Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

The Earth as a resource



A contribution to the more than 7.2 billion living humans on this planet, all making daily users of global minerals.

A day of minerals  

We all use and depend on the earth’s mineral resources. Minerals extracted from the earth underpin every aspect of our daily life including the food we eat, the homes we live in, the pow­er we use, where we work and how we travel and communicate with others.
The importance of minerals in everyday life is however hardly recognized by the vast majority of people although, as mentioned earlier, the average person consumes and uses tens of tons of minerals every year. Day after day, from the early morning to the late evening, there will be many activities relied on, and likewise, many products consumed and used, containing minerals.
Turning on the electric light switch in the morning, for example, we need to use copper and aluminium products, whereas for coffee drinking, we use pots made of silica sand or feldspar. Taking a shower requires water supply pipes often made by copper, iron, nickel and chromium. Brushing our teeth with toothpaste we use calcium carbonate, phosphate, gypsum, fluorite and dolomite.
The car we drive on our way to work is composed of many different components that were manufactured from minerals. The tires use calcium carbonate and clay. All the glassy parts are made from silica sand and feldspar. The engine is made out of iron, lead, molybdenum, chromium, nickel and zinc. Getting to the office and turning on the computer we use products manufactured from gold, silica, nickel, aluminium, zinc, iron and thirty other metals, all derived from minerals.
When coming home in the evening, by warming up our meal we use the microwave oven made from silica, copper, gold, iron and nickel. We enjoy our refreshments in a glass or ceramic mug of silica, calcium carbonate and feldspar, watching at the same time the television made of components using silica, iron, copper, aluminium and nickel. 
 
W hat are minerals?

Minerals are naturally occurring substances that have distinctive chemical and physical properties. They are the building-blocks of all rocks that form the Earth. There are more than 4500 recognised minerals; some are very common whereas others are uncommon. Many minerals are used in society in a wide range of applications like construction, manufacturing, agriculture and energy supply. These minerals are called economic minerals.
Minerals are commonly distributed in the Earth's crust in small amounts. But when they are found in sufficient concentrations and in sufficient volumes they may form economically valuable resources, known as mineral deposits. These have formed by geological processes throughout Earth's history. In some places, e.g. at the mid-oceanic spreading ridges and near subduction zones, deposits with economic minerals are still being formed today.

Types of economic minerals

There are two main categories of minerals, Energy and Non-Energy Minerals (NEM.  In the context of this work and in line with the European Raw Materials Initiative, the non-energy minerals have been subdivided into three groups: metallic minerals, industrial minerals and construction minerals.
Metallic minerals are the normal sources of metals which have a wide variety of uses. For example, iron (as steel) is used in cars or for frames of buildings, copper is used in electrical wiring, nickel is used in jet engines and aluminium is used in aircraft and to make drink cans. Precious metals, such as gold, are used in jewellery and electronics, e.g. mobile phones and flat screens.
Industrial minerals are non-metallic minerals used in a wide range of industrial applications including the manufacturing of chemicals, glass and fertilizers. Examples of industrial minerals are salt, potash, quartz, bentonite, feldspar, talc and gypsum.
Construction minerals, and rocks and sediments they form, include sand and gravel, brick clay, crushed rock aggregates and recycled aggregates. Construction minerals are normally produced in large quantities and used in the manufacture of concrete, bricks and pipes and in the building of houses and roads.

The minerals value chain

The minerals value chain is the cycle of activities involved in the usage of minerals including exploration, mining, quarrying, mineral processing, metallurgy, recycling and rehabilitation. Here follows a brief description of these main activities:
Mineral exploration is undertaken in order to find mineral deposits that might be suitable for exploitation. A variety of methods and techniques are used, including geological mapping, aerial photography and satellite images, and geochemical surveys (looking at the chemistry of soil and water which may indicate the presence of certain minerals). Sampling of rocks is carried out both at the surface and through drilling boreholes into the ground. The final stage of mineral exploration is a desk-top study that evaluates all factors that are relevant to the decision to mine: geological, mining, environmental, political and economical.
At this stage, the financial aspects are also considered, including the cost of mining, metallurgy, legal and government factors. The initial costs to set up the mine and run it (termed capital and operational costs) are compared to the expected income from the products of the mine over its lifetime. This provides the mining company with a business case that might justify an application for planning permission to extract the mineral.
Mining. A mineral deposit has to be extracted from the ground where it is situated through mining. This may take place at the surface in open pits or underground. Which of these is chosen depends on many factors, such as the shape, orientation and depth of the deposit and the strength of the mineral-bearing and surrounding rock. Surface mining is typically used when the mineral deposit is located close to the surface. It is more economical than underground mining but has a more significant impact on the surrounding environment. In underground mining, the ore is extracted below the surface with as little waste as possible. Operating mines range in size from small underground mines producing less than 100 tonnes of ore per day to large open pits, some of which move thousands of tonnes of mineral and waste rock per day.
Processing. When the minerals have been extracted from the ground they need to be processed o a form that is useful to us. This usually involves removing any unwanted impurities and processing to increase the concentration of the economic mineral.
Metallurgy. After concentrating the mineral, it may be transported to another site for further processing. Metallic minerals may be smelted or refined to extract pure metal from them. Pure zinc metal is, for example, recovered from sphalerite (zinc sulphide mineral) concentrates.
Recycling. Waste materials are by-products from all previous value chain activities. Recycling and re-use of waste materials increase the supply of valuable secondary resources and encourages a more resource-efficient economy. Many critical minerals and metals may be collected through recycling of mining related waste materials. However, even with the important contribution from recycling, minerals extracted from the Earth still supply most of our daily needs.
Rehabilitation. Modern mine rehabilitation begins already at the start of a mining project and aims at minimizing the environmental effects of mining. Rehabilitation is an on-going process throughout the period of mining, and the land is typically restored for further use as recreational or agricultural land. Today, new mines are typically required to have closure and restoration plans in place before mining starts, and they must also set aside the cost for reclaiming the site in a trust. Despite environmental measures, some abandoned mines may continue to be a problem and a negative legacy of the minerals industry. In most cases, however, old mining areas can be successfully rehabilitated and recultivated. There are many examples of reclaimed mine sites which now provide excellent leisure activities such as walking, adventuring, golfing and sporting in general. There are also other examples worldwide where ecologically rich environments have been created by the mining industry, and now are protected from other types of development.

The role of minerals

Our modern society is totally dependent on non-energy minerals (NEM). They are essential for manufacturing and supply of renewable «green» energy. They also provide the materials to build homes, schools, hospitals and the infrastructure needed by sustainable communities. Despite the recent financial downturn across the globe, the demand for raw materials, such as NEM, will increase as attempts are made to boost economies and push the growth of manufactured goods. A continuous supply of minerals will, in other words, be necessary also in the future.
There is no doubt that mining can bring positive benefits to the host countries but these can come at a cost to the environment and local communities if the mines are not managed properly. The fundamental aim must be for the benefits of development to be distributed as widely as possible and for the negative impacts on people and environment to be minimized.
Mining-generated wealth has the potential to improve the economy, infrastructure and quality of life of the host country, region and community, and brings opportunities for economic growth and diversification. Mining generates revenue for governments through royalty and tax income. It also brings skilled employment, technology transfer and training for people, together with further jobs through the multiplier effect. Mining can bring substantial improvements in physical, social, legal and financial infrastructure.
If not properly managed, economic growth and development can come at a cost to the environment. While mining has historically affected its surrounding environment, advances in technology and changes in public attitude and man­agement techniques mean that many negative impacts are now avoidable. Increasingly, mining companies are making efforts to reduce the remaining environmental impact of mining and to minimize the footprint of their activities throughout the mining cycle, including restoration of land and ecosystems after mining.

