ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Η κοινωνική αλληλεγγύη και συνοχή αποτελούν απαραίτητες προυποθέσεις για την προώθηση σημαντικών πολιτικών μεταρρυθμίσεων,κυρίως όταν αυτές έχουν ριζοσπαστικό και ανατρεπτικό περιεχόμενο.Από την άλλη πλευρά η κατεστημένη νοοτροπία,τα λεγόμενα κεκτημένα δικαιώματα και τα συντεχνιακά συμφέροντα είναι οι βασικότεροι ανασταλτικοί παράγοντες που εμποδίζουν την πραγματοποίηση τους.Στην βάση της προηγούμενης αποδοχής ο Τάγκε Ερλάντερ,ο σπουδαίος αυτός Σουηδός μεταρρυθμιστής,και στη συνέχεια ο διεθνιστής συμπατριώτης του Ούλοφ Πάλμε έθεσαν τον κοινωνικό σοσιαλισμό στην πρώτη γραμμή της πολιτικής τους πρακτικής.Ο αντίστοιχος οικονομικός μπορούσε να περιμένει.Στην αντιληψή τους η αναζήτηση,διαμόρφωση και δημιουργία μιας μεγάλης πλατφόρμας κοινωνικής αλληλεγγύης ήταν απαραίτητη για να φθάσει κανείς στον οικονομικό σοσιαλισμό,με επίκεντρο και βασικά ζητούμενα στην περίπτωση αυτή την δικαιότερη κατανομή του παραγόμενου πλούτου και το κράτος πρόνοιας.Στο αποτέλεσμα της στρατηγικής αυτής επιλογής στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό το Σουηδικό μοντέλλο.Οι συζητήσεις που γίνονται την περίοδο αυτή για το Ασφαλιστικό φανερώνουν για άλλη μια φορά την ολοκληρωτική έλλειψη κοινωνικής αλληλεγγύης στην χώρα μας.Ενώ λοιπόν κάποιος θα περίμενε τους Ελληνες πολίτες να συντάσσονται με τη προποπτική ενός ενιαίου και κοινού ασφαλιστικού συστήματος,συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.Στις αποφάσεις των περισσότερων αυτό που προέχει είναι το ατομικό ή/και συντεχνιακό συμφέρον.Είναι αντίθετοι και καθόλου πρόθυμοι να συμβάλλουν και να στηρίξουν την δημιουργία ενός και μοναδικού φορέα ασφάλισης,όπως το περίφημο Σουηδικό Ασφαλιστικό Ταμείο όπου ανήκουν όλοι οι πολίτες ανεξάρτητα εισοδήματος και επαγγέλματος.Στην Ελλάδα κάποιες επαγγελματικές ομάδες ισχυρίζονται με νόημα ότι θέλουν να διαφυλάξουν τα «υγιή» ταμεία τους.Το γεγονός βέβαια ότι σ’αυτά ανήκουν επαγγέλματα υψηλών εισοδημάτων και συντάξεων δεν αποτελεί μια απλή σύμπτωση.Η λογική αυτή δεν αρμόζει σε μια κοινωνία που πάνω απ’όλα θα’πρεπε να θέτει την ανθρώπινη αλληλεγγύη και το συλλογικό συμφέρον.Γιατί στην πραγματικότητα κανείς δεν αξίζει, ούτε προσφέρει περισσότερο από τον άλλον.Όλοι έχουν δικαίωμα σ’ένα ποιοτικό,αξιοκρατικό και βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα.Μόνο η ενιαία μορφή του αποτελεί εγγύηση αυτής της προποπτικής.