Τα μεταλλεία, πιλότος και όχημα "πατριωτικής" ανάπτυξης

Εδώ και μερικά χρόνια η εταιρική φυσιογνωμία, τα ιδιοκτησιακά χαρακτηριστικά και ο καταστατικός έλεγχος  της επιχειρηματικότητας διαφοροποιούνται σε μεγάλο βαθμό περνώντας από ένα αυτηρά οριοθετημένο εθνικό καθεστώς σε ένα σχετικά ρευστό παγκοσμιοποιημένο σύστημα. Η εξέλιξη αυτή έχει οδηγήσει την οικονομία και την αγορά εργασίας σε ένα περιβάλλον με νέα δεδομένα και ανάγκες που απαιτούν επαναδιατύπωση των στρατηγικών επιλογών ανάπτυξης για τις περισσότερες χώρες. Βασικό ζητούμενο είναι να υπάρξει άμεση αντίδραση και αποτελεσματική προσαρμογή, με τις κατάλληλες σε κάθε περίπτωση  διαρθρωτικές αλλαγές, κυρίως σε αφορά στην αξιοποίηση συγκριτικών πλεονεκτημάτων ανάπτυξης που διατηρούν τα εθνικά της χαρακτηριστικά. Στην πορεία και κατεύθυνση αυτή σημαντικό ρόλο παίζουν και οι ευρωπαϊκές πολιτικές και προτεραιότητες για την εκπαίδευση, την έρευνα, την τεχνολογία και την βιομηχανία μέ όρους ανταγωνιστικότητας και βιωσιμότητας.

Στο πλαίσιο των εξελίξεων αυτών πολλές χώρες πήραν πρωτοβουλίες και προχώρησαν σε ιστορικές, αλλά αναποφεύκτες για αυτές αποφάσεις. Σημαντικές εθνικά επιχειρήσεις και παραγωγικές δραστηριότητες άλλαξαν κυριολεκτικά "χέρια", κυρίως λόγω δυσβάστακτων οικονομικών προβλημάτων σε συνδυασμό με επακόλουθες πολιτικές επιλογές, να μην υποστηριχτούν από κρατικές επιχορηγήσεις και χρήματα φορολογούμενων. Θεωρήθηκε ορθολογικότερο και πιο δίκαιο τα χρήματα αυτά να διατεθούν προς όφελος του κοινωνικού συνόλου, με την ευρύτερη έννοια του όρου. Το γεγονός βέβαια ότι πολλές από τις δραστηριότητες αυτές βρέθηκαν εκτός συνόρων, λόγω αλλαγών στο ιδιοκτησιακό καθεστώς επιχειρήσεων που εύκολα μετακινούνται, είχε σαν αποτέλεσμα αύξηση της ανεργίας και μείωση στην είσπραξη αντίστοιχων φόρων. Στην Σουηδία για παράδειγμα η SAAB, η ERICSSON, η VOLVO, που εκτός από απλές επιχειρήσεις αποτελούν εθνικά σύμβολα και πρότυπα αναγνώρισης των κατακτήσεων του Σουηδικού λαού, κατέληξαν σε Κινέζικα ή άλλα κεφάλαια, και δραστηριοποιούνται σε αρκετά μεγάλο βαθμό στις νέες χώρες εγκατάστασης τους. Το ίδιο συνέβη και σε άλλα κράτη στην Ευρώπη και αλλού.