Growing needs and demand

The society has become more and more dependent on a range of minerals. In the past, the extraction of minerals has allowed the standards of living to continuously improve around the world. Earlier societies, such as the Stone Age, through the Copper, Bronze and Iron Ages, are classified by their use of minerals and derived metals. Today we take developments in our standard of living for granted, and there are clear signs that the need for minerals is growing fast. There are obvious indications that this trend will continue, takes into account the facts that,
·         about 60 tonnes of aggregate are used to build an average house. If we include the associated infrastructure, such as roads, this can be as high as 400 tonnes. Minerals are used in build­ing houses, schools, libraries, hospitals, offices and shops but also in building bridges and tun­nels,
·         in every car there are over 15,000 components made from minerals,
·         most of the environmental technologies and applications (e.g. wind turbines, photovoltaic cells, electric and hybrid vehicles) allowing energy production from renewable resources will use, so called, high-tech metals (e.g. Rare Earth Elements-REE, Platinum Group Metals-PGM, niobium, lithium, cobalt, indium,  vanadium, tellurium, selenium) that were derived or refined from minerals, which Europe is strongly import dependent on.
·         every year, around the world, we use about 45 billion tonnes of natural resources. On average, each person uses 16 tonnes of all kinds of min­erals, e.g. ores, stones, ceramics etc., per year. People in rich countries consume up to 10 times more natural resources than those in the poorest countries,
·         by 2050, the world population is predicted to reach almost 10 billion and the demand for natural resources will also increase from 45 billion tonnes to 140 billion tonnes.
Our standard of living has, however, its price and we need to be aware of the true costs. The production of the minerals we need in and for our daily life is associated with negative impacts although the related research community is working hard to minimize these. The extraction and processing of natural resources is often very intensive in the use of materials, energy, water and land. These activities therefore often bring about environmental problems. Social problems are also often linked to extraction and mining activities, including poor working conditions and low wages. We must be prepared to embrace the principles and practices of sus­tainability in all aspects of minerals extraction, processing and use.

Potential of European mineral resources

The EU is highly dependent on imports of mineral raw materials that are crucial for a strong European industrial base, a sustainable and competitive growth and a thriving society. There is a particular importance and an increasing demand for a specific group of minerals and metals characterized as critical raw materials. The EU is self-sufficient in the production of construction minerals, including aggregates (sand, gravel and crushed natural stone), various brick clays, gypsum and natural ornamental or dimension stone. The EU also has a large production of industrial minerals supplying a very wide range of industries. For some minerals, such as magnesite, fluorspar, bentonite, kaolin and potash, Europe is an important global producer. In contrast, the European economy is highly dependent on the import of ores and metals. Only a small number of metal ores are extracted within the EU, but is still a relatively important producer for some, such as chromium, copper, lead, silver and zinc. This production is, however, totally insufficient to meet the European demand. For several metals, including rare earth elements and platinum group elements used in electronics and green technologies industries, the EU completely relies on imports. The resulting annual shortage is about €11 billion, of which 90% corresponds to metallic minerals, particularly those of major high-tech applications. Recycling of metal scrap represents around 40% to 60% of the input to EU's metal production, according to industry estimates.
At the same time, Europe’s mineral potential is under-explored, both with regard to the subsurface (particularly deeper than 150 meters) and the sea-bed in the EU member states' exclusive economic zones. Major opportunities of access to raw materials exist within the EU today, especially for mining at greater depths or in small deposits. The ocean bed could also contain valuable raw materials, such as copper, zinc, gold, silver and rare earth metals, leading to growing world-wide competition for marine mineral deposits. A framework of stable economic and technological conditions makes a sustainable and resource efficient exploitation possible in Europe.
A four-year (2009–2013), EU co-funded project, ProMine (http://promine.gtk.fi/), has created and provided a well documented knowledge base of Europe's non-energy raw material resource potential (see attached map). The database demonstrates that Europe hosts a large number of mineral deposits ranging from precious metals (gold, silver, platinum group elements), base metals (aluminium, copper, lead, zinc, tin), iron and metals used to make steel (cobalt, chromium, manganese, nickel, vanadium, tungsten), high tech and rare metals (bismuth, germanium, gallium, mercury, lithium, rare earth elements, antimony, tantalum, titanium, zirconium), minerals for chemical use (e.g. barite and fluorite) to fertilizer minerals (e.g. phosphate), building material and several other industrial rocks and minerals.
The high import dependence of strategic and critical minerals has a serious impact on the sustainability of the EU manufacturing industry. This problem can only be solved by more intense and advanced exploration for new mineral deposits on land and the marine environment. As a matter of fact, mineral resources on the seafloor receive a growing European interest with respect also to the exploration potential of rare earth elements, cobalt, selenium, tellurium and other high-tech metals.

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

Τα Μεταλλεία-«Ενεργοί Πολίτες», προσθέτουν αξία στην ανάπτυξη



Τα ορυκτά αποτελούν βασικό αναπτυξιακό πυλώνα του κοινωνικού μοντέλου, όπως δομείται σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο. Η ποιότητα ζωής και οι διαρκείς προσπάθειες για την βελτίωση της απαιτούν και αυξάνουν ολοένα και περισσότερο την χρήση και κατανάλωση Ορυκτών Πρώτων Υλών (ΟΠΥ). Είναι πλέον φανερό ότι οι τάσεις αυτές θα συνεχίσουν την ανοδική τους πορεία αν λάβει κάποιος υπόψη ότι,

Ø  Περίπου 60 τόνοι αδρανών χρειάζονται σήμερα για την ανοικοδόμηση ενός κανονικού σπιτιού, ενώ μαζί με άλλες κοινόχρηστες υποδομές (π.χ. οδικά και άλλα δίκτυα) οι ανάγκες ανέρχονται σε 400 τόνους. Και βέβαια τα μεγέθη μεγαλώνουν ακόμη περισσότερο αν συμπεριληφθούν και μερικές από τις κοινωφελείς κτιριακές εγκαταστάσεις όπως είναι   νοσοκομεία, σχολεία,  γέφυρες, που επίσης χρειάζονται ορυκτά και αδρανή υλικά.
Ø  Κάθε αυτοκίνητο χρησιμοποιεί πάνω από 15.000 εξαρτήματα φτιαγμένα από ΟΠΥ.
Ø  Κάθε χρόνο όλοι οι κάτοικοι του πλανήτη, χρησιμοποιούν μαζί, 45 τόνους πρώτων υλών. Αντιστοιχούν στο καθένα μας 16 τόνοι όλων των ειδών ορυκτών και πετρωμάτων π.χ. μετάλλων, δομικών λίθων, αδρανών υλικών. Μάλιστα οι κάτοικοι των ανεπτυγμένων χωρών όπως είναι η Ελλάδα καταναλώνουν 10 φορές περισσότερες ΟΠΥ από αυτούς των φτωχών χωρών.
Ø  Το 2050 οι εκτιμήσεις για τον πληθυσμό της γης ανέρχονται σε 10 δισ. εκ. ανθρώπους, γεγονός που σημαίνει ότι οι ανάγκες σε πρώτες ύλες θα αυξηθούν από 45, που είναι σήμερα σε 140 δισ. εκ. τόνους.

