Στο ψευτοδίλημμα Μεταλλεία ή Όχι, η απάντηση είναι Απασχόληση, Συνοχή, Πρόοδος, Πολιτισμός και καθαρό Περιβάλλον

Τα ορυκτά παράγουν πλούτο, δημιουργούν απασχόληση, προσφέρουν «καθημερινές» πρώτες ύλες και προστατεύουν το περιβάλλον. Καλύπτουν βασικές κοινωνικές ανάγκες και προσθέτουν αναπτυξιακή αξία στο σύνολο της παραγωγικής οικονομίας. Γενικά συνεισφέρουν στην ευημερία και την πρόοδο, απελευθερώνουν εξωστρεφείς επιχειρηματικές δυνάμεις, περιορίζουν την υποβάθμιση και την ύφεση, και ενισχύουν την ανταγωνιστικότητα και την εθνικά αυτοδύναμη και ανεξάρτητη παρουσία της χώρας.

Η συμβολή αξιοποίησης του Ορυκτού Πλούτου στην απασχόληση και την παραγωγική οικονομία αναδεικνύεται και αποδεικνύεται και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Συγκεκριμένα, στους τομείς εξόρυξης μεταλλικών ορυκτών   δραστηριοποιούνται σήμερα 250 ευρωπαϊκές επιχειρήσεις (μεταξύ αυτών 3 μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες του κλάδου), με συνολική κεφαλοποίηση που ανέρχεται σε 96 δισ. ευρώ και απασχόληση 415.000 εργαζομένων. Παρά το γεγονός αυτό, η Ευρώπη παράγει σήμερα το 8% ενώ καταναλώνει περίπου 30% της παγκόσμιας παραγωγής μετάλλων. Είναι λοιπόν απαραίτητο να ενταθεί η αξιοποίηση των ευρωπαϊκών κοιτασμάτων προς όφελος της μεταποιητικής βιομηχανίας, της οικονομικής ανάπτυξης και των καθημερινών αναγκών των πολιτών. Στην περίπτωση των βιομηχανικών ορυκτών απαχολούνται περίπου 100.000 εργαζόμενοι σε 810 ορυχεία και λατομεία, και σε 830 μονάδες παραγωγής 145 εκ. τόννων, που συνεισφέρουν περίπου 13 δισ. ευρώ στο ευρωπαϊκό ΑΕΠ. Σε ότι αφορά στα αδρανή υλικά παράγονται 3 δισ. τόννοι, συνολικής αξίας μεγαλύτερης των 35 δισ. ευρώ. Λειτουργούν περίπου 25.000 λατομεία μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, και απασχολούνται περισσότεροι από 250.000 εργαζόμενοι.

Ο πλουτοπαραγωγικός ρόλος των ορυκτών, και η συμβολή τους στην απασχόληση και την ανάπτυξη δεν αμφισβητείται πλέον από κανένα ευρωπαίο πολίτη. Θλιβερή και τραγική εξαίρεση αποτελεί μικρή Ομάδα Δημιουργίας Μεταλλειοφοβίας (ΟΔΜ), που με σημείο αναφοράς την Ιερισσό, περιφέρεται ανά την Ελλάδα, και σκαρφίζεται και χρησιμοποιεί κάθε είδους αυταρχικές μεθοδεύσεις, προβοκατόρικες πρακτικές και, κινδυνολογικά και καταστροφολογικά σενάρια για να επιβάλλει το αντιμεταλλευτικό της σχέδιο. Στόχος της η αλλοίωση της αλήθειας, η παραπληροφόρηση και η παραπλάνηση ανυποψίαστων πολιτών. Ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα καθημερινής φοβικής προπαγάνδας είναι,