Φυσικά οι χώρες με όραμα και βιώσιμο στρατηγικό σχέδιο εναλλακτικών επιχειρηματικών δράσεων δεν  πτοήθηκαν αλλά ούτε έμειναν με "σταυρωμένα" χέρια. Το πρώτο αναπτυξιακό αντίβαρο που οι περισσότερες επέλεξαν και ανέδειξαν, αφορούσε στην παραγωγική αξιοποίηση του ορυκτού τους πλούτου, μάλιστα με προτροπή και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, στην πολιτική ατζέντα της οποίας οι ορυκτές πρώτες ύλες έχουν πρώτο ρόλο στα θέματα ενίσχυσης της βιομηχανικής ανταγωνιστικότητας, βελτίωσης της ποιότητας ζωής των πολιτών, πάταξης της ανεργίας, κάλυψης των αναγκών σε ορυκτά από ενδοευρωπαϊκές κοιτασματολογικές πηγές, διασφάλισης αποθεματικής βιωσιμότητας και επαρκούς διάθεσης, αλλά και σταδιακής απεξάρτησης από εισαγώμενες πρώτες ύλες. Χαρακτηριστικό γνώρισμα και ασύγκριτο πλεονέκτημα στην περίπτωση της μεταλλευτικής επιχειρηματικότητας αποτελεί το γεγονός της γεωγραφικής εντοπιότητας που την διακρίνει. Τα κοιτάσματα αξιοποιούνται αποκλειστικά εκεί που εντοπίζονται. Δεν μεταφέρονται, δεν μετακινούνται και δεν "μεταμοσχεύονται". Είναι Φινλανδικά, Σουηδικά, Καναδικά, Ελληνικά. Έχουν δηλαδή εθνική ταυτότητα και "διαμένουν" εκεί που ανήκουν. Αυτό σημαίνει σταθερή απασχόληση και διαχρονικά οφέλη σε εθνικό επίπεδο. Η Νορβηγία με το πετρέλαιο τα κατάφερε ήδη, η Σουηδία, η Φινλανδία, η Πολωνία η Δανία, μέσω Γροινλανδίας, είναι σε καλό δρόμο. Η Ισπανία και η Πορτογαλία είναι στο ξεκίνημα. Τι και αν οι επενδύσεις μπορεί να είναι με ξένα κεφάλαια όταν αποδίδουν μόνιμα και σταθερά στο εσωτερικό κάθε χώρας, τόσο σε θέσεις εργασίας  και φορολογικές εισπράξεις, όσο και σε άλλα ανταποδοτικά οφέλη και εισφορές, με βασικό αποδέκτη την τοπική οικονομία. Είναι γνωστό και ευρύτερα αποδεκτό ότι η Ελλάδα, εφόσον αξιοποιήσει τα πολυμεταλλικά κοιτάσματα στην Χαλκιδική, την Θράκη και αλλού, θα γίνει η μεγαλύτερη παραγωγός χρυσού στην Ευρώπη. Η προοπτική αυτή αποτελεί μοναδική δυνατότητα βιώσιμης επιχειρηματικότητας και δεν πρέπει να πάει χαμένη. Και στην περίπτωση της Ελλάδας τα μεταλλεία μπορούν να είναι πιλότος και όχημα "πατριωτικής" ανάπτυξης.   

True Lies- Όταν το Ψέμα υποκρίνεται την Αλήθεια

Η "πολεμική" εικόνα, που κυρίως για επικοινωνιακούς λόγους, προωθούν και προβάλλουν τα κέντρα αντιμεταλλευτικής προπαγάνδας, στην Βόρεια Χαλκιδική και αλλού, στηρίζεται σε σωρεία  ψεμάτων και προβοκατόρικων ενεργειών που έχουν στόχο να προκαλέσουν την βίαιη αντιπαράθεση και σύγκρουση. Με προσχεδιασμένη και καλά προμελετημένη τακτική, που υποστηρίζεται στο πεδίο από κάθε λογής μεταφερόμενους λεγεωνάριους, και έχει επιπλέον την φανερή συγκατάθεση και συμπαράσταση συγκεκριμένων κομματικών μηχανισμών, τα κέντρα αυτά διχάζουν και προκαλούν τις εμφύλιες συρράξεις σε μικρές ανυποψίαστες κοινωνίες που δεν αντιλαμβάνονται, στην αρχή τουλάχιστον, τον παραπλανητικό και επικύνδινο ιστό που υφαίνεται σε βάρος τους, με αποτέλεσμα να υποβόσκεται η καχυποψία και να υποθάλπτεται έτσι σοβαρά η ομαλότητα και η δημοκρατία. Ρημάζεται στην κυριολεξία η Ελλάδα στο εσωτερικό της και δυσφημίζεται στο εξωτερικό. Υποκινούνται Έλληνες εναντίον Ελλήνων και υπονομεύεται το υπαρξιακό παρόν και μέλλον της χώρας σε μια εποχή εύθραστη και προβληματική για την Ευρώπη και τον κόσμο. Και όλα αυτά συμβαίνουν με την διασπορά και διάδοση κατασκευασμένων ψεμάτων, την δίχως όρια άσκηση υποκρισίας και  φυσικά την ολοκληρωτική απόκρυψη της αλήθειας.

