολύ σοβαρά η ακύρωση της μεταλλευτικής επένδυσης στη Χαλκιδική, με «ακαριαία» επίπτωση την απόλυση 1500 εργαζόμενων, με αποτέλεσμα την ανεργία, την κοινωνική κατάρευση και με το δικαίωμα της εργασίας εδώ να πηγαίνει περίπατο. Είναι φανερό και γίνεται απόλυτα κατανοητό και στον πιο απλό πολίτη, ότι η εξίσωση μεγαλύτερο και δυναμικό δημόσιο από την μια, και μικρότερη και ασθενέστερη παραγωγική οικονομία από την άλλη, δεν βγαίνει. Και υπάρχουν παραδείγματα που δείχνουν καθαρά ότι τα πράγματα είναι εύκολα και απλά αρκεί να λειτουργούν με σωστό και ορθολογιστικό τρόπο. Επενδύσεις λοιπόν  με ευνοϊκές προυποθέσεις, υπεύθυνο νομοθετικό πλαίσιο και συγκεκριμένους όρους σε μια προοπτική υγειούς και δημόσια ωφέλιμης παραγωγικής οικονομίας, που είναι σε θέση να «πληρώσουν» και και να εξασφαλίσουν καλού επιπέδου δημόσιες υπηρεσίες με «ενορχηστρωτή» και διαχειριστή το σύγχρονο κράτος. Τα πλουτοπαραγωγικά δηλαδή μεταλλεία να διασφαλίσουν βιώσιμη και ποιοτική λειτουργία δημόσιας ραδιοτηλεόρασης.    

Στην Ελλάδα ταιριάζει η μεταλλευτική Ευρώπη

Εδώ και μερικά χρόνια η Ευρώπη "ανεβάζει" παραγωγικους ρυθμούς στην αξιοποίηση του ορυκτού της πλούτου, και επιστρέφει δυναμικά στην "απεικόνιση" και το υπόμνημα του παγκόσμιου μεταλλευτικού χάρτη. Επιφανειακές και υπόγειες εξορύξεις χαλκού στη Σουηδία, Πολωνία, Πορτογαλία, Ισπανια, Βουλγαρία, εκμεταλλεύσεις μολύβδου,ψευδαργύρου, άργυρου στην Ελλάδα, Ιρλανδία, Φινλανδία, Σουηδία, Πορτογαλία, Ισπανια, μεταλλεία χρυσού στη Ρουμανία, Φινλανδία, Σουηδία, Πορτογαλία, Ισπανια, Μεγάλη Βρετανία, παραγωγή βολφραμίου στην Αυστρία και κοβαλτίου στην Φινλανδία. Σίδηρος, χρώμιο, αλουμίνιο και έρχονται σίγουρα σπάνιες γαίες, γάλλιο, γερμάνιο, ίνδιο και άλλα κρίσιμα ορυκτά και μέταλλα. Περισσότερα από 60 ενεργά μεταλλεία εξόρυξης και εκμετάλλευσης μεταλλικών ορυκτών. Λειτουργούν με συγκεκριμένους περιβαλλοντικούς όρους και σχετικό διαχειριστικό έλεγχο της παραγωγικής διαδικασίας σε όλα τα επίπεδα. Και όλη η εξελισσόμενη επενδυτική και παραγωγική πανδαισία, δεν αφορά μόνο σε οικονομικούς ή κερδοσκοπικούς λόγους, αλλά γίνεται κυρίως για να υπάρξει συνέχεια στην προοπτική κοινωνικής προόδου, τη στιγμή μάλιστα που οι ανάγκες και οι χρήσεις πρώτων υλών τείνουν ολοένα αυξανόμενες, και για να διασφαλιστεί αποτελεσματικά η ποιότητα και προστασία του περιβάλλοντος. Ότι άλλο λέγεται, ακούγεται και λανσάρεται γύρω από καταστροφικά σενάρια και σκηνικά τρόμου δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, δεν έχουν σχέση με την αληθινή κατάσταση και προφανώς εξυπηρετούν άλλα συμφέροντα και σκοπιμότητες. Η Ελλάδα διαθέτει ανεκμετάλλευτο κοιτασματολογικό δυναμικό σε χαλκό, μόλυβδο, ψευδάργυρο, άργυρο, κυρίως χρυσό αλλά και άλλα μέταλλα, που μπορούν να την φέρουν με διαφορά στην πρώτη θέση σχετικής κατάταξης μεταξύ των μεταλλευτικών χωρών της Ευρώπης. Χρειάζεται λοιπόν καθαρό μυαλό, διαφανείς διαδικασίες και υπεύθυνες αποφάσεις για να μην χαθεί και αυτή η ευκαιρία δημιουργικήςπρωτοβουλίας και οικονομικής ανάπτυξης.