1.     Οι μεταλλευτικές δραστηριότητες διαπράττουν μοναδικά περιβαλλοντικά εγκλήματα που δηλητηριάζουν τους ανθρώπους. Είναι αλήθεια ότι προκύπτουν επιπτώσεις (όπως συμβαίνει με κάθε μορφή ανθρωπογενούς δραστηριότητας) που αντιμετωπίζονται στη βάση διαθέσιμων σήμερα τεχνολογιών περιβάλλοντος. Και βέβαια πολύ δύσκολα θα βρει κανείς σε όλο τον πλανήτη περιπτώσεις όπου υπήρξαν ανθρώπινες απώλειες λόγω μεταλλευτικής ρύπανσης. Είναι επίσης προκλητικό και ασύστολο ψέμμα ότι μόνο τα μεταλλεία επιβαρύνουν το περιβάλλον. Αναφέρεται λοιπόν στο Στρατηγικό Σχέδιο της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας από το 2011. [Συγκρούσεις χρήσεων γης εντοπίζονται κυρίως στην περιοχή του Πολεοδομικού Συγκροτήματος Θεσσαλονίκης, στις παράκτιες περιοχές της Χαλκιδικής (τουριστική κατοικία, γεωργία,εξορυκτικές δραστηριότητες) και της Πιερίας, καθώς και σε περιοχές αυθαίρετης δόμησης με αποτέλεσμα την αλλαγή χρήσης και την υποβάθμιση σημαντικών πόρων (π.χ. δασικές εκτάσεις, γεωργική γη υψηλής παραγωγικότητας). Το φαινόμενο της «εξειδίκευσης» των παραθαλάσσιων περιοχών στον τουρισμό και η οικιστική διασπορά στον εξωαστικό χώρο έχει ως συνέπεια την υπερβολική εκμετάλλευση των φυσικών πόρων στις ακτές της Πιερίας, της Χαλκιδικής και του Στρυμονικού κόλπου]. Ακόμη προστίθεται ότι [Τα κυριότερα περιβαλλοντικά προβλήματα που καταγράφονται στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας αφορούν στη ρύπανση των υδάτινων αποδεκτών (θάλασσας, ποταμών, λιμνών, υδροφόρου ορίζοντα) και την αστική ρύπανση. Οφείλονται κατά κύριο λόγο στην υπέρμετρη χρήση λιπασμάτων και γεωργικών φαρμάκων, στην εντατική οικιστική-τουριστική ανάπτυξη των παράκτιων περιοχών και στην οικιστική επέκταση στις περιαστικές και παράκτιες περιοχές της Περιφέρειας. Επίσης, η υπεράντληση συντελεί ακόμα περισσότερο στην υποβάθμιση του υδατικού δυναμικού]. Μάλιστα η περιβαλλοντική επιβάρυνση από την άναρχη τουριστική δραστηριότητα συγκαταλέγεται μεταξύ των κυριότερων δυναμικών απειλών της περιοχής.

2.     Το κυάνιο θα μολύνει τα νερά, τα εδάφη και βλάψει την ανθρώπινη υγεία. Αποτελεί ίσως την πιο συχνή κινδυνολογική αναφορά που έχει στόχο να τρομοκρατήσει τον κόσμο. Μια εύκολη και αποτελεσματική πρακτική με άμεσες ψυχολογικές και φοβικές επιπτώσεις. Τι και αν η μεταλλουργία χαλκού, βάση της οποίας ανακτάται επίσης χρυσός και  άργυρος, δεν περιλαμβάνει την χρήση κυανιούχων ενώσεων?  Αυτό που μετράει για την ΟΔΜ είναι η δημιουργία θολού τοπίου και σύγχυσης στην κοινή γνώμη με μοναδικό στόχο το ατομικό και μικροαστικό συμφέρον. Σε ότι αφορά στις περιοριμένες ποσότητες κυανιούχου νατρίου που χρησιμοποιούνται εδώ και δεκαετίες στο εργοστάσιο εμπλουτισμού Στρατωνίου, δεν έχουν διαπιστωθεί ούτε πρόκειται να υπάρξουν επιπτώσεις στο περιβάλλον και την ανθρώπινη υγεία. Αλλά βέβαια η ΟΔΜ επιμένει στην κυανιοποίηση των πάντων εκτελώντας την γνωστή και πετυχημένη συνταγή, «πες-πες κάτι θα μείνει».

