Ο «Αριστοτέλης» ξαναγράφει τη μεταλλευτική ιστορία

Σε μια χώρα που πολλά λέγονται και λίγα γίνονται η κοινωνική εκμετάλλευση και ο επαγγελματικός τυχοδιωκτισμός βρίσκουν ελεύθερο και άφθονο πεδίο δράσης. Με σχέδιο και δράση αλοιώνουν και καταστρέφουν το μέλλον της Ελλάδας, παραπλανούν και ταλαιπωρούν τον λαό και τους πολίτες, κλέβουν και αφαιρούν την ελπίδα από τους νέους. Επαγγελματίες της αντίδρασης με όλη τη σημασία της  λέξης, περιφέρονται από την μια στην άλλη άκρη της χώρας με μοναδικό σκοπό να εμποδίσουν και να σταματήσουν κάθε αναπτυξιακή πρωτοβουλία, κάθε προσπάθεια κοινωνικής και οικονομικής ανάτασης. Μεθοδολογία που διαστρέφεται και περιπλέλεται με πολιτικές σκοπιμότητες και συμφέροντα για να αυξήσει έτσι την επιρροή της  στην κοινή γνώμη  και να πετύχει την εξόντωση κάθε διαφορετικής άποψης. Ο δημοκρατικός διάλογος είναι ανεπιθύμητος  και τίθεται υπό περιορισμό. Τι και αν έχουν άλλες οικονομικές και εργασιακές σχέσεις και υποχρεώσεις. Η βασική τους ενασχόληση είναι η αντιαναπτυξιακή δράση. Εκεί βρίσκονται τα πραγματικά τους συμφέροντα. Εκεί βρίσκεται κάθε απομείνουσα ελπίδα για αποκτήσουν κάποια οντότητα και να κατακτήσουν νέες δομές εξουσίας και δημοσιότητας. Θεσμοθετούν με επιμονή την αντίδραση και αδιαφορούν για τις όποιες αντιφατικές συμπεριφορές και λειτουργίες σε μια σειρά από κρίσιμα κοινωνικά θέματα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αντιαναπτυξιακής πρακτικής, από συνήθεις επαγγελματίες του είδους, αποτελεί η ομάδα αντιμεταλλευτικής προπαγάνδας που τρομοκρατεί καθημερινά την κοινή γνώμη και κινδυνολογεί σε βάρος των πολιτών. Αυτοαποκαλούνται οικολόγοι αλλά μάλλον είναι ψευδόλογοι και γυρολόγοι. Εμφανίζονται σαν επιστήμονες αλλά είναι εκ των πραγμάτων αδήμονες. Παρουσιάζονται προοδευτικοί αλλά είναι στην ουσία οπισθοδρομικοί. Γενικά είναι ακριβώς το αντίθετο από την μη κομματική, μη κερδοσκοπική, μη εξουσιαστική φυσιογνωμία που θέλουν να λανσάρουν. Επαγγελματίες πολιτικοί, βολεμένοι παρατρεχάμενοι, τακτοποιημένοι εισοδηματίες, εραστές της εξουσίας, προσπαθούν με ανάρμοστο τρόπο να αποτρέψουν κάθε εστία και πρωτοβουλία μεταλλευτικής ανάπτυξης.

Στο πρόσφατο παρελθόν βρέθηκαν στο Κιλκίς και το Σιδηρόκαστρο με μοναδική αποστολή να παίξουν για άλλη μια φορά την γνωστή κασέτα αντιμεταλλευτικής υστερίας και υποκρισίας. Για άλλη μια φορά διαστρέβλωση της αλήθειας σε όλο της το μεγαλείο. Για άλλλη μια φορά παραπλάνηση της σκέψης ανθρώπων κάθε ηλικίας. Θεώρησαν επιτυχία το γεγονός ότι σταμάτησαν επιστήμονες του ΙΓΜΕ να πραγματοποιήσουν το ερευνητικό τους έργο. Χάρηκαν που έγιναν αιτία να πεταχτούν οικονομικοί πόροι που υπήρχαν διαθέσιμοι για την υλοποίηση των προγραμμάτων του ΙΓΜΕ στις δύο περιοχές. Αδιαφόρησαν ότι στέρησαν έτσι στους νέους ανθρώπους την προοπτική απασχόλησης και περιόρισαν αναδυόμενες αναπτυξιακές δυνατότητες.

Στο Κιλκίς και ειδικότερα στους δημόσιους μεταλλευτικούς χώρους Γερακαριού, Βάθης και Ποντοκερασιάς υπάρχουν δυναμικές κοιτασματολογικές ποιότητες και ποσότητες χαλκού και χρυσού. Στο συγκεκριμένο τύπο μεταλλευμάτος το αποθεματικό δυναμικό παίζει σημαντικό και καθοριστικό ρόλο στην προοπτική εκμετάλλευσης. Στην περίπτωση οικονομικού ενδιαφέροντος ένα άλλο χαρακτηριστικό και σημαντικό γνώρισμα που μπορεί να προσθέσει κανείς είναι η γεωμετρική ανάπτυξη του κοιτάσματος με περιορισμένη διαμετρική  διάσταση, αλλά δυναμική κατακόρυφη επέκταση και προοπτική εκμετάλλευσης σε μεγάλα βάθη. Βασικός στόχος της κοιτασματολογικής έρευνας του ΙΓΜΕ ήταν και είναι ο προσδιορισμός τυχόν οικονομικού ενδιαφέροντος των μεταλλοφοριών χαλκού και χρυσού στον δημόσιο μεταλλευτικό χώρο Ποντοκερασιάς.

