ΕΘΝΙΚΟΠΑΤΡΙΩΤΙΚΕΣ ΑΚΡΟΒΑΣΙΕΣ

Το 50% των νέων είναι άνεργοι, 1000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν κάθε εβδομάδα, 50 δις απλήρωτοι φόροι, χρέος που ανέρχεται στο 160% του ΑΕΠ, συνεχόμενη πτώση του ΑΕΠ στα τελευταία 5 χρόνια με ποσοστό που ανέρχεται στο πρώτο τρίμηνο του 2012 σε 65%. Και βέβαια στην περίπτωση αυτή τα στατιστικά στοιχεία περιγράφουν ακριβώς την κατάσταση, και δεν ισχύει αυτό που συνήθως λέγεται ότι οι αριθμοί ευημερούν αλλά ο λαός υποφέρει. Υπάρχουν λοιπόν Έλληνες που αισθάνονται περήφανοι για την σημερινή κοινωνική, εργασιακή, οικονομική και αναπτυξιακή κατάρρευση; Μάλλον ναι, αφού η πλειοψηφία (με βάση τουλάχιστον τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών), εγκλωβισμένη στην βάση μιας καθαρά εθνικοπατριωτικής αντίληψης, επιλέγει να φορτώσει το ελληνικό πρόβλημα στις πλάτες των άλλων ευρωπαίων πολιτών. Θεωρείται μάλιστα αυτονόητο το γεγονός ότι η λύση του είναι δικό τους θέμα και υποχρέωση. Στο πλαίσιο αυτό καλλιεργούνται επίσης εσωτερικά ξενοφοβικά φαινόμενα. Η εσωστρεφής αυτή τακτική έχει οδηγήσει την χώρα στην απομόνωση. Και δεν πρόκειται πλέον για απόψεις και θέσεις κάποιων κυβερνητικών παραγόντων, γραφειοκρατών των Βρυξελλών, περιφερομένων τραπεζιτών ή κατευθυνόμενων οικονομικών κύκλων, αλλά αφορά την φορά αυτή στην κοινή γνώμη και το λαϊκό αίσθημα που διαμορφώνονται μεταξύ των απλών ευρωπαίων πολιτών, που φαίνεται ότι χρεώνουν ολοένα και περισσότερο στην Ελλάδα την αβεβαιότητα, το αδιέξοδο και την παράταση της κρίσης. Ακόμη και αυτοί που μέχρι τώρα έδειχναν κατανόηση έχασαν την υπομονή τους. Πρόσφατη έρευνα στην Φινλανδία έδειξε ότι περισσότεροι από 60% Φιλανδοί επιθυμούν την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι θεωρούν ότι ενισχύουν οικονομικά μια χώρα που δεν συνεργάζεται όσο θα έπρεπε. Πέρυσι δημιουργήθηκε ένα κύμα αλληλεγγύης με πολλούς Ευρωπαίους να επιλέγουν την Ελλάδα σαν τουριστικό προορισμό, κάτι που δεν ισχύει και τείνει να εξαφανισθεί φέτος. Από την άλλη πλευρά είναι διαπιστωμένο ότι η παραγωγική οικονομία αποτελεί την μοναδική προοπτική βιώσιμης ανάπτυξης. Αυτό όμως προϋποθέτει εξωστρεφείς χειρισμούς. Απαιτεί ευρωπαϊκό προσανατολισμό, διεθνείς συνεργασίες και ευνοϊκό επενδυτικό περιβάλλον. Οι τύχες της χώρας για τα επόμενα χρόνια εξαρτάται ήδη από ευρωπαϊκά χρηματοδοτικά πρωτόκολλα (π.χ. ΕΣΠΑ) και αναπτυξιακούς θεσμούς και εργαλεία (π.χ. Ευρωπαϊκή Στρατηγική 2020, Πρωτοβουλία για την Καινοτομία). Στην κατεύθυνση αυτή, αυτό που πρωτίστως οφείλουμε να κάνουμε είναι με δεδομένα το επενδυτικό ενδιαφέρον και το υψηλό τεχνογνωσιακό επίπεδο να αξιοποιήσουμε με τόλμη και χωρίς κανένα δισταγμό το πλουτοπαραγωγικό δυναμικό της χώρας ξεκινώντας από τις πρώτες ύλες. Είναι φανερό ότι οι χώρες εντός ευρωζώνης είναι προετοιμασμένες για παν ενδεχόμενο. Η Ελλάδα όμως;