Ο «ρατσισμός» της ΟΙΜΕ

Η Ομάδα Ινστρουκτόρων Μεταλειοφοβίας (ΟΙΜΕ, η επονομαζόμενη και αποκαλούμενη Οϊμέ), με εφαλτήριο την Χαλκιδική και «εκτός έδρας» μετακινήσεις για λουκέτο των απανταχού μεταλλείων, έχει βάλει στόχο να ακρωτηριάσει την αναπτυξιακή πρόοδο και προοπτική της χώρας. Στη βάση ενός απολυταρχικού καθεστώτος λειτουργίας χρησιμοποιεί κάθε μέσο που εξυπηρετεί και να κατοχυρώνει τα συμφέροντα της κάθε μια από τις συνιστώσες που την αποτελούν.  Με τρόπο αυταρχικό και καθόλου δημοκρατικό, η ΟΙΜΕ θέλει να επιβάλλει στην κοινή γνώμη οτιδήποτε βολεύει την διάχυτη υποκουλτούρα  και ηγεμονική αλαζονεία μιας μικροαστικής νομενκλατούρας.  Γιατί, για παράδειγμα σε τοπικό επίπεδο, ο κόσμος, όπως το κάνει δεκαετίες τώρα, έδωσε και δίνει απλόχερα την «μεταλλευτική» του ψήφο. Καθαρά και ξάστερα όπως αρμόζει στην δημοκρατία. Μοναδική εξαίρεση ήταν και είναι οι «λυκοφιλικές» παρέες της μειοψηφικής ΟΙΜΕ που με «μασονικό» τρόπο διαβάλλουν και διαστρέφουν την αλήθεια σε βάρος του κοινωνικού συνόλου και του δημόσιου συμφέροντος σε εθνικό επίπεδο.  Συμβαίνει λοιπόν το 99,8  % των Ελλήνων να βρίσκεται στην ομηρία και να είναι υποχρεωμένο να συναρτά το μέλλον του στη βάση των επιθυμιών και των «ρατσιστικών» επιλογών του γνωστού κέντρου προπαγάνδας της ΟΙΜΕ.  Και βέβαια δεν πρόκειται κατ’ανάγκη για τον συνήθη ρατσισμό των φυλετικών διακρίσεων. Γιατί ο ρατσισμός σαν αντίληψη, νοοτροπία, συμπεριφορά και πρακτική έχει πολλές εκφάνσεις και πρόσωπα. Μάλιστα χαρακτηρίζει και σηματοδοτεί, τις περισσότερες φορές, μειοψηφικές ομάδες που στερούνται και δεν τυγχάνουν ευρύτερης κοινωνικής αποδοχής και αναγνώρισης, και προσπαθούν να επιβληθούν με ανάρμοστο και απειλητικό τρόπο. Αναπτυξιακός ρατσισμός, Οικολογικός ρατσισμός, Επιστημονικός ρατσισμός, Γεωγραφικός ή/και Δημογραφικός ρατσισμός είναι μερικές μορφές ρατσισμού που εντάσσονται στην καθημερινή τους πρακτική.

Χαρακτηριστικό στοιχείο Αναπτυξιακού ρατσισμού είναι ότι η μεταλλευτική αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου θεωρείται καταστροφή για την χώρα. Σύμφωνα με τους «ειδικούς» της ΟΙΜΕ η αναπτυξιακή τύχη της χώρας βρίσκεται στο Τουρισμό, στην Μελισσοκομία, στα γήπεδα γκολφ, και οτιδήποτε άλλο κατεβάζει το πονηρό μυαλό τους, αρκεί να μην είναι μεταλλεία. Θα ήταν φυσικά πολυτέλεια να μπει κανείς στο κόπο  επιστημονικής τεκμηρίωσης, οικονομικής ανάλυσης και αναπτυξιακής προσέγγισης, όταν έχει να κάνει με ανθρώπους που αρνούνται το διάλογο και αδιαφορούν για το κοινό καλό.