Είμαστε από «μέταλλο»

Κάθε σύγχρονη κοινωνία χρειάζεται μέταλλα. Είναι δύσκολο να σκεφθεί κάποιος  οποιαδήποτε ανθρωπογενή δραστηριότητα χωρίς τη συμμετοχή, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, των ΟΠΥ. Είναι σημαντικό να χρησιμοποιούμε τα μέταλλα με έξυπνο τρόπο. Τα μέταλλα δεν είναι αναλώσιμα και μπορούν να επαναχρησιμοποιηθούν. Για παράδειγμα, όπως γίνεται σε αρκετές περιπτώσεις, όλες οι ηλεκτρονικές συσκευές μπορούν να ανακυκλωθούν με την ανάκτηση μετάλλων υψηλής τεχνολογίας.  Στην σημερινή όμως πραγματικότητα είναι απαραίτητη και η μεταλλευτική αξιοποίηση νέων πρωτογενών κοιτασμάτων για την κατασκευή υπολογιστών και έξυπνων τηλεφώνων, την παραγωγή αιολικής ενέργειας και αυτοκινήτων και γενικότερα την δημιουργία υποδομών που βελτιώνουν τους όρους βιώσιμης ανάπτυξης και ποιότητας ζωής. Και βέβαια, με τις εμπειρίες και γνώσεις που διαθέτουμε σήμερα μπορούμε να αποφύγουμε λάθη του παρελθόντος και να κτίσουμε το μεταλλευτικό «περιβάλλον»» του μέλλοντος.

Ορυκτά κρίσιμα για τους πολίτες

Η λίστα των 14 κρίσιμων ορυκτών και μετάλλων για την Ευρώπη περιλαμβάνει τις σπάνιες γαίες, τα πλατινοειδή μέταλλα, το αντιμόνιο, το γκάλιο, το γερμάνιο, το ίνδιο, το νιόβιο, το ταντάλιο, το κοβάλτιο, το βολφράμιο, το βηρύλλιο, το μαγνήσιο και τα ορυκτά φθορίτης και γραφίτης. Οι κρίσιμες αυτές ΟΠΥ, που βρίσκονται υπό επικαιροποίηση και άλλες που είναι υπό ένταξη, χαρακτηρίζονται κυρίως από την ευρεία χρήση τους σε περιβαλλοντικές και υψηλής τεχνολογίας εφαρμογές. Ακόμη έχουν ακόμη πολύ χαμηλό δείκτη σε ότι αφορά στις δυνατότητες διάθεσης τους μέσω ανακύκλωσης ή/και υποκατάστασης. Για παράδειγμα, ο δείκτης ανακύκλωσης για τις σπάνιες γαίες είναι σήμερα <1 span="" style="mso-spacerun: yes;"> Επίσης η Ευρώπη παράγει γενικά μόνο το 3%, ενώ καταναλώνει περίπου το 30% της παγκόσμιας παραγωγής. Βρίσκεται δηλαδή σε πλήρη εξάρτηση από εισαγωγές, κυρίως από την Κίνα, γεγονός που καθορίζει και περιορίζει σε μεγάλο βαθμό την δυνατότητα πρόσβασης των περισσότερων ΟΠΥ. Στην Ελλάδα υπάρχει δυναμικό κοιτασματολογικό ενδιαφέρον για αντιμόνιο, πλατινοειδή και σπάνιες γαίες, καθώς και λευκόλιθο και φωσφορίτες, που συγκαταλέγονται στην νέα υπό δημοσιοποίηση λίστα κρίσιμων πρώτων υλών.

Ο χρυσός συνεχίζει να λάμπει

Σε ότι αφορά στο χρυσό οι εκτιμήσεις για το άμεσα επόμενο διάστημα ερίζουν. Οι τάσεις είναι σίγουρα ανοδικές, με προβλέψεις για δυναμική αύξηση της τιμής του. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η ζήτηση του σήμερα υπερέχει της προσφοράς, και μάλιστα με διαφορά. Τον χρυσό ακολουθεί και ο άργυρος, ενώ η ανοδική εξέλιξη της πλατίνας και του παλλαδίου παρουσιάζεται πιο σταθερή και αξιόπιστη. Επίσης αναμένεται να σταθεροπ0ιηθούν προς τα πάνω και τα περισσότερα κύρια μέταλλα όπως είναι ο χαλκός, το νικέλιο και ο σίδηρος. Αυτή η προοπτική είναι ιδιαίτερα ευνοϊκή για ελληνικό ορυκτό πλούτο που λόγω της πολυμεταλλικής του διάστασης που διαθέτει είναι σε θέση να ξεπερνά την πτώση κάποιου μετάλλου ή βιομηχανικού ορυκτού με την αντίστοιχα σταθερότερη παρουσία άλλων μετάλλων, που συχνά παράγονται στο ίδιο κοίτασμα. Ενδεχόμενες για παράδειγμα μεταπτώσεις της αξίας του χρυσού μπορούν να ισοσκελίζονται με την καλύτερη πορεία των τιμών χαλκού, μόλυβδου και ψευδαργύρου.