3.     Τα μεταλλεία θα καταστρέψουν την Χαλκιδική, το Κιλκίς, την Θράκη και την υπόλοιπη Ελλάδα. Η προπαγανδιστική και γενικευμένη αυτή άποψη διατυμπανίζεται από την ΟΔΜ σε μια προσπάθεια να δώσει στην παρουσία της μια πανελλαδική ταυτότητα και διάσταση. Γεγονός που σε κάποιο «γεωγραφικό» βαθμό έχει πετύχει. Αυτό βέβαια που ενδιαφέρει την συγκεκριμένη Ομάδα ανθρώπων είναι αποκλειστικά η ευρύτερη περιοχή Ιερισσού, την οποία, κατα περίεργο τρόπο, έχουν συνδέσει με τις εξορυκτικές και μεταλλευτικές δραστηριότητες που γίνονται αλλού. Το στενό τοπικό ενδιαφέρον τους είναι προφανές και προκύπτει από το γεγονός ότι, μερικοί απ’αυτούς που εντάσσονται στον πυρήνα της ΟΔΜ είχαν στο παρελθόν εκφρασθεί θετικά για την λειτουργία των μεταλλείων στο Στρατώνι, την Στρατονίκη και την Ολυμπιάδα, αρκεί να μην μην γίνονταν το ίδιο στις Σκουριές, που κατά την στρεβλή και παράλογη αντίληψη τους θα βλάψει την δική τους περιοχή. Το ειδικό όμως βάρος σε αυτή την περίπτωση ήταν πολύ μικρό και χρειάζονταν η εφαρμογή διευρυμένης περιπλοκής των πραγμάτων, όπως είναι η γνωστή τακτική περιφοράς και μετακύλησης του δικού τους προβλήματος σε άλλες περιοχές. Δηλαδή, με άλλα λόγια, αν κάνουν την δική τους υπόθεση πρόβλημα όλης της χώρας, τότε έχουν περισσότερες πιθανότητες να πετύχουν αυτό που θέλουν. Έτσι λοιπόν άρχισαν τα ταξίδια στην Θράκη, το Κιλκίς και αλλού. Κατόρθωσαν να στρέψουν ένα σημαντικό πολιτικό χώρο εναντίον των μεταλλείων. Γυρίζουν από Δημο σε Δήμο απαιτώντας την έκδοση ψηφισμάτων κατά της μεταλλευτικής δραστηριότας. Γενικά ζητούν από όλη την χώρα να μην αξιοποίησει τον ορυκτό της πλούτο (αντίθετα με αυτό που κάνουν όλες οι χώρες του πλανήτη) και να σπρώξουν τους εργαζόμενους των μεταλλείων στην ανεργία. Απίστευτα πράγματα που μάλλον δεν γίνονται τυχαία. Και είναι σίγουρο ότι μόλις πάρουν αυτό που θέλουν θα ξεχάσουν οτιδήποτε αναφέρεται και αφορά σε άλλες περιοχές.

4.     Υπάρχουν επιστημονικές απόψεις που στρέφονται εναντίον των μεταλλείων και κάθε εξορυκτικής δραστηριότητας. Πρόκειται για περιορισμένο και συγκεκριμένο αριθμό επιστημόνων με διάσπαρτες απόψεις και ισχυρισμούς, έξω από κάθε δεοντολογική θεώρηση και πρακτική, όπως είναι η τεκμηρίωση σκοπιμότητας, η συλλογή στοιχείων πεδίου, η εκτέλεση αναλύσεων, η ερμηνεία και ταυτοποίηση δεδομένων,  η εξαγωγή συμπερασμάτων και πορισμάτων, η σύνταξη μελέτης και γενικά οι μεθοδολογικές προσεγγίσεις που έχουν πραγματοποιήσει άλλοι.  Επιστήμονες που στο παρελθόν είχαν υποστηρίξει και συμβάλλει με έρευνες στην κοιτασματολογική αξιολόγηση και οικονομοτεχνική εκτίμηση ορυκτών πρώτων υλών βασικών και πολύτιμων μετάλλων, και σε ορισμένες περιπτώσεις προτείνει την μεταλλευτική τους αξιοποίηση. Τι έχει συμβεί από τότε μέχρι σήμερα για να διαφοροποιηθούν εντελώς από την αρχική τους θέση και να περάσουν στην αντίπερα όχθη? Τι έχουν να πουν στους σημερινούς επαγγελματίες γεωλόγους, μηχανικούς μεταλλείων, μεταλλουργούς, τεχνολόγους περιβάλλοντος και άλλους, που στο παρελθόν υπήρξαν φοιτητές τους και άκουγαν διαφορετικά πράγματα? Ποιο έιναι το επιστημονικά σωστό, αυτά που δίδασκαν τότε ή αυτά που επικαλούνται σήμερα? Γιατί είναι γνωστό ότι η επιστημονική έρευνα είναι αντκειμενική και οδηγεί στην αλήθεια. Με το χρόνο εκσυγχρονίζεται, επικαιροποιείται, πλησιάζει και προσεγγίζει την πραγματικότητα με μεγαλύτερη ακρίβεια, αλλά πολύ δύσκολα, σχεδόν ακατόρθωτα, αλλάζει 180 μοίρες και ανατρέπεται. Εκτός και αν έχουν φτιάξει, και στην περίπτωση αυτή, τον δικό τους επστημονικό μικρόκοσμο με κανόνες που βολεύουν αυτούς που ασπάζονται την γνωστή ρήση του λαού, «εμένα με λένε Ρίζο και όπως θέλω τα γυρίζω».