Ο Οικολογικός ρατσισμός που επίσης χαρακτηρίζει την ΟΙΜΕ, κινδυνολογεί γύρω από τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις που χρεώνονται αποκλειστικά στη μεταλλευτική δραστηριότητα ή την περιορισμένη δασική αποψίλωση που προβλέπεται από τις εξορυκτικές εργασίες. Την ίδια στιγμή τα στόματα των περιφερόμενων οικολογούντων παραμένουν «ερμητικά κλειστά» όταν πρόκειται για την εκτεταμένη σήμερα παράνομη υλοτομία, με ξερίζωμα και όχι απλά κόψιμο των δένδρων, ή κάποια μεγάλη δασική πυρκαγιά. Από την μια λοιπόν ο οικολογικός αφορισμός της λειτουργίας των μεταλλείων και από την άλλη η «σιωπή των αμνών» για την ρύπανση που δημιουργούν άλλες ανθρωπογενείς δραστηριότητες, τις οποίες η ΟΙΜΕ υπερασπίζεται, προστατεύει και προβάλλει  με ξεχωριστό ζήλο.

Ο Επιστημονικός ρατσισμός προσομοιάζει στις φυλετικές διακρίσεις, αφού διαχωρίζει τους επιστήμονες στους ημέτερους, που  συνήθως λένε αυτά που τους λένε να πουν, και τους άλλους που γενικά και αόριστα, όπως ισχυρίζονται, «λαδώνονται» για να βάζουν με την ΟΙΜΕ. Η κατηγορία των επιστημόνων αυτών τους «χαλάει τη σούπα» και πρέπει πάση θυσία να εξοντωθεί. Άλλο τώρα που οι δικοί τους επιστήμονες ούτε πέρασαν, ούτε άγγιξαν, ούτε σκέφθηκαν και ποτέ δεν ασχολήθηκαν με μεταλλευτικές  περιοχές που «εκ του μακρώθεν» κρίνουν και με  πρωτόγνωρο φανατισμό καταδικάζουν σε αναπτυξιακό μαρασμό. Οι απόψεις τους είναι μάλλον αποτέλεσμα της επιπλαστικής τακτικής «σκουπίστε, ψεκάστε, τελειώσατε». Και για να σώσουν την παρτίδα καταφέρονται με βάναυσο τρόπο και σε προσωπικό επίπεδο εναντίον αυτών που πραγματικά ξέρουν, ερευνούν χρόνια και έχουν πολλά από τα  μεταλλευτικά έργα δεύτερο σπίτι τους. Αυτό και αν δεν είναι ο ορισμός του ρατσισμού. Το ερώτημα είναι με ποιο δικαίωμα πλήττουν την αξιοπρέπεια ανθρώπων με προσωπικότητα και ήθος  έτη φωτός από την δικιά τους. Και αυτό αφορά και τους ανθρώπους που εργάζονται σκληρά για να βγάλουν το ψωμί τους

Ο Γεωγραφικός ή/και Δημογραφικός ρατσισμός είναι ο πιο επικύνδινος αφού συχνά οδηγεί σε φαινόμενα κοινωνικού διχασμού. Χωριά και άνθρωποι χωρίζονται σε στρατόπεδα στην βάση του μεταλλειοφοβικού συνδρόμου που καλλιεργεί ανεύθυνα και ασυνείδητα η ΟΙΜΕ. Διαχωρίζει τους εργαζόμενους, τους επαγγελματίες, τους δημόσιους λειτουργούς, και κυρίως τους μαθητές και τους νέους, δηλητηριάζει τις σκέψεις τους, και γενικά δημιουργεί συνθήκες χαρακωμάτων και έντασης, με βίαιες συγκρούσεις και «εμφύλιες» συρράξεις. Προκειμένου όμως να πετύχει τους δικούς της στόχους η ΟΙΜΕ δεν διστάζει να χρησιμοποιεί όλα τα μέσα ψυχολογικής πίεσης χωρίς κοινωνικούς και ηθικούς περιορισμούς. Τι και αν ο ρατσισμός είναι καταδικαστέος, άθλιος και απάνθρωπος? Για την ΟΙΜΕ όλα επιτρέπονται, αρκεί το κέρδος να είναι δικό της. Αυτό μετράει και αυτό θα συνεχίσει να κάνει. ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ λοιπόν εφόλης της ύλης.      