Ανάγκη για περισσότερες ΟΠΥ

Η μεταλλευτική παραγωγική αλυσίδα είναι ιδιαίτερα δυναμική, και από τις λίγες βιομηχανικές δραστηριότητες που πολλαπλασιάζουν θεαματικά την αρχική τους αξία. Για παράδειγμα από κοιτάσματα μεταλλευτικής αξίας 4 δισ. ευρώ του Σουηδικού και Φινλανδικού Βορρά, προκύπτει πρόσθετη βιομηχανική αξία 93 δισ. ευρώ στο εσωτερικό των δύο χωρών και περίπου 900 δισ. ευρώ μεταποιητική αξία στην Ευρώπη. Η ζήτηση των ΟΠΥ παρουσιάζει ιστορικά και διαχρονικά κυκλική συμπεριφορά. Πολλοί ισχυρίζονται ότι οι πρόσφατες καλές εποχές λόγω Κίνας ανήκουν στο παρελθόν και δύσκολα θα επιστρέψουν. Αλλά βέβαια ακόμη και στο χαμηλό σημείο που βρέθηκαν το 2013 το επίπεδο τους ήταν διπλάσιο του αντίστοιχου στο τέλος της δεκαετίας του 1990 και ότι στην πραγματικότητα οι σημερινές τιμές είναι απροσδόκητα υψηλές. Επίσης οι προγνώσεις και οι σημερινές τάσεις διαψεύδουν σίγουρα όλες τις απαισιόδοξες προβλέψεις. Ήδη μέσα στο 2014 αναμένεται ανοδική  αύξηση της ζήτησης και των τιμών των ΟΠΥ. Αυτό γιατί η δημογραφική εξέλιξη του πλανήτη παραμένει ο βασικός λόγος για την διαρκώς αυξανόμενη πορεία της ζήτησης. Ακόμη και αν ο ρυθμός ανάπτυξης μεταβάλλεται ή μειώνεται, η πληθυσμιακή αύξηση θα δημιουργεί συνεχώς και σταθερά την ανάγκη για περισσότερες ΟΠΥ. Για παράδειγμα η οικονομική δυναμική της Κίνας θα είναι 65% μεγαλύτερη το 2014 σε σύγκριση με το 2008, με αποτέλεσμα η ζήτηση για περισσότερες ΟΠΥ να μεγαλώνει παρά το γεγονός ότι στο ίδιο διάστημα ο ρυθμός ανάπτυξης μειώθηκε από το 12% στο 7,5%. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι παγκόσμιες ανάγκες για χάλυβα, από 45 εκ. τον. το χρόνο, την περίοδο μέχρι το 2012, αυξάνονται σε 50 εκ. τον. τον χρόνο στην περίοδο 2013-2018. Παρόμοιες ανοδικές τάσεις ζήτησης παρατηρούνται στις περιπτώσεις χαλκού, αλουμινίου, μόλυβδου, ψευδαργύρου και κασσιτέρου. Την ίδια στιγμή άλλες ασιατικές οικονομίες, όπως είναι του Βιετνάμ, της Ταϊλάνδης, της Ινδονησίας, των Φιλιππίνων, ακόμη και της Ινδίας, φαίνεται πως παίρνουν τη σκυτάλη από την Κίνα σε μια δυναμική πορεία ανάπτυξης ανεβάζοντας ακόμη υψηλότερα τον δείκτη της ζήτησης. Αλλά και στην περίπτωση της Κίνας η μεταλλευτική παραγωγή επιδιώκει να προσαρμοσθεί στις νέες καταναλωτικές της ανάγκες, π.χ. το 2014 χρειάζεται το 45% της παγκόσμιας παραγωγής μόλυβδου για την βιομηχανία μπαταριών ηλεκτροκίνητων ποδηλάτων.  Όλα δείχνουν πως το φλερτ με την φθίνουσα κατανάλωση έπιασε πάτο, αλλά ήταν πρόσκαιρο, και όλα δείχνουν ότι πηγαίνουμε πλέον σε ένα νέο έντονα ερωτικό ειδύλλιο με την υψηλή ζήτηση που προφανώς θα κρατήσει πολλά χρόνια. Στη κατεύθυνση αυτή η μέση τιμή των πολύτιμων μετάλλων αναμένεται να αυξηθεί κατά 4,7% μέσα στο 2014 αν και θα παραμείνει χαμηλότερη αυτής του 2011. 

Αντικειμενικός διάλογος και τεκμηρίωση

Σε πολλά σημεία του πλανήτη στη βάση κυρίως διαφορετικών συμφερόντων χρήσεων γης, τροφοδοτούνται συγκρούσεις μεταξύ της μεταλλευτικής και άλλων αναπτυξιακών δραστηριοτήτων. Κάπου μπορεί να είναι τα δάση και αλλού η κτηνοτροφία ή ο τουρισμός. Και όσο οι διαφορές παραμένουν σε αυτό το επίπεδο οι δυνατότητες διαλόγου και αναζήτησης λύσεων είναι υπαρκτές και εφικτές. Τα πράγματα αλλάζουν και εκτρέπουν όταν παρεμβαίνουν οικολογικά και πολιτικά συμφέροντα. Κυρίως τα τελευταία μετρούν μόνο το επίκαιρο και πρόσκαιρο κομματικό κέρδος στην βάση μιας πρόχειρης εκτίμησης των συσχετισμών του εκλογικού σώματος σε τοπικό επίπεδο. Οι πολιτικοί πρέπει να είναι σταθεροί στις απόψεις τους και να εξισορροπούν τα συγκρουόμενα συμφέροντα αντί να διευρύνουν σκόπιμα ακόμη περισσότερο τις όποιες διαφορές τους.

Από την άλλη πλευρά υπάρχουν οι δύο γνωστές εκφράσεις που έχουν σχέση με θέματα συμφερόντων χρήσεων γης, κατασκευής υποδομών και αξιοποίησης μεταλλευμάτων,

Ø     ΝΙΒ-Not In my Backyard
Ø     BANANA-Build Absolutely Nothing Anywhere Near Anyone

Και οι στις δύο περιπτώσεις οι υποστηρικτές τους παρουσιάζουν μια σοβινιστική/ρατσιστική αντίληψη βάση της οποίας αποφασίζουν με αυταρχικό τρόπο ότι άλλοι θα ικανοποιούν τις ανάγκες τους σε πρώτες ύλες, τη στιγμή που, ενώ πολλές από αυτές βρίσκονται δίπλα τους, εμποδίζουν την αξιοποίηση τους.

Βέλτιστες πρακτικές κοινωνικής συνεννόησης

Είναι αναπόφευκτο το γεγονός ότι η μεταλλευτική δραστηριότητα προκαλεί γεωμορφολογική αλλοίωση του περιβάλλοντος. Είναι το ίδιο όμως σίγουρος και απόλυτα εφικτός ο έλεγχος, η τεχνολογική διαχείριση και η αποκατάσταση των επιπτώσεων.

Η αμοιβαία εξάρτηση μεταξύ μεταλλείων και τοπικών κοινωνιών, καθώς και η επιχειρηματική διαφάνεια συμβάλλει στην μόνιμη και αποτελεσματική συνεργασία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί, εδώ και 157 χρόνια, το μεταλλείο Zinkgruvan, κοντά στη κωμόπολη Askersund, περίπου 150 χιλιόμετρα δυτικά της Στοκχόλμης. Εργάζονται 320 από την περιοχή, απασχολεί ακόμη 450 άτομα με εργολαβική σχέση, ενώ 1500-2000 άτομα εξαρτούν την απασχόληση τους από την λειτουργία του μεταλλείου. Το μεταλλείο υποστηρίζει επίσης την σχολική εκπαίδευση και την λειτουργία μεταλλευτικού μουσείου. Για λόγους απομόνωσης του θορύβου έχει κατασκευασθεί ένα σύγχρονο «σινικό τείχος», μήκους 600, πλάτους 42 και ύψους 15 μέτρων ενώ χρησιμοποιήθηκαν 200 000 τόνοι αδρανή «μεταλλευτικά» υλικά. Σε τοπικό επίπεδο έχει συσταθεί επιτροπή με στόχο την συνεργασία της σχολικής εκπαίδευσης και της παραγωγικής οικονομίας.   

Παρόμοιο παράδειγμα είναι αυτό του μεταλλείου Garpenberggruvan κοντά στην πόλη Hedemora. Η εκμετάλλευση του κοιτάσματος χαλκού, μόλυβδου, ψευδαργύρου, αργύρου και χρυσού γίνεται από τον 12ο αιώνα και πρόσφατα από το 1957. Δουλεύουν περίπου 350 άτομα, όλα σχεδόν από τον τοπικό ή διπλανούς Δήμους. Μετά τις μειώσεις προσωπικού σε παράπλευρες βιομηχανίες χαλυβουργίας και ξυλείας, η μεταλλευτική δραστηριότητα αποτελεί τον μοναδικό αξιόπιστο εργοδότη απασχόλησης. Πέρα των άμεσα εργαζόμενων, περίπου 600 άτομα απασχολούνται με εργολαβική σχέση. Είναι φανερό ότι τα μεταλλεία αναλαμβάνουν σε μεγάλο βαθμό τις ευθύνες τους σε τοπικό επίπεδο.