Στο Σιδηρόκαστρο και ευρύτερα στα βουνά της  Αγκίστρου και ανατολικότερα, υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις, από προηγούμενες έρυνες του ΙΓΜΕ, για την ύπαρξη κοιτασματολογικού ενδιαφέροντος σε ότι αφορά στην παρουσία χρυσού και άλλων μετάλλων. Η ερευνητική επιστροφή του ΙΓΜΕ στην περιοχή στόχευε και στοχεύει στην μελέτη εκτεταμένων μεταλλοφόρων δομών, τόσο από πλευράς περιεκτικότητας χρυσού, όσο και διαθέσιμου αποθεματικού δυναμικού. Ο ευρύτερος χώρος παραμένει από κάθε άποψη σε υψηλή προτεραιότητα κοιτασματολογικής έρευνας με σημαντικό επιστημονικό και εκπαιδευτικό ενδιαφέρον, όπως έπισης μεγάλη φερόμενη αξία ορυκτού πλούτου, ικανού να αλλάξει τα αναπτυξιακά δεδομένα όλης της περιοχής. Και βέβαια η όποια προοπτική εκμετάλλευσης εξαρτάται  από τα αποτελέσματα της έρευνας του ΙΓΜΕ.

Οι ερευνητικές δραστηριότητες σταμάτησαν και οι διαθέσιμοι πόροι μάλλον χάθηκαν. Οι πολίτες και οι τοπικές κοινωνίες δεν θα μάθουν τη φορά αυτή τι κρύβει η γη και το υπέδαφος στις περιοχές τους. Στην πραγματικότητα όμως δόθηκε απλά παράταση γιατί κάποια στιγμή όλα αυτά τελειώνουν. Όπως έγινε στη Χαλκιδική, όπου οι σύγχρονες επιφανειακές και υπόγειες υποδομές διαδέχονται η μία την άλλη. Όπου περισσότερες από 1500 οικογένειες έχουν σήμερα μεταλλευτικά εισοδήματα. Όπου πολλοί νέοι επιστήμονες μπορούν πλέον να φτιάξουν τη ζωή τους  και άλλοι περισσότεροι που βρίσκοντα σήμερα στα θρανία μπορούν να ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον. Όπου η συνολική αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου, με αιχμή του δόρατος τη μεταλλουργία χρυσού, θα αποδώσει τα μέγιστα στη χώρα και τους πολίτες. Στο Δήμο Αριστοτέλη ξαναγράφεται η μεταλλευτική ιστορία της ευρύτερης περιοχής. Βεργίνα, Αμφίπολη, Μεταλλεία Χρυσού. Ο διαχρονικά οικουμενικός πολιτισμός των Μακεδόνων ξανά στο προσκήνιο με το βλέμμα στο μέλλον.          

Υ.Γ. Στην Ελλάδα οι κομματικές παρατάξεις που διεκδικούν την εξουσία θα πρέπει τελικά να επιλέξουν αν τους ενδιαφέρει η ανάπτυξη του ορυκτού πλούτου με βάση τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που διάθετει η χώρα, ή αν την αγνοούν αφού αυτό που τις νοιάζει μόνο είναι η αδιάκριτη ψηφοθηρία, αν είναι δυνατόν σε όλο το δεξιό-κέντρο-αριστερό εύρος του πολιτικού φάσματος. Είναι λοιπόν υπέρ της αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου στη βάση του δημόσιου συμφέροντος ή ενδεχόμενα κάποιου άλλου μοντέλλου? Είναι εναντίον της εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου για λόγους οικονομικούς, περιβαλλοντικούς ή κάποιους άλλους λόγους?   Στην πρώτη περίπτωση είναι προφανές ότι έχουν μαζί τους τους εργαζόμενους, τους άνεργους νέους και γενικά τους έλληνες πολίτες. Στην δεύτερη περίπτωση έχουν μαζί τους τους εισοδηματικά βολεμένους, τους επαγγελματικά κερδισμένους, τους οικολογίζοντες «ακτιβιστές». Σε μια ορθολογιστική και έντιμη προσέγγιση θα πρέπει κάποιος να διαλέξει τον ένα ή τον άλλο δρόμο. Στην ελληνική πραγματικότητα βέβαια τα κόμματα τους θέλουν όλους και όλα μαζί. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που η χώρα δεν έχει δει ούτε πρόκειται ποτέ να δει μια λειτουργική και αποδοτική κατεύθυνση και προοπτική. Γιατί απλά για τα κόμματα προτεραιότητα έχουν η μαζικοποίηση και η εξουσία.