Το Μέλλον στην Ελλάδα (δια) γράφεται πλέον με «Χρυσά» ανεξίτηλα γράμματα

Είναι γεγονός και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ελληνικός Ορυκτός Πλούτος μπορεί να είναι βιώσιμος, ανταγωνιστικός και αναπτυξιακός. Η παραγωγική του όμως αξιοποίηση παρεμποδίζεται και υπονομεύεται σήμερα με βίαιο και αυταρχικό τρόπο. Αυτό επιχειρείται στη βάση συγκεκριμένα μεθοδευμένης σκευωρίας που εδώ και μερικά χρόνια υφαίνεται από επιστημονικά άσχετους και κοινωνικά αδιάφορους ψευδό-οικολόγους που επιχειρούν μανιωδώς να ακυρώσουν κάθε μεταλλευτική δραστηριότητα και να καταδικάσουν χιλάδες οικογένειες στην ανεργία, την κοινωνική συρρίκνωση και τον οικονομικό μαρασμό.  Για την προστασία των συμφερόντων που απροκάλυπτα υπερασπίζονται δεν διστάζουν να παραπλανούν, να ψεύδονται, να τρομοκρατούν την κοινή γνώμη, και να μεταφέρουν φτηνή ενημέρωση και κατασκευασμένα στοιχεία σε άλλους ανυποψίαστους πολίτες. Με την διάχυση ανεξέλεγκτων, τυχάρπαστων και επικίνδυνων λεκτικών «ρύπων» τραυματίζουν, πολλές φορές ανεπανόρθωτα, την κοινωνική ηρεμία και συνοχή. Δυστυχώς όμως για αυτούς για κάθε κλισέ και στερεότυπη ανοησία και ασυναρτησία που ξεστομίζουν ένα νέο μεταλλείο τίθεται σε λειτουργία για να προσφέρει την πλουτοπαραγωγική του αξία προς όφελος του κοινωνικού συνόλου. Υπάρχουν προφανώς κρυφά και απροσδιόριστα κίνητρα στην βάση των οποίων καλλιεργείται μία καθόλα τεχνητή αντιπαράθεση, που εξελίσσεται συχνά σε αυτοαναιρούμενη αντίφαση και καταλήγει σε παρατεταμένες ψυχωτικές μεταπτώσεις και διαστροφές, με χαρακτηριστικά  εγωκεντρισμού, εμπάθειας, φαντασιοπληξίας και μυθομανίας. Επιδίδονται συχνά σε παραχάραξη της αλήθειας με επικίνδυνες προεκτάσεις και επιπτώσεις στην κοινή λογική, αλλά και ευρύτερα στην επιστημονική δεοντολογία και ηθική. Η προστιθέμενη αναπτυξιακή αξία που προκύπτει από την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου αποτελεί σήμερα αδιαμφισβήτητο τεκμήριο σε παγκόσμιο, ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο. Σε ότι αφορά στις χρυσοπαραγωγικές μεταλλευτικές δραστηριότητες η οικονομική διάσταση, συμπεριλαμβανομένης της απασχόλησης και της διαρκώς αυξανόμενης ζήτησης στις «πράσινες» τεχνολογίες, εμφανίζεται ιδιαίτερα ελκυστική κυρίως σε ότι αφορά στην ανάληψη νέων επενδυτικών πρωτοβουλιών.

