Εγχειρίδιο Ανάπτυξης στα Ελληνικά

Η Ελλάδα διεκδικεί την απόλυτη πρωτοτυπία στην διαρθρωτική λειτουργία των περισσότερων κοινοφελών και αναπτυξιακών της υποδομών. Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι ίσως το μοναδικό στην Ευρώπη που παράγει πτυχία χωρίς επαγγελματική αξία και ανταπόκριση. Το αποκαλούμενο εθνικό σύστημα υγείας παραμένει αναξιόπιστο και αντιμετωπίζεται με καχυποψία από τους πολίτες. Αυτό όμως που με μεγάλη διαφορά παίρνει το πρώτο βραβείο ευρυσιτεχνίας είναι το ελληνικό εγχειρίδιο για την βιώσιμη ανάπυξη. Με τις οδηγίες χρήσης και βέλτιστης πρακτικής που παρέχει, η διαχρονικά «κακομαθημένη» και εγκλωβισμένη σε εξιουσιοκεντρική ομηρία γεωργία έχει οδηγηθεί σε παραγωγική απραξία και μαρασμό. Ο τουρισμός έχει αφεθεί να εξελλίσεται με την μέθοδο του αυτόματου πιλότου με υπηρεσίες που στοχεύουν περισσότερο στο εύκολο εμπορικό κέρδος και λιγότερο στις ποιοτικές παροχές. Η οικοδομική δραστηριότητα ανακυκλώνεται στο πλαίσιο ενός ανεξέλεγκτου οικονομικού κύκλου στην βάση πολεοδομικών υπερβάσεων, παραβιάσιων και αυθαιρεσιών. Η πρωτογενής βιομηχανία που θα μπορούσε να αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο για την υπεράσπιση και την σταδιακή ανόρθωση της πραγματικής οικονομίας στην χώρα βρίσκεται και αυτή υπό κατάρρευση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αδυναμία αξιοποίησης και εκμετάλλευσης των ελληνικών πλουτοπαραγωγικών πηγών μεταξύ των οποίων του ορυκτού πλούτου. Και δεν φτάνει μόνο αυτό. Εμποδίζεται και απειλείται «βίαια» η λειτουργιά πολλών ενεργών μεταλλευτικών και λατομικών δραστηριοτήτων που, ενώ παράγουν προστιθέμενη αξία και απασχολούν μεγάλο αριθμό εργαζομένων, βάλλονται από «περίεργους» οικολόγους και άλλα οικονομικά συμφέροντα. Αποτέλεσμα της αναπτυξιακής αυτής στρεβλότητας είναι η μείωση «υγειών» οικονομικών πόρων, η αύξηση του ελλείματος στο ισοζύγιο πληρωμών και η καταστροφή της συνοχής του κοινωνικού ιστού σε τοπικό αλλά και εθνικό επίπεδο. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες στηρίζουν τη ανάπτυξη τους στα συγκριτικά πλεονεκτήματα που διαθέτουν. Αυτός ο απλός κανόνας φαίνεται πως απουσιάζει από το ελληνικό εγχειρίδιο. Μάλλον βολεύει περισσότερο το Βατοπεδικό μοντέλλο σύμφωνα με το οποίο οι χρήσεις γης επιλέγονται στην βάση της οικονομικής «αυθαιρεσίας» και όχι της βιώσιμης και ορθολογικής ανάπτυξης.