Η Χαλκιδική αλλά και το Κιλκίς είναι περιοχές με πλούσιο υπέδαφος, και μακρόχρονη μεταλλευτική παράδοση και ιστορία. Ταυτόχρονα παρουσιάζουν γενικά χαμηλή πληθυσμιακή πυκνότητα και εμφανίζονται σχετικά αραιοκατοικημένες, στη τάξη των 36 και 32 κατοίκων/τ.χλμ., αντίστοιχα, την στιγμή που στις άλλες περιφερειακές ενότητες της Κ.Μακεδονίας (εκτός Θεσσαλονίκης) η πυκνότητα κυμαίνεται από 44-84 κατοίκους/τ.χλμ.  Τα τελευταία χρόνια, η αρχική πληθυσμιακή μεγένθυση υποχώρησε ενώ παράλληλα αυξήθηκε θεαματικά και ο δείκτης ανεργίας. Γενικά στη Χαλκιδική ο τουρισμός αποτελεί την βασική βιομηχανική δραστηριότητα με τα μεταλλεία να παίζουν διαχρονικά σημαντικό αναπτυξιακό ρόλο. Η γεωργική παραγωγή έχει την δική της σταθερή παρουσία και εξέλιξη και δεν φαίνεται να επηρεάζεται από τις άλλες δύο δραστηριότητες. Γίνεται φανερό και αποτελεί και ιστορικό κεκτημένο, ότι ο Τουρισμός, η γεωργό-κτηνοτροφία (συμπεριλαμβανομένης της πολυσυζητημένης και καθόλα συμπαθούς μελισσοκομίας) και τα Μεταλλεία μπορούν να συνυπάρξουν και να οδηγήσουν σε σταθερή ανοδική και ποιοτικότερη πορεία την απασχόληση, τον πολιτισμό, την πρόοδο και το περιβάλλον. Αρκεί να απαλλαγεί κανείς από το ψυχολογικό σύνδρομο της  Μεταλλειοφοβίας. Να δημιουργηθεί αυτή τη φορά μια δυναμική πρωτοβουλία ή καλύτερα ένα πλειψηφικό κίνημα αντιμετώπισης και εξάλειψης της επιδημικής αυτής κατάστασης που ταλαιπωρεί τους πολίτες, και εμποδίζει την εξέλιξη και το μέλλον αυτής της χώρας.

.