Συγκεριμένα, σε παγκόσμια κλίμακα λειτουργούν σήμερα ή πρόκειται να ξεκινήσουν  439 μεταλλεία εξόρυξης χρυσοφόρων κοιτασμάτων και παραγωγής χρυσού, σε περίπου 64 χώρες, με ετήσια παραγωγή 2.500 τόννους, τη στιγμή που τα γνωστά αποθέματα στον κόσμο προσεγγίζουν συνολικά τους 99.512 τόννους, σχεδόν ισοδύναμα κατενεμημένα στην Β. Αμερική, Ν. Αμερική, Αφρική, Ασία και Ωκεανία. Ο μεταλλευτικός κύκλος του χρυσού δημιουργεί εκατομμύρια θέσεις εργασίας και πρόσθετες ευκαιρίες απασχόλησης, εκτείνεται γεωγραφικά σε όλες τις ηπείρους , στις περισσότερες χώρες και γενικότερα σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Η χρυσοπαραγωγική δραστηριότητα είναι το ίδιο θετική και δυναμική ανεξάρτητα από το αναπτυξιακό επίπεδο της χώρας όπου λειτουργούν τα μεταλλεία. Η παρουσία τους στον Καναδά, στις ΗΠΑ, την Σουηδία, την Φινλανδία δεν διαφέρει ούτε υπολλείπεται τεχνολογικά από αυτό που συμβαίνει αντίστοιχα στην Χιλή, στην Γκάνα, στο Μεξικό και στη Ν. Αφρική. Από την άλλη πλευρά η εντατικοποίηση αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου φέρνει, για πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία της, την Ευρώπη σε      θέση ισχύος στον παγκόσμιο χάρτη παραγωγής χρυσού, με επίκεντρο τις χώρες του ευρωπαϊκού βορρά, της Ιβηρικής και της Καρπαθό-Βαλκανικής, όπου εντοπίζονται επίσης και οι περισσότερες επενδύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη. Τραγική εξαίρεση αποτελεί η Ελλάδα, που ενώ διαθέτει τα μεγαλύτερα βεβαιωμένα αποθέματα χρυσού στην Ευρώπη, ύψους 420 τόννων και ακαθαριστής μεταλλευτικής αξίας πλέον των 16 δισ. ευρώ (μαζί με τον άργυρο), και κατατάσσεται μεταξύ των πλέον δυναμικών πλουτοπαραγωγικών πηγών στον κόσμο, η αξιοποίηση του ορυκτού της πλούτου δοκιμάζεται ακόμη και σήμερα από την ατολμία ή την ανακολουθία των πολιτικών, την γραφειοκρατία της διοίκησης, αλλά κυρίως από την αναχρονιστική και καταστροφική λειτουργία της «εκ Ιερισσού» προερχόμενης Ομάδας Ινστρουκτόρων ΜΕταλλειοφοβίας (ΟΙΜΕ, διαβάζεται οϊμέ), όπου επίσης εδρεύει το νοητό Κέντρο Διάδοσης και Μετάδοσης Μεταλλειοφοβίας με όλες γενικά τις συνιστώσες του. Η ΟΙΜΕ κάνει οτιδήποτε περνάει από το χέρι τους για να υπονομεύσει το αναπτυξιακό μέλλον της χώρας. Μαζί με τους φωτισμένους επιστήμονες που την ακολουθούν ανακατεύει και μπερδεύει ανόμοια και άσχετα μεταξύ τους πράγματα, όπως κυριολεκτικά την βολεύει, προκαλώντας σύγχυση, απορία και εύλογα ερωτηματικά. Γιατί αυτοί που την αποτελούν είτε είναι απλά άσχετοι, είτε επιλέγουν τον ρόλο των παραχαρακτών της επιστημονικής αλήθειας. Διότι είναι σαφές ότι στους κοιτασματολογικούς τύπους που απαντούν στην Ελλάδα ο χρυσός είναι βασικός οικονομικός στόχος στα επιθερμικά (π.