Η Ελλάδα διαθέτει πλούσιο κοιτασματολογικό δυναμικό σε μέταλλα και βιομηχανικά ορυκτά που μπορούν σηκώσουν ψηλά την παραγωγική οικονομία και το τεχνολογικό επίπεδο της χώρας. Αυτό συμβάλλει επίσης στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας και νέων θέσεων εργασίας, σε συνδυασμό και συνεργασία με άλλες αναπτυξιακές δραστηριότητες όπως ο είναι τουρισμός,  η κτηνοτροφία και η οικολογία. Και βέβαια το υψηλό επίπεδο γνώσεων και αντικειμενικής σκέψης είναι απαραίτητα συστατικά στην κατεύθυνση μιας κοινά αποδεκτής προσέγγισης στο πλαίσιο βιώσιμων αναπτυξιακών στρατηγικών. Οι διαφορετικές απόψεις οφείλουν να προσδιορίσουν και να εντοπίσουν τα πεδία στα οποία μπορούν να συναντηθούν σε μια προσπάθεια γόνιμου και ρεαλιστικού διαλόγου. Είναι σίγουρο ότι το αποτέλεσμα δεν θα είναι το ίδιο ικανοποιητικό για όλες τις πλευρές. Και φυσικά στο θέμα αυτό η περιβαλλοντική διάσταση όπως διατυπώνεται στη βάση επιστημονικά τεκμηριωμένων μελετών είναι βαρύνουσα. Το ίδιο αφορά και στα χαρακτηριστικά των επενδύσεων και των εταιρικών σχημάτων που εμπλέκονται, με αποκλεισμό αυτών που στερούνται φερεγγυότητας.

Προστιθέμενη αξία στην ανάπτυξη

Σε αντίθεση με την αντιμεταλλευτική παράκρουση που εκφράζει μια μικρή μειοψηφία η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη στηρίζει την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου. Αντιλαμβάνεται τους κινδύνους από την έλλειψη ορυκτών πρώτων υλών και θέλει μια Ευρώπη που εκμεταλλεύεται τους δικούς της πόρους. Η Ε.Ε. παίρνει την σκυτάλη και θεσμοθετεί την διαδικασία που σιγουρεύει την βιωσιμότητα του μεταλλευτικού δυναμικού της Ευρώπης και οριοθετεί τους πρακτικούς μηχανισμούς που θα προστατεύουν την ποιότητα ζωής των πολιτών. Με όπλο την καινοτομία η Ε.Ε. θέτει σήμερα σε λειτουργία και χρηματοδοτεί στρατηγικό σχέδιο εφαρμογής με στόχο την υλοποίηση δράσεων σε νέες τεχνολογίες και αναπτυξιακές πρωτοβουλίες που αφορούν στο σύνολο της παραγωγικής αλυσίδας και εμπορικής αξίας των ΟΠΥ, με χρονικό ορίζοντα το 2020. Βασική επιλογή και είναι η αποτελεσματική αξιοποίηση των κοιτασματολογικών αποθεμάτων των ΟΠΥ της Ευρώπης, στην κατεύθυνση εξόρυξης από μεγαλύτερα βάθη,  εντατικότερης ανακύκλωσης, βιώσιμης περιβαλλοντικής διαχείρισης και ισχυρότερης κοινωνικής αποδοχής και συνοχής. Η απασχόληση και η κοινωνική ευημερία βρίσκονται πάντοτε στο απόλυτο επίκεντρο.

Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

Σουηδικό μοντέλο και στα μεταλλεία


Πρόσφατα η Σουηδική βουλή είχε μια διεξοδική ολοήμερη συζήτηση για την μεταλλευτική πολιτική της χώρας. Η στρατηγική αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου βρέθηκε στο διαδικαστικό επίκεντρο της ημερήσιας διάταξης με βασικό στόχο και μοναδικό θέμα τα νέα δεδομένα, επιλογές και δυνατότητες που διαμορφώνονται στην Ευρώπη και τον κόσμο. Άλλωστε τα μεταλλεία υπήρξαν πάντα μια ιστορική, παραδοσιακή και διαχρονική δραστηριότητα, αλλά και βασικός πυλώνας στην αναπτυξιακή πορεία και μετέπειτα καθιέρωση του γνωστού σε όλους Σουηδικού μοντέλου, που αντανακλά κυρίως σε ένα πρώτυπο κοινωνικό κράτος. Χαρακτηριστικό γνώρισμα της ευρύτερης αποδοχής για το ρόλο και τη σημασία που έχει η παραγωγική και οικονομική παρουσία των μεταλλείων, αποτέλεσε για άλλη μια φορά το γεγονός της απόλυτης σύμπλευσης που υπήρξε σε όλο το εύρος του πολιτικού φάσματος. Ένα από τα λίγα θέματα που ενώνει συνήθως κυβέρνηση,  αντιπολίτευση και λαϊκή βάση. Στις βασικές απόψεις, θέσεις και προτάσεις που συμφωνήθηκαν και αποφασίσθηκαν είναι,

Ø      Η μεταλλευτική δραστηριότητα κυριαρχεί στη χώρα από το 1500 και μετά. Ένα σημαντικό κομμάτι της Σουηδικής ευημερίας, εδώ και πολλές εκατοντάδες χρόνια,  οφείλεται στην παραγωγική εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου.

Ø      Η αύξηση των τιμών μετάλλων, όπως του σιδήρου και των σπανίων γαιών, έχει σαν αποτέλεσμα το μεγάλο ενδιαφέρον για την δρομολόγηση νέων μεταλλείων και την επέκταση κάποιων υφιστάμενων.

Ø      To Σουηδικό Γεωλογικό Ινστιτούτο προβλέπει ότι το 2020 θα λειτουργούν στη χώρα 30 μεταλλεία σε σχέση με τα 16 σήμερα. Σίγουρα όμως μακριά από τα 500 που υπήρχαν για κάποια περίοδο του προηγούμενου αιώνα.

Ø      Η μεταλλευτική δραστηριότητα χρησιμοποιεί μόνο το 0,005% της συνολικής έκτασης της χώρας με αποτέλεσμα να μην λειτουργεί ανταγωνιστικά, να προξενεί συγκρούσεις συμφερόντων ή να δημιουργεί προβλήματα σε άλλες αναπτυξιακές δραστηριότητες όπως ο τουρισμός και η κτηνοτροφία.

Ø      Οι μεμονωμένες αντιπαραθέσεις που έχουν παρατηρηθεί, σε τοπικό κυρίως επίπεδο, μπορούν να αποφεύγονται μέσα από ένα νομικό και θεσμικό πλαίσιο που απαιτεί και αναγκάζει τις ενδιαφερόμενες εταιρίες να παρουσιάζουν ένα ολοκληρωμένο επιχειρησιακό σχέδιο σε ένα πολύ αρχικό στάδιο, πριν ακόμη και από την έναρξη της κοιτασματολογικής έρευνας.

Ø      Η μεταλλευτική ανάπτυξη δημιουργεί νέες, άμεσες και έμμεσες θέσεις εργασίας, σε απομακρυσμένες περιοχές, γεγονός που ζωντανεύει την καθημερινή ζωή της περιφέρειας.