Talvivaara- Φινλανδική Άνοιξη στον Ελληνικό Χειμώνα

Είναι γεγονός και αποδεικνύεται εύκολα ότι οι επενδύσεις αξιοποίησης των ορυκτών πρώτων υλών βρίσκονται στο οικονομικό και αναπτυξιακό επίκεντρο της Ευρώπης. Η νέα αυτή εποχή χαρακτηρίζεται από εντατικοποίηση της κοιτασματολογικής έρευνας και  εφαρμογή νέων καινοτόμων τεχνολογιών λειτουργίας και παραγωγής, καθώς και την θέσπιση και τήρηση αυστηρών περιβαλλοντικών κανόνων, και επιχειρησιακών επιλογών. Βασικό ζητούμενο είναι όλα τα στάδια της εξορυκτικής διαδικασίας  να γίνονται με όρους βιώσιμης ανάπτυξης. Στην πορεία αυτή πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν οι χώρες του ευρωπαϊκού βορρά με χαρακτηριστικά παραδείγματα την Φινλανδία την Νορβηγία και την Σουηδία. Η αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου είναι καθοριστική στην σημερινή κατάταξη των χωρών αυτών σε θέσεις με τον υψηλότερο βαθμό ευημερίας. Η Φινλανδία στην δεκαετία του 1970 ήταν μια χώρα με υψηλό δείκτη ανεργίας με πολίτες που επέλεγαν την μετανάστευση. Η Σουηδία στο πρώτο μισό της δεκαετίας  του 1990 αντιμετώπισε βαθειά οικονομική κρίση, στην ανάκαμψη της οποίας ιδιαιτέρα δυναμική ήταν η παρουσία της μεταλλευτικής βιομηχανίας. Η κατάσταση στην Νορβηγία πριν 40 χρόνια δεν είχε καμιά σχέση με το βιοτικό επίπεδο της χώρας σήμερα. Τον ίδιο δρόμο προσπαθούν σήμερα να χαράξουν και να βαδίσουν οι χώρες του νότου, όπως η Ισπανία, και η Πορτογαλία ( 100 περίπου άδειες μεταλλευτικών ερευνών δόθηκαν μέσα στο 2011), και της κεντροανατολικής Ευρώπης, όπως είναι η Ρουμανία, η Πολωνία και  η Βουλγαρία, με την ελπίδα η επιλογή αυτή να αποτελέσει το βασικό εφαλτήριο και μοχλό νέας οικονομικής δραστηριότητας και αναπτυξιακής επανεκκίνησης. Στο κατεύθυνση σημαντική συμβολή έχουν πλέον οι νέες τεχνολογίες παραγωγής που αλλάζουν μέρα με τη μέρα τα δεδομένα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της καινοτόμου μεταλλευτικής εποχής είναι το μεταλλείο Αιτίκ στην βόρεια Σουηδία, όπου εξορύσσονται παράγονται οι μεγαλύτερες σήμερα ποσότητες χαλκού και χρυσού στο κόσμο, από ένα μετάλλευμα με περιεκτικότητες 0,15% και 0,18 γρ/τόνο, αντίστοιχα. Πριν από μερικές δεκαετίες το «φτωχό» αυτό μετάλλευμα θα χαρακτηρίζονταν μάλλον στείρο απόβλητο  παρά αξιοποιήσιμο υλικό. Εκπληκτικές λοιπόν επιδόσεις, από εκπληκτικούς επιστήμονες που αναπτύσσουν και εφαρμόζουν εκπληκτικές τεχνολογίες.   