χ. Πέραμα, Σάππες) και ορογενετικά μεταλλεύματα, ενώ συνοδεύει την οικονομικότητα των μετασωματικών πολυμεταλλικών (π.χ. Ολυμπιάδα) και πορφυρικών χαλκού (π.χ. Σκουριές, Γερακαριό, Ποντοκερασιά). Γεγονός που σημαίνει διαφορετικές γεωλογικές και γωχημικές συνθήκες, ξεχωριστή ορυκτολογική σύσταση και «ως εκ τούτου» διαφοροποιημένες σε κάθε περίπτωση διαδικασίες εμπλουτισμού, μεταλλουργίας και γενικότερα παραγωγής, διαφορετικό χημισμό τελμάτων, αλλά και αντίστοιχα άλλες περιβαλλοντικές επιπτώσεις και μεθόδους διαχείρισης αποβλήτων. Έτσι είναι τα πράγματα, απλά και συγκεκριμένα. Αν λοιπόν οι οϊμίτες δεν τα γνωρίζουν καλά θα είναι να τα μάθουν. Υπάρχουν επαγγελματίες (προσοχή στις απομιμήσεις) που τα γνωρίζουν, είναι διαθέσιμοι και ποτέ δεν αρνήθηκαν να βοηθήσουν. Αν πάλι τα γνωρίζουν ήδη θα πρέπει να εξηγήσουν γιατί κρύβουν την αλήθεια, κυρίως σε ότι αφορά στους επιστήμονες της ΟΙΜΕ που, αν μη τι άλλο, ξέρουν ότι η επιστημονική έρευνα οδηγεί στην αντικειμενική αλήθεια και τεκμηρίωση.  Και αυτό αποδεικνύεται σήμερα ευρύτερα αφού για κάθε μεταλλευτικό ψέμμα που λέγεται και φοβικό σύνδρομο που αναπαράγεται ένα μεταλλείο χρυσού «γεννιέται» σε κάποιο σημείο του κόσμου. Όσο πιο πολύ παραβιάζεται η αλήθεια τόσο περισσότερο πληθαίνουν τα μεταλλεία χρυσού. Γιατί στην πραγματικότητα ο κόσμος των μεταλλείων χρυσού είναι ένας κόσμος χωρίς παραχάραξη της αλήθειας και μακριά από φοβικά σύνδρομα. Ένας κόσμος που σέβεται απόλυτα το περιβάλλον, όπου η μεταλλευτική παραγωγή χρυσού συμβαδίζει με υψηλά επίπεδα ανακύκλωσης, καθαρά δάση και ακτές, αυτοκινητόδρομους χωρίς σκουπίδια, ανθρώπινες πόλεις και γενικά ποιοτικές συνθήκες ζωής. Η δήθεν οικολογική ευαισθησία της οϊμιτικής συνάθροισης και των συνιστωσών της, σε σχέση μόνο με την μεταλλευτική δραστηριότητα, δεν είναι τίποτα άλλο από μια στείρα οικολογική υποκρισία αφού στην πραγματικότητα δεν δίνουν δεκάρα για τα δάση σκουπιδότοπους, τις ακτές χωματερές, τους αυτοκινητόδρομους απορριμματοφόρα, τα βρώμικα νερά, τις τσιμεντουπόλεις και γενικά το υποβαθμισμένο περιβάλλον. Αλλά το ποτάμι δεν γυρίζει πλέον πίσω.  Οι πολίτες λένε ΝΑΙ σε ανάπτυξη και απασχόληση με βιώσιμο Ορυκτό Πλούτο και ΟΧΙ σε ανεργία και κοινωνική ομηρία και συρρίκνωση, που δρομολογούν οι πλανόδιοι  ψευδό-οικολόγοι.