Αξιολόγηση Πανεπιστημίων

Στις μέρες μας έχουν φουντώσει οι συζητήσεις και οι αντιπαραθέσεις σχετικά με την ίδρυση μη δημόσιων πανεπιστημίων. Είναι βέβαιο ότι υπάρχει ένα θέμα, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν τοποθετείται σε σωστή βάση και κατεύθυνση. Σίγουρα ο πραγματικός λόγος δεν είναι αυτός που πολλοί θέλουν σκόπιμα να παρουσιάσουν, ότι δηλαδή η ελεύθερη δραστηριοποίηση νέου τύπου πανεπιστημίων θα συνεπάγεται ποιοτική υποβάθμιση στην παρεχόμενη ανώτατη εκπαίδευση και στην αξιοπιστία των πτυχίων. Με την δρομολογούμενη θεσμοθέτηση ευρωπαικών πολιτικών, σε θέματα εκπαίδευσης και επαγγελματικής κατάρτισης, φαίνεται ότι τέτοιος κίνδυνος δεν υφίσταται. Το πιθανότερο είναι ότι, οι μαζικές και συχνά ατεκμηρίωτες και συντεχνιακές αντιδράσεις των ελληνικών ΑΕΙ, οφείλονται στο γεγονός ότι μάλλον θέλουν ν’ αποφύγουν τον ανταγωνισμό. Γιατί, ενώ όλοι αναγνωρίζουν ότι το περιεχόμενο σπουδών δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του ευρωπαϊκού γνωσιακού και παραγωγικού γίγνεσθαι, η αξιοκρατική διαδικασία αξιολόγησης του εκπαιδευτικού και ερευνητικού έργου των ελληνικών πανεπιστημίων παραμένει στα αζήτητα. Την ίδια στιγμή έχουν μετατραπεί σε κέντρα παραγωγής μελετών,με αποτέλεσμα να εισπράττονται σημαντικά ποσά από την ελεύθερη αγορά. Η αντίφαση αυτή παρατηρείται και σε άλλους ευαίσθητους και κρίσιμους τομείς παροχής υπηρεσιών στην ελληνική κοινωνία. Για παράδειγμα, ευρύτερα διαδεδομένες επιχειρηματικές πρωτοβουλίες ιδιωτικοποίησης της υγείας και χαμηλότερων βαθμίδων εκπαίδευσης είναι πλήρως αποδεκτές και λειτουργούν σχεδόν απαρατήρητες και ανεμπόδιστες. Είναι σίγουρο ότι η επικράτηση του ενός ή του άλλου μοντέλου δεν μπορει να γίνει με τεχνητούς αποκλεισμούς ή άλλους μηχανισμούς αλλά στη βάση του ποιοτικού ανταγωνισμού. Στις σκανδιναβικές και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, η ποιότητα της δημόσιας πανεπιστημιακής εκπαίδευσης είναι τέτοια, που απέναντί της κανένα ιδιωτικό εκπαιδευτικό σχήμα δεν μπορεί να επιβιώσει. Εκεί βέβαια ισχύει η ελεύθερη είσοδος στην ανώτατη εκπαίδευση με αποκλειστική ευθύνη των σχολών, και όχι μιας κεντρικής αντιπαιδαγωγικής διαδικασίας, που «εκ των πραγμάτων» παράγει φαινόμενα παραπαιδείας.