Τα ψέματα που λέγονται και οι ανακριβείς ισχυρισμοί στους οποίους αναφέρονται μιλάνε,

·         για μη κυβερνητικές ομάδες πολιτών που ενδιαφέρονται για την οικολογία και το περιβάλλον,

·         για ομάδες κατοίκων που νοιάζονται για το τόπο τους,

·         για το δάσος και τα δέντρα που θα καταστραφούν,

·         για τις μέλισσες και κάθε άλλη μορφή ζωής που θα αφανισθούν,

·         για την θάλασσα που θα "βρωμίσει" και τα ψάρια που θα ψοφήσουν,

·         για τα νερά που θα μολυνθούν και θα στερέψουν,

·         για την ρύπανση της ατμόσφαιρας και του εδάφους,

·         για τους ανθρώπους που θα πεθαίνουν μαζικά από καρκίνο,

·         για τους τόνους κυανίου που θα χρησιμοποιήσει η μεταλλουργία,

·         για την παρουσία τοξικής βόμβας στο Αιγαίο,

·         για το ξεπούλημα του ορυκτού πλούτου,

·         για την όξινη απορροή,

αλλά πάνω από όλες αυτές τις θλιβερές εικόνες και δημιουργήματα που σκαρφίζονται για να "σώσουν" την Ελλάδα, επικαλούνται σαν κερασάκι στη τούρτα, την αγνότητα των προθέσεων τους.   

Οι αλήθειες που δεν λέγονται και κρύβονται ή παραποιούνται είναι ότι

·         πρόκειται για ομάδες, οι περισσότερες αλλόχθονες, που υπηρετούν ένα συννοθήλευμα  συμφερόντων με λίγο κομματικά, λίγο πολιτικά, λίγο τοπικιστικά (στο χάρτη του μυαλού τους η Ιερισσός, η Καλαμαριά, η Θεσσαλονίκη,  είναι δίπλα-δίπλα με τις Σκουριές) και άλλα "τρίτου τύπου" χαρακτηριστικά,

·         το δάσος και τα δέντρα ποτέ δεν ήταν τόσο πράσινα, γεγονός που οφείλεται στην μεταλλευτική "προστασία" της περιοχής,

·         οι μέλισσες πολλαπλασιάζονται και το μελί είναι περισσότερο και καλύτερο, όπως συμβαίνει και σε άλλες μεταλλευτικές περιοχές,

·         οι παραλίες όπως αυτή του Στρατωνίου, σφίζουν από παιδιά και την παρουσία δελφινιών μέσα στην θάλασσα,

·      η ποσότητα και η ποιότητα των νερών ποτέ δεν ήταν καλύτερες, σε μια περιοχή που έτσι και αλλοιώς είχε πάντα την πολυτέλεια, άφθονες ποσότητες και καλής ποιότητας νερά να καταλήγουν στην θάλασσα

·         η ατμόσφαιρα είναι άριστη εκτός από τις ημέρες που οι δήθεν οικολόγοι κάτοικοι της Ιερισσού, Θεσσαλονίκης, Αθηνών και από όπου αλλού προέρχονται, επιβαρύνουν τον καθαρό αέρα με τα καυσαέρια των αυτοκινήτων τους, το καθένα από τα οποία παράγει για κάθε 30 χιλιόμετρα περίπου 5 κιλά διοξειδίου του άνθρακα, βασικού υπεύθυνου για την σημερινή υπερθέρμανση του πλανήτη,

·         

οι άνθρωποι που ζουν στην περιοχή είναι απόλυτα υγιείς και αισιόδοξοι,

·         η μεταλλουργία δεν χρησιμοποιεί κυάνιο,

·         το βόρειο Αιγαίο ζει και βασιλεύει από κάθε άποψη,

·   ο ελληνικός ορυκτός πλούτος προσφέρει νέες θέσεις εργασίας, παραγωγική οικονομία και δυναμική ανάπτυξη,

·         τα όξινα νερά αποτελούν πλέον ιστορικό δεδομένο,

και τέλος το κερασάκι στην τούρτα της αλήθειας είναι ότι η αγνότητα ανήκει στους ανθρώπους που ενωμένοι δουλεύουν και βγάζουν τίμια το ψωμί τους και όχι σαν αυτούς που εδώ και χρόνια αδιαφορούν για το περιβάλλον και σήμερα καλλιεργούν το διχασμό και την καθημερινή βία.

Και όπως δήλωνε στο τέλος του περασμένου μήνα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, "ψεύτες, υποκριτές και αδίστακτοι είναι αυτοί που μας κυβερνούν". Καμμία αντίρρηση, μπορεί να είναι και έτσι. Το θέμα βέβαια είναι ποιοι κυβερνάνε στην πραγματικότητα. Γιατί ενώ οι αναπτυξιακές επενδύσεις μεταλλευτικής αξιοποίησης του ελληνικού ορυκτού πλούτου είναι με τα λεφτά και τα χαρτιά στα χέρια, αντί για μπρος πάνε μάλλον πίσω γιατί κάποποι έτσι θέλουν.