Το μεταλλείο Talvivaara  στην Φιλανδία αφορά στην αξιοποίηση του κοιτάσματος νικελίου  που φιλοξενείται στο υπέδαφος της περιοχής. Κυρίαρχος μεταλλευτικός, παραγωγικός και οικονομικός στόχος είναι το νικέλιο, ενώ σαν παραπροϊόν προκύπτει ουράνιο λόγω  της αυξημένης του παρουσίας στο αρχικό μετάλλευμα. Η ανάκτηση του ουρανίου επιλέχθηκε στην πορεία τόσο για οικονομικούς και στρατηγικούς (η Φιλανδία στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην πυρηνική ενέργεια που χρειάζεται το ουράνιο σαν πρώτη ύλη), αλλά και περιβαλλοντικούς λόγους αφού διαφορετικά θα κατέληγε στη λίμνη  τελμάτων. Το μεταλλείο ανήκει στη μικρής κλίμακας αυστραλιανή εταιρεία Dragon Mining. Το ατύχημα που συνέβη πρόσφατα οφείλεται στις ισχυρές βροχοπτώσεις και πλημμυρικές καταστροφές που έπληξαν την περιοχή, αλλά και σε άστοχους χειρισμούς απλών θεμάτων περιβαλλοντικής λειτουργίας και διαχείρισης. Προφανώς, το ατύχημα δεν ήταν δυνατόν να αποφευχθεί, θα μπορούσε όμως να περιορισθεί σημαντικά το μέγεθος των επιπτώσεων. Αυτός ήταν και ο λόγος που οι αρμόδιες Φινλανδικές υπηρεσίες διέταξαν να σταματήσει άμεσα η λειτουργία του μεταλλείου Talvivaara. Πριν από μερικές ημέρες οι ίδιες υπηρεσίες αποφάσισαν την επαναλειτουργία του μεταλλείου αφού η εξέλιξη των επιπτώσεων ελέγχεται τόσο στο επίπεδο αντιμετώπισης όσο και σε αυτό της αποκατάστασης. Βιομηχανικά, μεταλλευτικά και άλλα ατυχήματα έχουν συμβεί και στο παρελθόν και σίγουρα θα ξανασυμβούν στο μέλλον. Βασικό ζητούμενο κάθε φορά είναι η έγκαιρη και αποτελεσματική αντιμετώπιση τους. Η ύπαρξη κατάλληλου μηχανισμού διαχείρισης του κινδύνου από το αρχικό στάδιο προληπτικών μέτρων, το ενδιάμεσο στάδιο παρεμβάσεων μείωσης και ελέγχου των επιπτώσεων, μέχρι το τελικό πλήρους ανατροπής και αποκατάστασης. Το παράδειγμα της Φινλανδίας, και παλαιότερα της Ισπανίας, Ρουμανίας, Ουγγαρίας, αποδεικνύει ότι είναι σημαντικό να βρίσκεται σε πλήρη ετοιμότητα η εφαρμογή των βέλτιστων διαθέσιμων κάθε φορά μηχανισμών, μεθοδολογιών και τεχνολογιών. Ακόμη αποδεικνύεται η χρησιμότητα λειτουργίας συγκεκριμένου κανονιστικού πλαισίου βάση του οποίου επιβάλλεται η τήρηση αυστηρών περιβαλλοντικών όρων. Τόσο η Φινλανδία, όσο και η Σουηδία και Νορβηγία εξορρύσουν τα μεταλλεύματα τους, αναπτύσσονται, λύνουν τα όποια προβλήματα δημιουργούνται, συνεχίζουν την προοδευτική τους εξέλιξη και ευημερούν.

Αυτοί που απερίσκεπτα βιάστηκαν να πανηγυρίσουν για το ατύχημα στο Talvivaara καλά είναι να θυμούνται ότι η μη οικολογική Φινλανδία βρίσκεται μεταξύ των κορυφαίων χωρών σεβασμού του περιβάλλοντος και ποιότητας ζωής, ενώ η οικολογικά ευαίσθητη Ελλάδα, και στις δύο περιπτώσεις μένει μάλλον «στάσιμη». Πρόοδος και εξέλιξη παραμένουν για αυτούς στα αζήτητα. Αρκούνται να βλέπουν τα τρένα να περνούν με το βλέμμα τους στραμμένο προς τα πίσω. Ούτε την διαδρομή ενδιαφέρονται να ζήσουν. Στον μικροπολιτικό τους κόσμο πασχίζουν να εμφανίζονται προοδευτικοί, αλλά το μόνο που τους νοιάζει είναι η συντήρηση και η διατήρηση του κεκτημένου και της μαζικής προπαγάνδας με ότι αυτά συνεπάγονται. Στον καθημερινό τους μικρόκοσμο επικρατεί η τοπικιστική ιδεολογία των υπερπάντων βολεμένων και η λογική του προσωπικού συμφέροντος. Ποιες είναι όμως αυτές οι ομάδες που εδώ και μερικά χρόνια παραπλανούν, «παραμυθιάζουν» και «φλομώνουν» στο ψέματα και τις ανακρίβειες τους ανυποψίαστους πολίτες και την κοινή γνώμη? Αφού στην πραγματικότητα δεν υφίστανται επιστημονικοί, οικολογικοί και ιδεολογικοί λόγοι (τους ακυρώνουν άλλωστε οι ίδιοι που τους αλλάζουν σαν τα «χαρτομάντιλα»), γιατί το κάνουν? Γιατί δυσφημίζουν, αλλοιώνουν την φυσιογνωμία και εμποδίζουν την αναπτυξιακή πορεία της χώρας? Γιατί στρέφονται με τόσο φανατισμό εναντίον των μεταλλευτικών επενδύσεων και επιμένουν να στείλουν στην ανεργία τους χιλιάδες εργαζόμενους στα μεταλλεία? Γιατί κινδυνολογούν σε βάρος της κοινής γνώμης για θέματα ανθρώπινης υγείας που δεν υπάρχουν? Και τελικά ποιοι είναι οι αληθινοί «χρυσοθήρες»? Εύλογα ερωτήματα που πρέπει κάποτε να απαντηθούν.

