Τα Μεταλλεία είναι οι Άνθρωποι

Το γεγονός ότι το μεγαλύτερο όφελος από τις μεταλλευτικές επενδύσεις, όπως αυτή της Χαλκιδικής, είναι η απασχόληση δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση. Μπορεί να προκύπτουν η μια ή άλλη δυνατότητα παραγωγικής οικονομίας και φορολογικών ή άλλων εισφορών για την χώρα, όμως οι σημερινές και αυριανές εργασιακές θέσεις μαζί με την πολλαπλάσια αναπτυξιακή δυναμική που αποκτά η περιοχή, έχουν στο επίκεντρο τον άνθρωπο. Αφορούν στην αντιμετώπιση της ανεργίας, προσδίδουν ελπίδα δημιουργίας στους νέους, και καταλήγουν στο οικογενειακό εισόδημα και στη βελτίωση του επιπέδου ζωής. Αξίες, δικαιώματα και προσδοκίες που πρέπει να αποτελούν αυτονόητες έννοιες αλλά απουσιάζουν ολοένα και περισσότερο από την καθημερινή ζωή. Στις «μεταλλευτικές» κοινωνίες της ΒΑ Χαλκιδικής δεν χρειάζεται πλέον να περιμένουν άλλο. Εκεί τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους και οι πολίτες έχουν βρει την λύση, έχουν κάνει τις επιλογές τους, κρατάνε τις εξελίξεις στα χέρια τους και λένε ΝΑΙ στην λειτουργία των μεταλλείων.  Γιατί ζουν το αποτέλεσμα και ξέρουν ότι το αύριο θα είναι καλύτερο. Ήδη η μεταλλευτική επένδυση απασχολεί 719 εργαζόμενους, μεταξύ των οποίων 77 επιστήμονες (μηχανικοί, γεωλόγοι, δασολόγοι, αρχαιολόγοι)), 341 ειδικά καταρτισμένοι τεχνίτες, 235 μεταλλωρύχοι και εργάτες επιφανείας και 66 διοικητικοί και οικονομικοί υπάλληλοι. Και το εκπληκτικό είναι ότι το 60% περίπου στο σύνολο των εργαζομένων είναι νεότεροι των 40 χρονών. Ακόμη πιο εντυπωσιακό το γεγονός ότι το ποσοστό αυτό μεταξύ των επιστημόνων ανέρχεται στο 75%. Ποια λοιπόν υγιώς σκεπτόμενη και προοδευτική κοινωνία μπορεί να αγνοήσει και να ακυρώσει τα δεδομένα αυτά? Τι άλλο μπορεί να συγκριθεί με τον ανθρωπισμό που χαρακτηρίζει το συγκεκριμένο αποτέλεσμα? Τελικά σε αυτή τη χώρα όλα, τα πάντα πρέπει να γίνονται αντίθετα από τη λογική και ανάποδα από την πρακτική που εφαρμόζονται στον υπόλοιπο κόσμο? Και φυσικά πως μπορούν «μακρινοί» πρυτάνεις και καθηγητές, δήμαρχοι, βουλευτές, περιφερειάρχες και άλλοι, να επιδιώκουν την επιστροφή της περιοχής και της χώρας στο αναπτυξιακό τέλμα? Γιατί κανονικά θα έπρεπε να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, όταν για παράδειγμα οι τελειόφοιτοι γίνονται επαγγελματίες και εργαζόμενοι. Αυτή άλλωστε είναι η κανονική ροή των πραγμάτων. Εκτός και αν πιστέψουμε στα αριστερά κόμματα (αλήθεια αυτά δεν είναι θεωρητικά  υπέρ των εργαζομένων) που στην προκείμενη περίπτωση έχουν μπερδέψει όρους και έννοιες, όπως είναι η ιστορική συνθηματολογία περί εργατικής αλληλεγγύης ή το άλλο περί πάλης ενάντια στην αστική τάξη. Τελικά είναι μάλλον δύσκολο να καταλάβει κάποιος με ποιους είναι κάθε φορά. Το σίγουρο είναι ότι η δύναμη των εργαζομένων στην ΒΑ Χαλκιδική μεγαλώνει και επεκτείνεται. Έχουν καταλάβει ότι τα αποκαλούμενα κόμματα των εργαζομένων δεν είναι ούτε θα είναι δίπλα τους αλλά  μάλλον απέναντι τους. Γι’ αυτό όταν μετρούν τους φίλους τους αυτά βρίσκονται έξω από τους υπολογισμούς που κάνουν. Και φυσικά οι πολιτικοί σκέφτονται μόνο την πολιτική, ενώ  νυν και εκκολαπτόμενοι εξουσιάρχες προτιμούν να αγοράζουν πολιτικό μέλλον. Τουλάχιστον έτσι νομίζουν.