Μεταλλεία-«πολίτες του κόσμου»

Η μεταλλευτική δραστηριότητα στην Ελλάδα χρονολογείται τρεις και πλέον χιλιετίες, δίνοντας και αφήνοντας στη διαδρομή της πολλά δείγματα υψηλής τεχνογνωσίας, εξαιρετικού πολιτισμού και οικονομικής ισχύος. Λαύριο, Παγγαίο, Κίρκη, Θάσος υπήρξαν μερικά από τα παραγωγικότερα μεταλλευτικά κέντρα που έστελναν χρυσό, μόλυβδο, χαλκό, σίδηρο, ορυκτά και μάρμαρα σε όλα τα μήκη και πλάτη του τότε γνωστού κόσμου. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός που τα εκσυγχρονισμένα σήμερα   μεταλλεία Στρατωνίου-Στρατονίκης και Ολυμπιάδας ήταν για πολλά χρόνια γνωστά σαν μεταλλεία Κασσάνδρας.  Αρχαίες στοές εξόρυξης χρυσού στη Βίνα και το Ζέπκο, μια ανάσα από τα αρχαία Στάγειρα, ταυτίζουν την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου και την οικονομική δραστηριότητα με τη φιλοσοφική σκέψη. Μια περιοχή διαχρονικό κέντρο ανάδειξης πολιτισμού και δημιουργίας. Αστείρευτες κοιτασματολογικές πηγές που έδωσαν, δίνουν και θα συνεχίσουν να δίνουν για πολλά χρόνια ακόμη, ορυκτά και μέταλλα, συντηρώντας έτσι το ιστορικό παρελθόν, διατηρώντας ζωντανό το παρόν και αναπτύσσοντας δυναμικά το μέλλον. Χθες, σήμερα και αύριο σε μια αδιάκοπη και σταθερή πορεία, σε μια ευθεία γραμμή συνεχούς αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου.

Η Ελληνική μεταλλευτική βιομηχανία, παρά το μικρό μέγεθος της χώρας, έχει αξιόλογη διεθνή παρουσία με αρκετές ορυκτές πρώτες ύλες να σκαρφαλώνουν σε υψηλά επίπεδα και θέσεις εμπορικής αξίας και ανταγωνιστικότητας, με μεταλλεία και λατομεία να προσφέρουν σταθερή και ποιοτική απασχόληση σε μεγάλο αριθμό εργαζομένων. Λειτουργούν εδώ και πολλά χρόνια σαν ένας από τους πιο στυβαρούς μοχλούς  της παραγωγικής οικονομίας. Και παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μη ανανεώσιμες πλουτοπαραγωγικές πηγές, η κοιτασματολογική τους παρουσία και εξέλιξη είναι δυναμική, και δημιουργεί βάσιμες προοπτικές εκμετάλλευσης σε μακροχρόνια βάση.

Ο ορυκτός πλούτος ανήκει στους πολίτες και το λαό κάθε χώρας, και αποτελεί δημόσια περιουσία για κοινοφελή και βιώσιμη ανάπτυξη, καθώς και διαχρονική παρακαταθήκη δημοσιοοικονομικού συμφέροντος. Σήμερα προκύπτει διεθνώς ότι τα  μεταλλεία προσφέρουν σε κάθε εθνική οικονομία το 40-65% των εσόδων τους, χωρίς εδώ να περιλαμβάνεται η παράμετρος της απασχόλησης. Φαίνεται λοιπόν πως τελικά η εξίσωση καταλήγει μάλλον σε θετικό  κοινωνικό πρόσημο και ότι η μεταλλευτική παραγωγή λειτουργεί προς όφελος των πολιτών και όχι σε βάρος τους, όπως μερικοί παρουσιάζουν. Και  βέβαια η πρόσθετη αναπτυξιακή αξία που δημιουργείται είναι περισσότερο εμφανής σε επίπεδο περιφερειακής οικονομίας λόγω κυρίως της απομακρυσμένης θέσης και πρόσβασης των περισσότερων μεταλλευμάτων.

Ο κόσμος των μεταλλείων υπήρξε πάνοτε πρωτοπόρος στη διεθνή συνεργασία και σύμπραξη. Από εκεί έπαιρνε τη δυναμή του και μέσα από αύτη το όραμα για την πρόοδο και τον ανθρωπισμό. Στοιχεία που είναι ριζωμένα βαθιά και στα μαντεμοχώρια της Χαλκιδικής. Αξίες, γενιές και άνθρωποι που πρέπει να συνεχίσουν να υπάρχουν όπως άλλωστε γίνεται όσα χρόνια τώρα γράφεται η ιστορία της περιοχής. 

Ο κόσμος των μεταλλείων υπήρξε πάντοτε και παραμένει ακόμα και σήμερα οικουμενικός. Τα μεταλλεία δεν γνωρίζουν φυσικά όρια και σύνορα, και ενώνουν έτσι τις σκέψεις, τις δημιουργίες και τις ζωές των ανθρώπων. Είναι με άλλα λόγια «πολίτες του κόσμου».