Και βέβαια θεωρητικολογούν συχνά για μια άλλη ανάπτυξη. Ποια είναι όμως αυτή η ανάπτυξη? Γιατί ακόμη και στην περίπτωση αυτή η πρακτική τους προσέγγιση είναι στρεβλή. Για παράδειγμα τουρισμό εννοούν την μετατροπή των ακτών και της γειτονικής ενδοχώρας σε μια ατελείωτη αλυσίδα  οικισμών και τσιμεντουπόλεων στη βάση ιδιοκτησιακών συμφερόντων και καταπάτησης ευθραύστων οικοσυστημάτων. Και φυσικά ούτε λόγος να γίνεται για το γεγονός ότι σε παγκόσμιο επίπεδο το 25% περίπου του πληθυσμού της γης υπερσυγκεντρώνεται και κατοικεί σε παραθαλάσσια αστικά κέντρα με αποτέλεσμα το παράκτιο περιβάλλον να δέχεται 3 φορές εντονότερες πιέσεις και επιβαρύνσεις από τα καθαρά ηπειρωτικά τμήματα. Ή μήπως πρόκειται για την αγροτική βιομηχανία που συχνά προβάλλεται σαν επιχείρημα και αναπτυξιακή πρόταση. Καμιά αντίρρηση. Αντίθετα, ναι, ένα μεγάλο και ισχυρό ναι. Όχι όμως στην γεωργική παραγωγή της αλόγιστης χρήσης λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων που διαχρονικά έχουν «πληγώσει» την επιφάνεια και το εσωτερικό της Ελληνικής γης. Σίγουρα υπάρχουν πολλές και ακόμη περισσότερες αναπτυξιακές προκλήσεις και ευκαιρίες. Όλες συνολικά, όπως και οι μεταλλευτικές δραστηριότητες, χρειάζονται την εμπιστοσύνη, την συνεργασία, και την ενεργό παρουσία και συμμετοχή όλων των πολιτών, ιδιαίτερα αυτών που ζουν και δραστηριοποιούνται στους γειτονικούς γεωγραφικά χώρους. Μοναδικός και κυρίαρχος στόχος πρέπει να είναι το πρωτογενές πλεόνασμα, η μόνιμη απασχόληση και η παρατεταμένη αναπτυξιακή άνοιξη, όπως είναι αυτή της Φινλανδίας.

Η χώρα μας διανύει σήμερα μια δύσκολη οικονομική περίοδο με βαθειά κρίση και αμφισβήτηση των πολιτικών αξιών, κοινωνική εξόντωση, ανασφάλεια και περιθωριοποίηση, επέλαση στην οικογενειακή συνοχή και καθημερινή ισορροπία, και διαρκή απειλή από τον βαρύ και μακρύ Ελληνικό χειμώνα της ανεργίας. Εξελίξεις και γεγονότα που μπορεί να καταστρέψουν ανεπανόρθωτα τα δημοκρατικά θεμέλια και τον δημιουργικό ιστό αυτής της χώρας. Μοναδική ελπίδα και οξυγόνο ζωής η απασχόληση, η επαγγελματική αποκατάσταση των νέων ανθρώπων και το όραμα για ένα καλύτερο αύριο. Το δικαίωμα της εργασίας, είναι και παραμένει βαθειά ανθρωποκεντρικό, και αποτελεί απόλυτη προτεραιότητα και προοδευτική επιλογή. Όλα τα άλλα έπονται, αφού βέβαια διευκρινιστεί και τονισθεί για άλλη μια φορά ότι οι ανεπτυγμένες και οικονομικά ισχυρές κοινωνίες διαθέτουν υψηλότερη οικολογική συνείδηση και πρακτική, σε σχέση αυτές που αντιμετωπίζουν προβλήματα συνοχής και σταθερότητας. Με άλλα λόγια η απασχόληση εγγυάται καλύτερο περιβάλλον, ενώ η ανεργία το πλήττει.