Ø      Η μεταλλευτική πολιτική της χώρας εντάσσεται στο πλαίσιο της βιώσιμης ανάπτυξης, με το περιεχόμενο της να έχει προηγούμενα συζητηθεί με άλλους ενδιαφερόμενους οργανισμούς, υπηρεσίες και οργανώσεις. Στόχος είναι η Σουηδία να παραμείνει μεταξύ των ισχυρών μεταλλευτικών χωρών.

Ø      Η ανακύκλωση και επαναχρησιμοποίηση παλαιότερων και σύγχρονων μεταλλευτικών αποβλήτων, με στόχο για παράδειγμα την ανάκτηση σπανίων γαιών ή άλλων κρίσιμων μετάλλων βρίσκεται στο κοιτασματολογικό επίκεντρο. Χωρίς την βιώσιμη διάθεση σπανίων γαιών δεν μπορεί να υπάρξει αιολική ενέργεια, φωτοβολταϊκά, κινητά τηλέφωνα και υβριδικά αυτοκίνητα. Ένα συνηθισμένο υβριδικό αυτοκίνητο χρειάζεται 15 κιλά σπανίων γαιών.

Ø      Η μεταλλευτική παραγωγή είναι προτιμότερο να λειτουργεί στη Σουηδία, με την εφαρμογή των αυστηρών περιβαλλοντικών και εργασιακών όρων που ισχύουν, παρά σε μια οποιαδήποτε άλλη χώρα όπου σχετικοί νόμοι και κανονισμοί είναι πιο χαλαροί. Λαμβάνεται δηλαδή υπόψη στο σημείο αυτό η αξία προστασίας του παγκόσμιου περιβάλλοντος μέσα από την έντονη λειτουργία μεταλλείων σε χώρες με απόλυτα αυστηρό νομοθετικό και εκτελεστικό πλαίσιο. Μια πολιτική επιλογή που φανερώνει την ευαισθησία και αλληλεγγύη για φυσικό το περιβάλλον και τον άνθρωπο μέσα και έξω από τα στενά σύνορα της χώρας.

Ø      Η χορήγηση άδειας δίνεται μετά την ολοκλήρωση και περάτωση 4 υπηρεσιακών και 2 δικαστικών γνωμοδοτήσεων και αποφάσεων. Κατά μέσο όρο περίπου 2% των αδειών μεταλλευτικών ερευνών καταλήγουν στην έναρξη παραγωγικής εκμετάλλευσης.

Ø      Το γεγονός ότι παλαιότερες μεταλλευτικές δραστηριότητες έχουν δημιουργήσει περιβαλλοντικά προβλήματα προϋποθέτει πλέον, και σε κάθε περίπτωση, την θέσπιση συγκεκριμένων απαιτήσεων και όρων αποκατάστασης. Για την αντιμετώπιση των «ιστορικών αυτών παραβατικών πράξεων, η βουλή αποφάσισε να διαθέσει ποσό 40 εκ. ευρώ τον χρόνο.

Ø      Η ενδεχόμενη υστέρηση άλλων χωρών σε θέματα προστασίας του περιβάλλοντος αλλά και ποιότητας υποδομών, όπως συμβαίνει σε αρκετές περιοχές του πλανήτη, κάνει ακόμη πιο επιτακτική και επιβεβλημένη την ενίσχυση και αύξηση της μεταλλευτικής δραστηριότητας σε χώρες που είναι ασφαλέστερες και περισσότερο θωρακισμένες από πλευράς βιώσιμης διαχείρισης και λειτουργίας των μεταλλείων, όπως είναι η Σουηδία.

Ø      Η Σουηδία θεωρείται, μετά την Φινλανδία, η δεύτερη πιο φιλόξενη και ευνοϊκή χώρα για μεταλλευτικές επενδύσεις, κυρίως λόγω της πολύ περιορισμένης παρουσίας διαφθοράς, της πολιτικής σταθερότητας, των άριστων υποδομών και των ξεκάθαρων από κάθε άποψη διοικητικών διαδικασιών, νομικών συνθηκών και σταθερών κανόνων.

Ø      Τα τέλη μίσθωσης μεταλλευτικών χώρων και χορήγησης αδειών εκμετάλλευσης διατηρούνται σε χαμηλά επίπεδα κυρίως λόγω των υψηλών οικονομικών απαιτήσεων από τις εταιρίες για την αποκατάσταση του περιβάλλοντος. Το μίσθωμα δεν θεωρείται ούτε αποτελεί αξιόπιστο τρόπο οικονομικού κέρδους για το κράτος που αναζητεί την διασφάλιση του δημόσιου  συμφέροντος και οφέλους μέσα από τους υψηλούς εταιρικούς φόρους, το διαρκώς ανερχόμενο εργασιακό  κεφάλαιο και την πρόσθετη αναπτυξιακή αξία, Περισσότεροι φόροι και θέσεις εργασίας βρίσκονται πάντοτε στο πυρήνα και το επίκεντρο κάθε κοινωνικού κράτους.

Ø      Από τις 16 μεταλλευτικές εταιρίες στη χώρα οι 14 είναι Σουηδικών συμφερόντων, αλλά και οι 16 μαζί πληρώνουν φόρους στη Σουηδία. Το 2011 πλήρωσαν 1,4 δισ. ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί στο 1/3 του προϋπολογισμού που διατίθεται συνολικά στην εκπαίδευση. Μόνο η κρατική εταιρία LKAB απασχολεί άμεσα και έμμεσα 54.000 εργαζόμενους, όλους στη Β. Σουηδία.

 Αυτά λοιπόν συμβαίνουν σε μια χώρα που λόγω της πολυδιάστατης βιομηχανικής παραγωγής που την χαρακτηρίζει θα μπορούσε να έχει την πολυτέλεια ακόμη και να αγνοήσει την εκμετάλλευση του ορυκτού της πλούτου. Δεν το κάνει όμως γιατί απλά στην αναπτυξιακή της φιλοσοφία είναι βαθιά ριζωμένη η νοοτροπία αξιοποίησης όλων των συγκριτικών πλεονεκτημάτων που διαθέτει. Με το τρόπο αυτό, θωρακίζεται την ίδια στιγμή τόσο σε οικονομικό, σε κοινωνικό όσο και σε θεσμικό επίπεδο. Στην Ελλάδα και στο θέμα αυτό "ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε". Να παραδειγματιστούμε από τους άλλους? Ούτε λόγος να γίνεται.  Και βέβαια το γνωστό τροπάριο. Θα μας πουν ή θα μας δείξουν αυτοί τι θα κάνουμε. Εμείς τα ξέρουμε όλα. Και η κατάληξη η γνωστή σε όλους. Τι λοιπόν και αν η Ελλάδα έχει πλούσιο ορυκτό πλούτο. Και μάλιστα τόσο πλούσιο που συναγωνίζεται ακόμη και αυτόν της Σουηδίας.

Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

Ο ορυκτός πλούτος "μένει" Ελλάδα



Η αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου ή ποιο σωστά των ορυκτών πρώτων υλών δεν χαρακτηρίζεται από τις ίδιες προϋποθέσεις, δεν προσφέρει παρόμοιες ευκαιρίες, ούτε προσεγγίζεται με τον ίδιο τρόπο σε όλα τα σημεία του πλανήτη και όλες τις "γωνιές" της Ευρώπης. Κοινός ζητούμενο βέβαια η εφαρμογή βέλτιστων αλλά και βιώσιμων τεχνολογιών παραγωγής που ισορροπούν στο περιβάλλον, είναι αποδεκτές από την κοινωνία και αντέχουν στον οικονομικό ανταγωνισμό. Και βέβαια το μεγάλο πρόβλημα, προς πείσμα κάποιων που ισχυρίζονται το αντίθετο, δεν βρίσκεται στα περιβαλλοντικά ούτε στα κοινωνικά θέματα, αλλά κυρίως στο κόστος και την δυνατότητα καθετοποιημένης παραγωγής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο ολοκληρωμένος παραγωγικός κύκλος κοιτασματολογικής έρευνας, εξόρυξης, εμπλουτισμού, μεταλλουργίας και τελικής χρήσης του νικελίου στην Φινλανδία. Το φτωχό κατά γενική ομολογία κοίτασμα νικελίου της Talvivaara στην ανατολική Φινλανδία στηρίζει μια εντυπωσιακή βιομηχανική αλυσίδα προϊόντων που μεγιστοποιούν το οικονομικό και κοινωνικό όφελος. Συγκεκριμένα από εμπλουτισμένο μετάλλευμα και μεταλλικό νικέλιο η Outokumpu παράγει στη βόρεια Φινλανδία το διάσημο ανοξείδωτο και κράματα χάλυβα, η Norilsk στη δυτική Φινλανδία προσθέτει αξία με νέους τύπους προϊόντων νικελίου και ο όμιλος Fiskars στη νότιο Φινλανδία κατασκευάζει τα φημισμένα οικιακά σκεύη και εργαλεία. Ένας γεωγραφικός κύκλος που ταυτίζεται απόλυτα με τον κύκλο ζωής του νικελίου (nickel life cycle). Πλήρης αξιοποίηση, καθετοποιημένη παραγωγή, μέγιστο δημόσιο-οικονομικό όφελος για την χώρα. Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι διαφορετικά ή καλύτερα στερούνται σχεδίου, στρατηγικής και στόχων. Χαραμίζεται παραγωγικό χρήμα και διαφεύγει οικονομικό κέρδος, αφού στην παρούσα φάση μοναδική επιχειρησιακή λειτουργία και αποτέλεσμα είναι τα αναμφισβήτητα πλούσια ελληνικά κοιτάσματα μόλυβδου, ψευδαργύρου, αργύρου, χρυσού, νικελίου, απλά να γίνουν ακόμη πλουσιότερα. Δηλαδή, "κατ' υπερβολή" μια τρύπα στο νερό, αφού το μεγαλύτερο κέρδος στην οικονομική αλυσίδα της μεταλλευτικής παραγωγής βρίσκεται σε εκείνους που εμπορεύονται τα τελικά μεταλλικά προϊόντα, και στους οποίους δυστυχώς δεν ανήκει σήμερα η Ελλάδα. Κάνουν δηλαδή οι Έλληνες όλη την δύσκολη δουλειά εξόρυξης και εμπλουτισμού εγχώριων κοιτασμάτων και σταματούν στη μεταλλουργία, εκεί ακριβώς που ξεκινά και υπάρχει η βασική προστιθέμενη αξία. Από τα μεγάλα και πλούσια κοιτάσματα της Χαλκιδικής στην Ολυμπιάδα, τη Πιάβιτσα και τις Σκουριές, της Θράκης, του Κιλκίς, η χώρα οφείλει να παράγει και να πουλάει μεταλλικά προϊόντα για να πετύχει ολοκληρωμένη αξιοποίηση του ορυκτού της πλούτου και να εισπράττει την υψηλότερη δυνατή μεταλλευτική αξία προς όφελος του δημόσιου συμφέροντος. Το γεγονός αυτό μαζί με την ρεαλιστική προοπτική αύξησης των αποθεμάτων διασφαλίζουν την σταθερότητα της παραγωγής, και επεκτείνουν την χρονική διάρκεια οικονομικής βιωσιμότητας και υψηλής κερδοφορίας. Αυτό απαιτεί βέβαια μια άλλη στρατηγική αξιοποίησης πλουτοπαραγωγικών πηγών, μια διαφορετική μεταλλευτική πολιτική, ένα άλλο μοντέλο βιομηχανικής παραγωγής, όπου έχουν σίγουρα θέση τα βαθειά κοιτάσματα, η ανακύκλωση και η μεταλλουργία. Στην Ολυμπιάδα για παράδειγμα, το γνωστό μεγάλο κοίτασμα μπορεί να γίνει ακόμη μεγαλύτερο τόσο προς το βάθος όσο και πλευρικά, συνυπολογίζοντας στο μεταλλευτικό δυναμικό διπλανά πετρώματα που ήδη από προηγούμενες έρευνες προέκυπτε ότι και αυτά περιέχουν χρυσό. Η σημερινή εταιρία οφείλει όλα αυτά να τα βάλει σε μια σειρά, όχι μόνο σε θεωρητική βάση αλλά κυρίως στην πράξη. Να αποδείξει ότι διαθέτει τις απαραίτητες και απαιτούμενες γνώσεις για να εντοπίσει και αναδείξει το κοιτασματολογικό δυναμικό της περιοχής, και έχει τη τεχνολογική ετοιμότητα για να υλοποιήσει και να θέσει σε βιομηχανική λειτουργία την μεταλλευτική και μεταλλουργική παραγωγή. Χωρίς άλλες καθυστερήσεις, ενδοιασμούς και αναστολές. Να δείξει με άλλα λόγια ότι θέλει και μπορεί να συμβάλλει στην ανάπτυξη της χώρας. Αλλού το κάνουν ευκολότερα ή δυσκολότερα με φτωχά κοιτάσματα. Τα πλούσια της Ελλάδας παραμένουν σε "ρηχά" νερά, με το μεγαλύτερο μέρος της οικονομικής απόδοσης να προκύπτει προς το παρόν εκτός χώρας. 

Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

Το μεταλλείο χρυσού στο Κίτιλε επιμένει Φινλανδικά



Το μεταλλείο χρυσού Κίτιλε (Kittilä) βρίσκεται στην Β. Φινλανδία σε απόσταση 900 χιλιομέτρων από το Ελσίνκι. Το μετάλλευμα εντοπίσθηκε το 1986 από κοιτασματολογικές έρευνες του εθνικού Γεωλογικού Ινστιτούτου της χώρας. Η εξόρυξη ξεκίνησε το 2008, ενώ το 2009 ήταν ο πρώτος χρόνος μεταλλουργικής παραγωγής χρυσού. Τα βεβαιωμένα αποθέματα ανέρχονται σε 157 τόνους χρυσού. Εξορύσσονται  περίπου 1.100.000 τόνοι μεταλλεύματος στη βάση αποκλειστικά υπόγειας εκμετάλλευσης. Η επιφανειακή δραστηριότητα ολοκληρώθηκε αφού  διήρκεσε μόνο τα 4 πρώτα χρόνια, όπως άλλωστε προβλέπονταν αρχικά. Με τους 4,8 τόνους το 2013 και 5,1 το 2014 παραμένει το μεγαλύτερο μεταλλείο παραγωγής χρυσού στην Ευρώπη, με την Ελλάδα να αποτελεί την μοναδική "εν δυνάμει" διεκδικήτρια της πρώτης θέσης από την Φινλανδία. Το μεταλλείο απασχολεί σήμερα 413 εργαζόμενους, το 55%  των οποίων προέρχεται από τον Δήμο  Κίτιλε  και 86% από την ευρύτερη περιοχή. Η μέση ηλικία είναι 39 χρονών και το 14,3% είναι γυναίκες. Επίσης απασχολούνται 200 επιπλέον άτομα με εργολαβική σχέση, ενώ κάθε καλοκαιρινή περίοδο 75-80 σπουδαστές κάνουν την πρακτική τους εξάσκηση. Η συντριπτική πλειοψηφία του επιστημονικού και εξειδικευμένου τεχνικού προσωπικού είναι Φινλανδοί, γεγονός που άλλωστε αποτελεί βασική προϋπόθεση για την πετυχημένη πορεία και εξέλιξη μιας "ξένης" μεταλλευτικής επένδυσης σε οποιδήποτε χώρα. Το απαραίτητο σε κάθε περίπτωση υψηλό επιστημονικό επίπεδο και επαγγελματική κατάρτιση δεν αρκούν και οφείλουν πάντοτε να συνοδεύονται από κεκτημένες γνώσεις  με την δυνατότητα δρομολόγησης ρεαλιστικών προσεγγίσεων και λήψης ορθολογιστικών αποφάσεων, που αφορούν κυρίως στην κοινωνική διάσταση του θέματος αλλά και άλλες ενδεχόμενα ενγενείς ιδιαιτερότητες και παραμέτρους, ώστε να αποφεύγονται τυχόν λάθος χειρισμοί και επώδυνα αποτελέσματα. Η μεθοδολογία που αξιολογεί εντελώς "τυφλά" το κοιτασματολογικό ενδιαφέρον μιας έκτασης πάνω σε ένα χάρτη μιας οποιασδήποτε χώρας, αποτελεί στρεβλή αντίληψη και πρακτική. Είναι σίγουρο και απόλυτα τεκμηριωμένο ότι στην περίπτωση των μεταλλευτικών επενδύσεων δεν μπορούν να ισχύσουν "παγκοσμιοποιημένα" εγχειρίδια και οδηγίες, που αγνοούν χαρακτηριστικά την σημασία και επίδραση της εθνικής διάστασης. Έχει λοιπόν αποφασιστική αξία για την έκβαση μιας μεταλλευτικής επένδυσης κατά πόσο  η περιοχή κοιτασματολογικού ενδιαφέροντος βρίσκεται στη Σουηδία. την Ελλάδα, την Τουρκία, ή τον Καναδά, καθώς και σε ποιο βαθμό μεταφέρονται ευθύνες, αρμοδιότητες και συγκεκριμένοι ρόλοι σε αντίστοιχους επιστήμονες των χωρών αυτών. Και βέβαια η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι το επενδυτικό κεφάλαιο μπορεί να είναι "ξένο" ή πολυεθνικό, η επιχειρησιακή όμως υλοποίηση του πρέπει να βρίσκεται κυρίως σε "εθνικά" χέρια. Η περίπτωση του μεταλλείου χρυσού Κίτιλε αποτελεί υποδειγματικό και ιδανικό μοντέλο μεταλλευτικής επένδυσης όπου οι καινοτόμες τεχνολογίες, οι σύγχρονες μέθοδοι παραγωγής, η υψηλή λειτουργική ποιότητα, η ασφαλής διαχείριση των αποβλήτων, η τήρηση αυστηρών περιβαλλοντικών όρων, και η πιστή εφαρμογή  κανόνων υγιεινής και ασφάλειας, συνδυάζονται με τον "εθνικό" σχεδιασμό και διοίκηση του έργου στο πλαίσιο μιας "πατριωτικής"  αξιοποίησης και εκμετάλλευσης του Φινλανδικού ορυκτού πλούτου. Με άλλα λόγια η επιχειρησιακή λειτουργία της παραγωγικής αλυσίδας (Κοιτασματολογική έρευνα, εξόρυξη, εργοστάσιο εμπλουτισμού, μεταλλουργία, διάθεση αποβλήτων) στο σύνολο της, σχεδιάζεται, καθοδηγείται και ελέγχεται από το επιστημονικό προσωπικό της χώρας. Μια συνειδητή επιλογή και πρακτική σε υψηλό πολιτικό επίπεδο που δεν μπορεί αλλά ούτε πρόκειται ποτέ να αμφισβητηθεί από τις μεταλλευτικές εταιρίες που εκδηλώνουν επενδυτικό ενδιαφέρον και δραστηριοποιούνται στη χώρα. Σαφείς και καθαροί κανόνες που δημιουργούν συνθήκες αμοιβαίας εμπιστοσύνης και αλληλλοσεβασμού με τελικούς αποδέκτες το δημόσιο συμφέρον και το κοινωνικό όφελος. Στο Κίτιλε η μεταλλευτική δραστηριότητα απασχολεί σταθερά το 12% του συνολικού εργατικού δυναμικού της περιοχής, ενώ στις περιοδούς αιχμής το αντίστοιχο μέγεθος για την τουριστική βιομηχανία ανέρχεται σε 42%. Και οι δύο δραστηριότητες συμβάλλουν από κοινού στην βιώσιμη ανάπτυξη και κρατούν τον δείκτη ανεργίας κάτω από το 8%, σε ένα τμήμα της χώρας που παραδοσιακά μαστίζονταν από φαινόμενα κοινωνικής συρρίκνωσης,  και χαρακτηρίζονταν από έντονες τάσεις φυγής και εσωτερικής μετανάστευσης νέων ανθρώπων προς τα μεγάλα αστικά κέντρα. Σήμερα εκτιμάται ότι το μεταλλείο συντηρεί οικονομικά τουλάχιστον 2000 ανθρώπους. Τόσο ο Δήμος όσο και το κράτος εισπράττουν ετήσια το ξεχωριστό ποσό των 3,5 εκ.ευρώ από  την φορολογία. Επίσης η επενδύτρια εταιρία πληρώνει στο Δήμο φόρο χρήσης γης ύψους 200.000 ευρώ το χρόνο, και αντίστοιχα 2 εκ. ευρώ το χρόνο  ειδικό τέλος μισθώματος στο κράτος. Εκτιμάται ότι ο εταιρικός φόρος θα κυμαίνεται στο επίπεδο των 15-20 εκ. ευρ'ω το χρόνο. Τέλος σημειώνεται ότι ο ετήσιος μεταλλευτικός τζίρος ξεπερνάει τα 150 εκ. ευρώ ενώ ο αντίστοιχος τουριστικός ανέρχεται σε 200 εκ. ευρώ. Το μεταλλείο χρυσού Κίτιλε κινείται σε υψηλά επίπεδα λειτουργικής και παραγωγικής απόδοσης για μια σειρά από τις παραμέτρους που προαφέρονται, αλλά κυρίως όμως για το βασικό λόγο αξιοποίησης του επιστημονικού δυναμικού της χώρας και ανάδειξης "εθνκής" διοίκησης με χαρακτηριστικά που ταιριάζουν στα ειδικά δεδομένα της περιοχής,  και αρμόζουν στην γενικότερη αντίληψη περί "πατριωτικής" εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου.